De belofte was groot toen ONgehoord het publieke bestel betrad. Eindelijk een omroep die zich buiten de gebaande wegen begeeft? Eindelijk verslaggevers die wel overheden controleren en bekritiseren? Zou het “alternatieve media” binnen het bestel worden?
Bestuurder en (mede)oprichter Arnold Karskens was bekend geworden door zijn oorlogs-journalistiek. Een vent met ballen, dat was iedereen wel duidelijk. Hij kreeg bekendheid bij een zeer breed publiek toen hij weigerde “embedded” zijn werk te doen. De een was vol lof en respect, de ander vond hem een “verrader”. Vooral in het wereldje van militairen en veteranen, waar ik me veelal bevond, was hij niet geliefd. Hij zou niet “achter de troepen staan“.
Onzin, vond ik persoonlijk. Een journalist moest alles bezien en niet alleen wat de westerse troepen hem toonden. Ik bewonderde hem hierom maar stond eenzaam tussen onze groene ambtenaren.
ONgehoord beloofde af te rekenen met politieke correctheid maar werd al snel een spreekbuis voor PVV en FVD. De gehoopte kritische vragen aan D66 en VVD bleven uit. Werden ze niet uitgenodigd of wilde deze niet aan tafel bij ON? We zullen het nooit zeker weten. Waar je hoopt op transparante en gedegen journalistiek, hoor en wederhoor, ontstond eigenlijk alleen maar een “tegenpartij“. Weliswaar een ander geluid of zelfs een tegengeluid ten opzichte van de gevestigde omroepen en commerciële televisie maar tevens net zo gekleurd en eenzijdig. Met aantrekkelijke blondines als presentatrices leek het, voor mij, al snel op “Goede Morgen Nederland” van WNL.
Vooral ten aanzien van het asielvraagstuk bracht ONgehoord geen goede discussie op gang. Het werd alleen maar meer beladen. Geen zoektocht naar oplossingen maar een ferme NEE tegen de globalistische JA maakte het alleen maar moeilijker om tot een compromis te komen.
Maar de gevestigde orde gaf gas terug. ONgehoord stond steeds ter discussie. Boetes werden uitgedeeld en even wilde men de omroep zelfs opheffen, verbieden of uit het bestel donderen. Mede door deze weerstand van het narratief bleef mijn interesse: Ze zullen waarschijnlijk toch tegen de haren van de globalisten in strijken en dat is meer dan nodig. Je weet dat TPTB niet zomaar opgeven en wat van buiten niet kapot kan moet dan maar van binnenuit kapot.
Is dat wat we nu zien? Wat is er aan de hand bij ONgehoord? Ik lees de mening van de raad van toezicht die het hebben over “een veilig werkklimaat“, een heerlijke WOKE opmerking. In een brief van Karskens valt natuurlijk weer het woord “antisemitisme” op. Ze proberen beide met populair woordgebruik en algemeen gebruikte sentimenten zieltjes te winnen. Het gaat veel over de emotie en weinig over argumenten. Precies zoals we gewend zijn van de media. En deze mensen zijn ook bedreven in populistisch woordgebruik.
Ik weet het niet en ik wil het niet weten. Ik hoef er ook niet over te oordelen en kan rustig kijken waar dit land. Ik zie alleen een intern conflict in een “ongewenste organisatie” en weet, uit ervaring, dat er dan krachten gaan spelen die ongekend zijn. De ego’s binnen ON! zijn er ook niet tegen bestand, zo lijkt het. Alweer een veelbelovend initiatief kapot? Alleen maar verliezers? Of een klinkende overwinning van TPTB?
