Vandaag was ik erbij. Vandaag wilde ik het met eigen ogen zien. Vandaag wilde ik ook mijn aanwezigheid tonen. Wat kun je anders nog doen? Vandaag besloot ik om achter mijn veilige PC uit te komen en deel te nemen aan de burgerlijke ongehoorzaamheid. We togen naar het 18 Septemberplein te Eindhoven. Ik had een rugzak met koffie en belgische wafels meegenomen.
De propaganda-machine draait op volle toeren: “Signalen dat gewapende mensen naar Eindhoven komen: binnenstad is veiligheidsrisicogebied” meld Omroep Brabant vooraf.
Er was geen sprake van een demonstratie en zeker geen wapens. Ik trof een samenzijn van mensen die het duidelijk niet eens waren met de maatregelen maar slechts een enkeling had een spandoek of boodschap. Ludiek, zoals de KNUFFELBEER, en verder gewoon praten over de huidige toestand in Nederland. Een mede-veteraan herkende me en we maakten een praatje. Betrokken en ongeruste burgers, dat was de overgrote meerderheid.
Dan wordt de rustige gemoedelijkheid ruw verstoord. ME, paarden, busjes en tenslotte een waterkanon. Het vuurwerk kwam niet van de burgers maar waren zeer duidelijk flashbangs van de politie, tussen de linies. Ik zat op een bankje en nam het waar. Geen agressieve relschoppers, zoals Omroep Brabant meld. Alleen mensen, gewone burgers, die klappen krijgen als ze niet snel genoeg (kunnen) wegkomen. Hier en daar wil een dappere burger een minder-valide mede-burger beschermen. Zijn loon is een extra hard pak slaag. De cameraman van Omroep Brabant is minutenlang op nagenoeg dezelfde positie als ik. Ze nemen hetzelfde waar als ik, dat moet wel. Maar de commentator kleurt het in: “gepeupel, relschoppers, enz, enz.”.
Ik krijg een paar klappen op mijn benen met de lange knuppel. Dan wordt ik weg geduwd, met een schild. Ik zeg nog tegen de agent: “Wat ga je later zeggen tegen je kinderen? Ich habe es nicht gewust?“. Dat lijkt hem alleen maar agressiever te maken. De klappen worden harder. Het vind plaats achter een busje die de camera van Omroep Brabant blokkeert. Terwijl ik doorliep richting station kreeg ik een straal van het waterkanon in mijn knieholten. Dit is Nederland, 2021. Ik kan niet meer boos worden, alleen ontzettend verdrietig. Met een huilend hart blijf ik lopen, rustig maar gestaag richting mijn auto. Ik kan mijn tranen bijna niet bedwingen maar ik wil niet huilen, hier, in het openbaar. De ouderwetse mannelijkheid overwint en ik blijf lopen met droge ogen. Naar mijn auto, naar huis.
Als het al uit de hand gelopen is dan kunnen we dit 100% op het conto van de Politie schrijven. Of moet ik zeggen de Burgemeester? Burgermeester, daar komt het woord vandaan. Maar deze Burgemeester heeft nog nooit zover van de burger af gestaan.
Op de pers kunnen we ook al niet rekenen. Deze “bruikbare idioot” van Omroep Brabant blijft maar bazelen over de “corona-maatregelen”. “Nou, dan wordt de corona overgedragen” zegt hij tegen een vrouw die hij interviewt. Hij is geen onafhankelijk verslaggever. Hij heeft een duidelijke uitstraling en die is ingegeven door de overheid. De vrouw blijft rustig: “Heb je dat onderzocht?“. Precies, een applaus voor mevrouw. Want dat is zijn taak, als journalist: onderzoeken. Maar zou hij dat nu gaan doen? Ik ben er bang voor.
