Ik maak me steeds meer zorgen om de instelling van onze maatschappij. Steeds meer en meer menen mensen iets over je te zeggen te hebben maar nemen daarbij geen enkele verantwoordelijkheid. Ik moet ook vaststellen dat onze overheid, lees onze ambtenaren, hierbij met stip op nummer één staan.
Ook de Politiek gaat de laatste 2 decennia meer en meer die richting in. Mijnsinziens is dit begin negentiger jaren begonnen met , bijvoorbeeld, de privatisering van het ziekteverzuim. Het probleem werd te groot en in plaats dat onze volksvertegenwoordigers 
hier werkelijk iets aan doen werd het probleem naar de werkgevers geschoven. Deze ontwikkeling is een klassiek voorbeeld van wat ik bedoel. De overheid bepaalt nog steeds even veel, misschien zelfs wel meer, maar de verantwoordelijkheid ligt bij de ondernemingen.
Ook andere zaken zoals spoorwegen, energievoorziening en telecom worden “geprivatiseerd” maar er kan natuurlijk geen sprake zijn van ondernemen op een normale manier als je in de wurggreep van de regelgeving blijft.
Meer en meer worden verantwoordelijkheid en autoriteit los gekoppeld. Vooral bij de overheid heeft dat desastreuze gevolgen. Vanmorgen maakte ik het nog mee dat de gemeente in een zaak het griffierecht moet betalen voor een bewindvoeringszaak van een van haar burgers. De gemeente merkt gewoon op dat ze helaas een achterstand hebben. Dat dit dus een verschrikkelijke impact kan hebben op de case deert zo’n ambtenaar helemaal niet. Zijn stapeltje wordt gewoon op volgorde afgewerkt en of dit 4, 8, 12 of 16 weken duurt is niet zijn zorg.
In het kielzog van dit soort regelgeving gaan ook bedrijven en zelfs zelfstandige beroepen en burgers hetzelfde doen. Denk hierbij maar eens aan een accountant: Een bedrijf kan bijna niet meer zonder. Deze beroepsgroep heeft jaren gestudeerd en mogen toch als vaklui bij uitstek worden bestempeld. Ze vragen hiervoor ook behoorlijke bedragen. Maar als puntje bij paaltje komt dan dragen ze geen enkele verantwoordelijkheid. Maken ze fouten of zelfs kapitale blunders dan is de ondernemer nog altijd verantwoordelijk én aansprakelijk.
Ik heb al meer opgemerkt dat het dikwijls erop neerkomt dat iedereen fouten mag maken maar ik betaal de prijs hiervoor. Ik heb al zaken meegemaakt waarin onomstotelijk werd vastgesteld dat Politie, Rechtbank, Gemeente, Belastingdienst, Boekhouder, etc, etc, fouten maken maar mij kost het geld.
Hierdoor wordt een zaak van gerechtigheid dikwijls gedegenereerd tot een zaak van kosten en baten. Meermaals heb ik een beroep en zelfs een cassatie gelaten voor wat het was omdat, zelfs indien je in het gelijk wordt gesteld, de kosten alleen maar hoger worden. In het geval van de cassatie werd me gewoon medegedeeld dat de overheid heeft bepaald dat je hooguit 2000,– kostenveroordeling krijgt toegewezen terwijl ik geen advocaat kan vinden die het onder de 8000 wil doen. Als de case om 3600 euro handelt heeft dat dus geen enkele zin.
Ook de Belastingdienst kan er wat van. Na 3 jaar discussie over verkeerde en totaal onterechte aanslagen geeft de Belastingdienst toe dat ze fout zaten. Alle aanslagen werden teruggedraaid en alles leek opgelost. Achteraf bleef er echter een fiks bedrag staan onder het mom van BOETE. Ondanks dat de aanslagen FOUT zijn moet de burger deze wel betalen in afwachting van de uitspraken op het bezwaar en beroep. Niet of te laat betalen betekent gewoon BOETE. Zo kwam het voor dat een bedrijf op alle punten gelijk kreeg m.b.t. de aanslagen bleef zitten met een 25% boete a 40.000 euro. Raar maar waar gebeurd.
We moeten uiteindelijk naar een simpeler en eerlijker bestel. Prima als iemand autoriteit laat gelden maar neem dan ook de verantwoording. En als men de verantwoording niet wil nemen, dan ook geen autoriteit. Als de overheid de verantwoording hierin neemt en voorop loopt volgt het bedrijfsleven wellicht weer vanzelf.
