Dit verhaal had net zo goed Lift 2.0 of “Hoe laat ik me meeslepen in andermans competitie” kunnen heten maar voor ons was het snelwegtherapie en daar blijft het dan ook bij.
Het is 14:00 geweest. Na een paar bakjes koffie en hugs vertrekken we bij de bunker richting huis. Haren – Helmond is 254 kilometer en met flitsmeister voor de raam en een lichte extra druk uitgeoefend met het rechtervoetje is dat 2 uurtjes rijden. Mijn meisje moet echter plassen dus een stop wordt ingelast op de A50 bij Apeldoorn. Ik stap ook maar even uit want hoewel alle alcohol van de jaarwisseling uit mijn maag en zelfs bloed is schijnt mijn hoofd dat nog niet te weten. Een fruitdrankje biedt dan toch vaak uitkomst.
Over de parkeerplaats loopt een stelletje compleet met rugzakken. Ze lijken aan automobilisten een lift te vragen maar om nog onduidelijke reden lopen ze onze auto voorbij. Waarschijnlijk zijn mijn colors en een woeste blik van een zware nacht daar debet aan. Ik spreek ze zelf maar aan: “Waar moeten jullie heen?“. Hij antwoord dat hij bij Arnhem Duitsland in wil want ze zijn op doorreis. Daarbij laat hij een kaart zien en druk wijst hij op de wegen. “Stap maar in dan vinden we wel een geschikte plek.” is mijn antwoord en voor we het weten is de achterbank leeg en stappen ze achterin.
Onderweg naar Arnhem vertellen Hedwig en Martijn dat ze meedoen aan een liftwedstrijd naar Milaan. Aan de hand daarvan stel ik vast dat hun routeplan niet echt solide is. Bij Arnhem al Duitsland inrijden wordt waarschijnlijk veel losse liftjes door het roergebied. Ik stel voor dat ze over Venlo via de 61 naar het zuiden gaan. De beslissing is snel gemaakt en het plan is om ze aan het begin van de autobahn 61 af te zetten om ze een betere start te geven. Via de A50 en A73 rij ik eigenlijk op de automatische piloot de A67 op en 2 afslagen verder er weer af. Vervolgens 2 grote rotondes en dan is daar grensovergang Schwanenhaus, het begin van de 61. Maar waar voorheen de machtige duitse autobahn begon was nu slechts een nieuwe 2baans weg te zien. De grensovergang is geen schim meer van wat ik me herinnerde. Blijkbaar ben ik al te lang van de vrachtwagen af.
Zo lang is dit blijkbaar nog niet want Google Streetview laat nog altijd het plaatje wat ik me herinner zien. Afijn, hier kan ik ze niet achterlaten dus we besluiten door te rijden naar de eerste raststatte. De laatste jaren is er eentje bijgebouwd tussen Venlo en kreuz Kerpen, dat wist ik nog.
De duitse autobahn voelt goed. Mijn 18 jaar oude Audi A4 diesel met zijn verbrede slofjes is ooit gemaakt voor deze weg en dat voel je. Met een kleine 160 km/u glijd mijn 850 euro bolide over de weg. Marielle vraagt hoever Rheinböllen ook weer is en herinneringen van de vele ritten naar Italië gaan door mijn hoofd. Ik antwoord “2,5 uur met de vrachtwagen vanaf venlo dus dat zal rond de 200 km zijn.“. Marielle kan blijkbaar de schweine-haxe proeven in haar mond als ze me vraagt nog een eindje door te rijden. Ik voel me ook in mijn element dus we gaan door. We besluiten door te rijden naar de Hockenheimring. Daar is een rastatte vlak voor de autobahn 5 richting Basel en dat is een perfecte plek voor Hedwig en Martijn om de reis voort te zetten. Van Venlo tot het einde van de 61 is met de vrachtauto 4 uur maar het is leuk om te constateren dat de reistijd ongeveer gehalveerd wordt gaandeweg.
Onze lifters hebben inmiddels info binnen over de concurrentie. Het stel waarmee ze in een persoonlijk duel zijn verwikkeld heeft een lift van Frankfurt richting Karlsruhe. Deze automobilist moet naar Stuttgart en mijn ervaring zegt me dat hij ze dan rond Karlsruhe, vlak voor of na de 8 richting Munchen, zal gaan afzetten. Raststatte Brohtal ligt voor de hand. Dan komen ze voor op “ons” stel en dat kunnen we natuurlijk niet over onze kant laten gaan. Ik bedenk me en deel ze mede dat ze mee kunnen tot Baden-Baden. Dan is het nog zo’n 180 km autobahn 5 in een rechte streep naar Basel. Enthousiast stemmen onze passagiers natuurlijk in.
Bij de benzinepomp van de raststatte aangekomen staat het concurrerende stel net bij een auto. Gierend van het lachen springen onze reizigers uit de auto en begroeten de 2 maar niet zonder ons hartelijk te bedanken. We parkeren de auto en zoeken naar het toilet. Pakken nog even wat te drinken en lopen naar buiten. Onze nieuw verworven kennissen zijn echter al in geen velden of wegen meer te bekennen. Blijkbaar hebben ze al een aansluiting gevonden. Gelukkig maar want de temperatuur ligt maar net boven nul.
Wij zetten de terugweg in maar onderweg ontdekken we dat Autohof Rheinböllen gesloten is. Helaas maar voor ons mag het de pret niet drukken. Op Rastatte Mosel eten we een traditionele schweinegulash mit nudeln en om 23:40 passeren we de grens in Venlo alweer. Daar blijkt dat de oude 61 inmiddels gewoon doorloopt in de A73, een aanzienlijke verbetering. Het is net 2 januari als we thuis aankomen. Wat 254 km was werd uiteindelijk 1165 km. Maar ik had nog best naar Milaan door gekund. Het voelde heerlijk.
