Vandaag namen we afscheid van een markante persoonlijkheid: Big Bopper, of zoals de meesten hem kenden, Dikke Bert. Met veel belangstelling en respect vergezelden we hem op zijn laatste rit. Ondanks dat we nooit close zijn geworden kenden we elkaar alweer 45 jaar. Als puber leerde ik hem kennen bij de Rocking Rebels. Brutus stelde ze aan me voor in 1980: “Dat is Rooie Frans en die tank ernaast is Dikke Bert.“. Vanaf het eerste moment maakt hij indruk, niet met woorden maar met zijn verschijning.

Jaren later kwam ik hem tegen in de Kroeg te Geldrop. Ik ging naast hem zitten en wilde ff bijpraten. Na een minuut of tien bewoog hij zijn vuist in mijn richting. Het kan zijn dat hij me een zacht vriendschappelijk tikje wilde geven maar dat lukte niet zo best. Was Bert wel in staat om een zacht tikje te geven? Ik hield er in ieder geval een dikke lip aan over. Ik stond op en vroeg hem waarom. We kennen elkaar al zo lang. Hij antwoordde rustig: “Je praat teveel“. Dat was Bert: Meestal sneller met zijn vuisten als met woorden en als ie sprak was ie kortaf.

Ik heb een korte maar gewel(da)dige tijd gehad bij de Rebels en Bert was de vereenzelviging daarvan en daarmee doe ik Frans niet te kort, denk ik. Bert liet een indruk achter: Nie Fucke en die begreep iedereen. In een leven laten slechts een paar mensen een onuitwisbare indruk op je achter. Bert was een van die mensen in mijn leven. Bedankt daarvoor.