Natuurlijk weet ik dat je er niet mijn hele leven bent. Jouw leven is nou eenmaal korter als het mijne. Maar toch valt het elke keer weer zwaar.
Mate was komen logeren en uiteindelijk gebleven. Al 7 jaar oud. En een Jack Russel was niet onze eerste keuze, zeker niet. Het was een ADHD’er met een megafoon. Een varkentje, dol op modder. Een Duracel-konijntje met lithium-ion-accu.
Het liefst kroop hij overal in en onder. Zijn dekentjes liggen nog overal, in de gang, in de huiskamer en in de auto.
Zijn maatje Wubba was er altijd en als hij de kans kreeg kwam ie hem brengen. Uren wilde hij spelen.
Zijn hartje was vergroot. Hij kreeg plaspilletjes voor zijn longen. Maar hij bleef maar gaan. Gisteren nog speelde hij alsof ie een pup was, 11 jaar oud.
Vanmorgen was het batterijtje leeg. Hij snakte naar adem. Zijn longetjes gorgelden. Hij kon nog maar 10 stappen lopen. We legden hem in de auto en snelden naar de dierenarts. Marielle keek om en zijn ademhaling ging snel en kort. Hij ging liggen op zijn eigen mandje waar hij zoveel kilometers had doorgebracht. Hij vond het heerlijk om mee te gaan in de auto. Hij blies zijn laatste adem uit en werd slap, een paar kilometer voor de dierenkliniek.
Slaap zacht, mijn kleinste grote vriend.
