Vanmiddag pakte ik mijn motor. Even eruit. Even uitwaaien. Even mijn persoonlijke ultieme vrijheidsbeleving. Lekker mijn zespitter laten ronken door de dorpen. Mijn gedachte, voor zover mogelijk, afleiden van de onrealistische realiteit. Mijn uitlaten laten bulderen zodat de stemmen verstommen. FTW.
Ik stelde mijn doel in op mijn routeplanner en reed de poort uit. Ik hoorde een vriendelijke stem zeggen “sla rechts af“. Maar ik wilde rechtdoor. Gewoon een leukere weg. Die vrijheid heb ik. Wat de Garmin zegt hoef ik niet op te volgen. Het is een advies. Ik heb een vrije keuze. Misschien deed ik het onbewust zelfs daarom: Ik laat me niet een richting in dwingen; ik bepaal zelf; wie weet.
Dus ik reed rechtdoor en mijn route werd weliswaar wat langer maar zeker ook leuker. Maar mijn gedachten maalden door, ondanks dat ik die eigenlijk af wilde zetten. Er zit helaas geen knopje op. Ik heb de vrijheid om een andere route te nemen, een langere maar leukere rit. Maar hoe lang nog? Hoe lang duurt het nog totdat de elektronica in je motor (of auto) in combinatie met je gedigitaliseerde BSN en je QR-code bepaalt dat je niet meer van de meest gerichte route mag afwijken? Of je plezierritje verbied en je motorblok uitzet omdat je aan je CO2-tax zit of dit domweg als “een niet noodzakelijke reis” wordt bestempeld. Of omdat je niet gevaccineerd bent, een afwijkende mening hebt of lid bent van een onwelgevallige club.
Ver weg? Combineer een (bestaand) alcoholslot met een scanner en je QR-code en de techniek is er al. Ver gezocht? Ik heb het afgelopen anderhalf jaar vreemdere en onbegrijpelijkere maatregelen voorbij zien komen. Ik realiseer me dat het nu voor velen misschien nog wappie-fantasie is maar dat het realiseerbaar is en waarschijnlijk ooit gaat komen. Alle tools zijn voorhanden. En de intenties zijn er zeker. In onze toekomstige Social Credit System maatschappij.
