Het filmpje is viraal gegaan en op diverse websites zoals GeenStijl, Dumpert en zelfs het door mij zo gewaardeerde weblog van Helmond wordt er aandacht aan besteed. Ik realiseer me dat mensen geen enkele context zien van mijn uitspatting en allerlei vreemde conclusies trekken. De trouwe lezers van MediaVrijheid kennen natuurlijk de context.
Dit verhaal is niet als excuses bedoeld; ik heb geen spijt. Ik geloof niet in excuses. Ik geloof in verantwoording nemen en dat zal ik ook moeten doen. Ik hoop alleen dat de reaguurders ook dit verhaal geheel lezen:
Ik kan terug kijken op een rijk leven als man, vader, werknemer, ondernemer, werkgever en veteraan. Maar het meest ben ik een Biker, in hart en nieren. Rijden en de lifestyle zijn mijn leven. Ik ben afwisselend werkzaam als jurist, ICT’er en internationaal chauffeur. Ik heb 15 jaar als werknemer gewerkt en daarnaast deed ik vakbondswerk. Op enig moment besloot ik te gaan ondernemen, eerst als jurist en later in de ICT. Mijn dienstplicht heb ik vervuld in Libanon. Helaas voor de reaguurders hoort een uitkering niet bij mijn leven. Ik heb voor het laatst een ZW en WAO uitkering gehad na een ongeval in 1993. Na 16 maanden revalidatie verdiende ik weer op eigen benen zodat de uitkering overbodig werd.
In 2010 ben ik toegetreden tot de Veterans Motor Club. Met bijzonder veel trots overigens. Een club die, in tegenstelling tot de media berichtgeving, geen enkele vorm van criminaliteit kent en vele trotse leden telt. Allemaal een uitzending onder moeilijke omstandigheden en we vinden zeer veel steun bij elkaar. Ondanks dat ik op 2 oktober jl. ben uitgestapt zou ik nog steeds voor driekwart van deze club mijn leven geven. Als ik bloed dan bloed ik nog steeds groen.
Door het OMG beleid van onze overheid, waarin de Veterans MC wordt genoemd, wordt het medio 2012 steeds moelijker om een clubleven te leiden. In eerste instantie geloofd niemand binnen de club dat dit beleid tegen hen gericht is. Er is immers niets wat zou duiden op de insinuaties van politiek, justitie en politie in de pers. Maar als de Gemeente Cuijk in 2013 een vergunning weigert voor een internationaal motortreffen van veteranen maken we de gang naar de rechter. Deze wordt gewonnen: op last van de bestuursrechter in ‘s-Hertogenbosch MOET de vergunning worden afgegeven.
Er zullen nog vele zaken (+20) volgen waarvan er overigens NOOIT een verloren wordt. Wel krijgen we een aantal keren “niet ontvankelijk” te horen mede doordat onze overheid de zaken steeds 
anders insteekt en juridisch ingewikkelder maakt. Ik doe alle rechtszaken zelf. Hoewel de club in eerste aanleg niet gek is op media wordt uiteindelijk besloten om hier en daar, mondjesmaat, de pers op te zoeken, meestal middels een persverklaring. Ook deze persverklaringen schrijf ik altijd persoonlijk en de club vraagt me tevens om bij persmomenten het woord te voeren. Regionale uitzendingen (Breda) en nationale TV (Pauw) besteed er uiteindelijk aandacht aan.
Maar er verandert NIETS. Het clubhuis in Breda wordt na 3 gewonnen rechtszaken uiteindelijk toch gesloten omdat in de 4e en 5e zaak zowel de civiele als de bestuurs- rechter zich “onbevoegd” verklaard. Ook de bekende zaak omtrent het Defilé op Veteranendag in Den Haag eindigt in 3x “niet ontvankelijk”. Ondertussen is het voor leden van de club steeds moeilijker. Banen staan op het spel, kentekens worden ingetrokken, clubhuizen worden bedreigd, evenementen worden verboden en uiteindelijk mogen we op veel plaatsen in Nederland niet eens meer onze clubkleuren dragen.
Ook wordt het beleid persoonlijker naar mij gericht, wellicht omdat ik woordvoerder ben in pers en rechtbank. Een goed voorbeeld daarvan is de 6 delige serie op MediaVrijheid “Het wordt persoonlijk“. In totaal wordt ik 3 keer aangehouden, een keer op Stratumseind, een keer op de HDdag in Apeldoorn en een keer in mijn eigen tuin.. Er volgt na een nachtje cel echter nooit iets uit. 1 keer vrijspraak en 2 keer geseponeerd. De rechter doet echter nergens inhoudelijk uitspraak omtrent het optreden van politie. Dat wordt gemeden.
17 bezwaren dien ik in tegen de belastingdienst waarvan er 6 voor de bestuursrechter eindigen. ALLE zaken worden gewonnen of “cijfermatig gevolgd” zonder dat de fiscus toegeeft dat ze fout zitten. Voor alle burgers die denken dat Motorclubs alleen strafrechtelijk lastig gevallen worden heb ik nieuws: het is zeer zelden strafrechtelijk. Vrijwel altijd is het bestuursrechtelijk en soms civielrechtelijk.
Maar het wordt erger: agenten en rechercheurs benaderen mijn klanten. “Weet je dat je zaken doet met een criminele organisatie?“. Het kost me in korte tijd 5 goede klanten. Het FIOD benaderd mijn verhuurder. Adriaan van den Heuvel krijgt te horen: “Weet je wel dat er in je bedrijvencentrum een criminele motorclub huist. Je weet zelf wel, dat is alleen maar witwassen en criminaliteit.“. Adriaan belt me op en in een persoonlijk gesprek vraagt hij me het pand te verlaten (beide opgenomen). De omzet van mijn prachtige bedrijfje is hierdoor ruim gehalveerd en de winst daalt tot ver onder het bijstandsminimum.
Ik besluit de club te verlaten. Maar dat wil niet zeggen dat politie zich daarvan iets aantrekt. Staandehoudingen en lullige bekeuringen blijven.
5 jaar strijd, met ziel en zaligheid. 5 jaar ondanks alle provocaties van overheid, politie en justitie, ben ik netjes gebleven. Ik heb altijd alle aanwijzingen opgevolgd en verweer gevoerd via de weg die we met elkaar hebben afgesproken: de Rechtspraak. 5 jaar geduldig want als de overheid iets heeft dan is het tijd. Traineren is hun specialiteit. Klachtenprocedures die wettelijk binnen 6 weken moeten worden afgewikkeld duren gewoon 8 maanden.
In die context moet je 5 mei 2016 zien. Met die mindset ga ik een stukje rijden met mijn vrouw op 5 mei, de dag van de vrijheid. Het ritje eindigt in Helmond op de markt waar het gezellig is. Ik drink een paar biertjes. Mijn zoon brengt mijn motor naar huis. Ik weet dat de sterke arm der wet ALTIJD scherp op me let dus dat is beter zo. Ik wandel naar huis. Een motoragent komt tegemoet. Hij herkent me van de vele acties. Hij was bij mij in de straat toen ik opgepakt werd. Toen mijn zoon werd opgepakt voor het filmen. Overigens, zoals gezegd, vrijspraak en sepot als einde. Hij zwaait; dat maakt me kotsmisselijk. Het is sarcastisch en provocerend. Hij is mijn vriend niet. Hij is onderdeel van het apparaat dat mijn leven half kapot gemaakt heeft. Hij heeft, als onderdeel van dat apparaat, mij vijand gemaakt en niet andersom. Ik steek mijn middelvinger op als reactie.
De agent draait om, vordert mijn ID en ik overhandig het hem. Hij deelt me direct mede dat ik ben aangehouden. Geen staandehouding en boete; nee; direct aangehouden en mee naar het bureau. Als mijn vriend gaat filmen en grapjes maakt noemt de agent hem kinderachtig. Kinderachtig? Is dat kinderachtig? Deze agent gaat me opsluiten voor een middelvinger en hij vindt mijn vriend kinderachtig.
Dan gaat er een knopje om. 5 jaar frustratie kookt over en alle zelfcontrole gaat overboord. Ik denk aan de arrestaties die steevast eindigden in een zogenaamd sepot bij “gebrek aan bewijs”. Gebrek aan bewijs, BULLSHIT. Gevolg is dat je dan “verdachte” blijft en de aantekening op je justitiële documentatie (strafblad) blijft. Deze keer niet. GEEN gebrek aan bewijs. FUCK YOU, hier nog een keer. Steevast geef ik elke agent die ik vanaf dat moment tegen kom een FY. Ik maak geen verschil. Het is niet één agent die me zo enorm gefrustreerd heeft. Het is het hele korps, het hele systeem. En geloof me, HET LUCHT OP!
Nogmaals: Dit verhaal is niet bedoeld als excuses. ik heb geen spijt. Ik geloof niet in excuses. Ik geloof in verantwoording nemen en dat zal ik ook moeten doen. Maar ik vind het verbazend dat er mensen zijn in Nederland die moord op burgers door de politie goedkeuren en tegelijkertijd een kogel willen geven aan supporters die geld gooien naar bedelaars en een burger die zijn middelvinger laat zien. De balans is dan totaal zoek.
