Ik heb er even over na moeten denken. Niet over het beschikbaar stellen van mijn organen en dus het donor zijn; donor voel ik me al heel lang. In mijn papieren zit al ruim 30 jaar een zelf geplastificeerd Engelstalig kaartje.Simpelweg omdat het destijds in Nederland nog niet bestond. Op de achterkant prijkt de datum 1-5-’86.
Eind 90’er jaren kwam het in Nederland ook van de grond. En meteen stopte ik dat pasje ook bij mijn papieren. Niet omdat ik er zelf ooit op hoop maar gewoon om te helpen. Ik rijd al jaren motor dus de kans dat mijn organen voortijdig beschikbaar kwamen ( en komen ) is redelijk aanwezig 🙂 Ook vond ik dat eigenlijk iedereen dat zou kunnen doen.
Maar het is wel een KEUZE, in mijn beleving. Ik heb problemen met de wijze waarop de politiek het nu door de strot duwt. Het bagatelliseert mijn vrijheid, tenminste, zo voelt het. Ik heb zelfs even met de gedachte gespeeld om het nu terug te draaien en expliciet te laten registreren dat ik het niet wil. Zo boos werd ik op de politiek.
Via Facebook werd ik wakker geschud: Iemand schreef dat we ons niet moeten laten beïnvloeden door de politici. Nu NEE zeggen geeft nauwelijks een statement naar de politiek maar wel naar de talloze mensen die zitten te wachten op een orgaan. En gelijk had ze. Ik schaamde me bijna voor de gedachte.
