Weer heeft een goede vriendin en bijzonder mens ons verlaten. Een meid die geweldig veel indruk op me gemaakt heeft. Soms een lieve empathische schat, soms een onuitstaanbaar kreng maar altijd zichzelf. Altijd proberen zoveel mogelijk uit dit leven te halen. Op haar eigen manier; niemand kon haar vertellen hoe te leven; dat wist ze zelf het best. Altijd aanwezig en altijd druk. ADHD kreeg een heel nieuwe betekenis als je haar had leren kennen. Ik herinner me haar woorden: “ADHD? Zet mij in een klas vol met ADHD’ers en ze worden KEIGEK van mij!“. Ze leek dan ook door het leven te razen als een bezetene. Als een opgevoerde brommer zonder remmen; over de honderd met open uitlaten.
We leerden haar kennen een kleine 40 jaar geleden. Vechtend tegen haar demonen maar helaas nog niet helemaal bereid die achter zich te laten. We probeerden haar te helpen; haalden haar in huis in een poging haar een uitweg te bieden. We dachten dat we haar konden helpen maar dat is onmogelijk als je niet geholpen wil worden. Ze was er duidelijk nog niet klaar voor. De drugs bleken sterker als wij en ze vertrok zoals ze was gekomen, afhankelijk maar vol leven en niet van plan haar leven te laten bepalen door anderen.
Ze reisde de wereld rond in haar unimog en wij volgden haar avonturen op haar blog. Ze leek de demonen onder bedwang te hebben en straalde een en al geluk uit. Dit is zoals het leven moet zijn, zo leek het. Reizen, elke dag nieuwe mensen ontmoeten en plezier met hen maken. We leefden met haar mee, soms een beetje jaloers maar op de positieve manier. Wat een leven leefde jij.
Op Heezerenbosch kwamen we elkaar weer tegen. Debby en Marielle gingen uren wandelen over de heide met Roma en Mate. Onvergetelijke en prachtige momenten met een heel bijzonder mens. Als Debby voorbij kwam leek ze met haar energie al je sores op te zuigen en voor een moment was je dan ook in Debby’s wonderland. En als ze ging was je ook weer opgelucht, snakkend naar adem en verlangend naar rust.
Ze was klaar voor de volgende stap in haar leven en vertrok naar Spanje. Ze ging naar HAAR berg, ver van de veranderende Nederlandse maatschappij en terug naar een minimalistisch en sober leven ver van de bewoonde wereld. Minimalistisch in de praktische zin maar niet in levensstijl. Ze leefde erop los in haar koninkrijk en iedereen die langs kwam mocht daarvan meegenieten. Wel op haar manier want zij was regentes over dit soevereine stukje wereld.
Onze gedeelde vriendin Jessica vertoefde regelmatig in Debbyland en genoot daar zichtbaar van. Twee loco’s in een wereld die daar niet op voorbereid is. 2 luna’s te midden van traditionele conservatieve Spaanse burgers. Wat een cultuurschok moet dat geweest zijn. Jessica had er zelfs haar eigen caravan, ver van het chaotische Nederland. Een plekje om tot rust te komen maar ook zeker om te feesten en alle zorgen voor even te vergeten. Nu zijn ze weer samen en zetten waarschijnlijk een andere realiteit op zijn kop.
Deb was een mens waar ik bewondering voor had. Zelfvoorzienend maar vrij. Eigenzinnig maar vol liefde. Haar ziel was ontembaar. Haar leven een aaneenschakeling van sprookjes, diepe zwarte gaten en dan weer onvertaalbare hoofdstukken. Ze had vaak een Tattookit bij en soms mocht je een tekst op haar lijf schrijven. Haar lichaam leek een dagboek; van plezier maar ook zeker littekens en dan weer feest. Je raakte dan ook niet uitgelezen. Tijdens een groot feest was haar stem compleet kapot dus tattooeerde ze de bestelling op haar arm. Die ober zal haar ook nooit vergeten. Ik heb haar nooit verteld hoeveel kleur ze gaf aan mijn leven; hoeveel hoop ze strooide in haar omgeving; hoop en geloof dat het leven ook anders kan.
Debby was mijn Pipi; Marielle en ik waren Annika en Tommy. In haar bijzijn was je weer een beetje kind. Ze greep de wereld en maakte er Debby’s wonderland van. Een piratendochter op de wilde wateren. Toen we, met de motor, op haar berg aankwamen leek het een andere wereld, een andere realiteit. Een hippiedorp maar dan gekker. Een vrijgevochten stukje grond maar dan met een bijzondere stempel. Een berg die gevoelsmatig boven de mensheid uit stak. Ik vergeet nooit meer haar zelfgemaakte WC met zicht over de hele vallei. Schijten met een uitzicht, hoe wonderlijk is dat.
