Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters
van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je,
maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn,
behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven,
maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten,
maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven
in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt,
zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk aan hun te worden,
maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie zijn de bogen,
waarmee je kinderen
als levende pijlen
worden weggeschoten.
Laat de richting
in jouw hand als boogschutter
die zijn van het geluk.
Gedicht van Khalil Gibran, een Libanese dichter, filosoof en kunstenaar
