Klagen bij de Politie

Op 21 juni jl. werd ons duidelijk dat de Politie zaken VERDUISTERT, ondubbelzinnig en zeer duidelijk. Wij vroegen om opheldering en in eerste aanleg werd alles, in alle toonaarden, ontkend.

Dezelfde dag besloten we deze zaak neer te leggen bij de dienstdoend commandant van Buro Helmond. Deze beloofde ons een onderzoek en antwoorden.

Toen deze uitbleven besloten we op 10 juli een schriftelijke klacht in te dienen. Deze werd afgegeven aan de balie van het buro en een kopie werd afgestempeld ter bewijs van ontvangst.

Nog dezelfde dag kreeg ik een telefoontje van de klachtencoördinator. Ik had namelijk in mijn brief aangegeven dat indien men een machtiging nodig had ik deze, op eerste verzoek, zou afgegeven. De bewuste klachtencoördinator vroeg dus om deze machtiging. Zo pragmatisch als ik ben werd deze opgemaakt, getekend door ons beiden en nog altijd dezelfde dag aan dezelfde balie op dezelfde wijze als de schriftelijke klacht afgeleverd. Wederom een kopie met een stempel voor ontvangst.

Vandaag, 11 weken na het indienen van de klacht (mondeling) en 8 weken nadat we de klacht schriftelijk hadden bekrachtigd, besloot ik er maar eens een telefoontje aan te wagen. Ook de Politie heeft zich tenslotte aan de termijnen van het Bestuursrecht te houden.

De eerste respons die ik kreeg was dat de Politie afwijkende termijnen heeft en zich niet aan de termijnen van het Bestuursrecht hoeft te houden. De termijnen 6 weken, en met tussenkomst van commissie, 10 weken gelden NIET voor de Politie. (*)

“Prima; verbaas me maar eens door deze klacht binnen die 14 weken af te wikkelen!“.

Dhr. Mr Wiechen, die zich voorstelde als de Klachtencoördinator  Brabant, beweerde nog altijd te wachten op de machtiging. Ik reageerde natuurlijk verontwaardigd omdat deze, bewijsbaar, allang verstrekt was. Hij gaf mij de schuld met de woorden: “We hebben toch duidelijk afgesproken dat deze naar onze Postbus gestuurd zou worden?“.

Mijn reactie was, zo mogelijk, nog sterker verontwaardigd: “Nee mijnheer Wiechen, dat hebben we niet afgesproken. Dat wilde u van mij maar het buro is nog geen 100 meter van mijn werkplek dus heb ik voor de persoonlijke overhandiging gekozen“. Zijn reactie was slechts dat ik zo handelend het zelf over me afriep…

Dhr. Mr. Wiechen: “Ik heb IEDEREEN gebeld of men deze machtiging al had ontvangen. Ik zat er op te wachten.“. Mijn respons begon te bekoelen: “Neen mijnheer Wiechen, dat heeft u NIET. Ik heb geen telefoontje van u mogen ontvangen. Ik heb dan ook geen idee wie u met IEDEREEN bedoelt maar van mij moest u deze machtiging krijgen en mij heeft u niet gebeld.“.

Enfin, er werd afgesproken dat ik hem beide ontvangst-kopieën in bijlage per E-mail zou toesturen en, nog altijd pragmatisch als ik ben, deed ik dat ook direct.  Om 11:14 ging de E-mail de deur uit. Om 11:17 kwam de bezorgbevestiging terug (zelfs de mailservers van de ambtenaren zijn langzamer dan die van anderen)  en om 11:29 de leesbevesting.

Om 11:33 kwam het antwoord: “De behandeling van uw klacht gaat verder.“. Ja, je leest het goed; dat stond er, letterlijk; ik heb het geknipt en geplakt 🙂 De behandeling van uw klacht gaat verder… M.a.w. er is de afgelopen 11(!) weken NIETS mee gebeurd.

Om 15:56 kreeg ik een telefoontje: “Daag mijnheer, u spreekt met ……. en ik ben de klachtbehandelaar. Normaal maak ik altijd een afspraak met de klagers maar deze keer lijkt me dat niet echt nodig. Uw klacht is perfect omschreven en laat niets te vragen over. Toch?”

Ik heb moeite me in te houden maar besef dat ik pragmatisch moet blijven. Ik vraag vriendelijk of men nog een poging gaat doen de termijnen te eerbiedigen. Mijn eerst zo vriendelijke “Klachtbehandelaar” klonk plotsklaps bijzonder geïrriteerd: “Moet u goed luisteren; ik heb deze klacht vandaag op mijn buro gekregen en u gaat gewoon in de rij die ik hier heb mee. Ik ga hiervoor ook geen vrijetijd inleveren, de geboorte van mijn kleinkind missen of iets van dien aard. IK kan er niets aan doen dat mijn collega’s gefaald hebben en ga dat ook niet op mijn nek nemen. IK kan er persoonlijk NIETS AAN DOEN“.

Als hij is uitgeraasd probeer ik het nog eens: “Ik neem u persoonlijk ook niets kwalijk. Ik hou u ook niet verantwoordelijk. Overigens kan dat sinds het Pikmeer-arrest ook helaas niet meer dus daar hoeft u niet bang voor te zijn. Maar u krijgt het nu op uw buro en u belt me op, namens de Politie; dezelfde Politie die het al 11 weken laat liggen. Neemt u het vooral niet persoonlijk DAT IK HELEMAAL KLAAR BEN MET JULLIE VERTRAGINGS-TACTIEKEN EN BUREAUCRATISCH GEËMMER! #@$#^$#.“.

Om 16:50 krijg ik een E-mailtje: “Ik begrijp uw gekrenkte gevoelens dat uw klacht, die u op 10 juli 2013 heeft ingediend, nu pas in behandeling wordt genomen. Ik bied u daar namens de politie mijn exscuses voor aan, dit had niet mogen gebeuren.“(knip-en-plak).

Ze kunnen verdomme het woord EXCUSES niet eens schrijven ………

(*) Per 27 januari 2013 heeft de Politie een ruimere termijn afhandeling klachten op laten nemen in de Politiewet, namelijk 10 weken en 14 weken bij tussenkomst van een commissie.