Het is de dag van herinneren. 4 mei; dodenherdenking. Voorheen het herinneren van de slachtoffers van de 2e wereldoorlog maar tegenwoordig alle slachtoffers van oorlogsgeweld.
Herinneren is goed. Herinneren heeft een functie. Het realiseren wat er gebeurd is en er voor zorgen dat het nooit meer gebeurd. Dat moet herinneren met ons doen. Dat is het doel van herinneren.
Deze dagen kun je weer heel veel lezen, luisteren en zien over de verzetsstrijders. Want ook in Nederland waren er een paar mensen die zich verzet hebben; een paar moedige mensen die stand hielden. Rechtvaardig bleven en principes handhaafden, ook als het persoonlijk moeilijk wordt. Een paar mensen die moreel bleven.
Maar wat we steeds meer lijken te vergeten is dat er in Nederland een veelvoud van mensen was die graag meewerkte met de bezetter. Die geloofde in het fascisme en het daarbij behorende racisme en discriminatie. Nog meer mensen die meewerkte met de bezetter omdat dit DE WET was. Mensen die de regels volgden die door de bezetter werden opgesteld. Ambtenaren die klakkeloos uitvoerden wat de bezetter hen voorkauwde. Burgers die medeburgers verraden omdat dit zo moest; omdat dit door de regels was bepaald.
Maar het overgrote deel van de burgers in Nederland deed NIETS. Het was zeldzaam dat er iemand protesteerde toen de mede-burgers een ster moesten dragen. Zelfs toen ze werden afgevoerd waren er weinig mensen die zich durfden te laten horen. Erg weinig.
Maar dat zijn we vergeten. Misschien willen we dat wel vergeten. Wellicht schamen we ons er voor en terecht. Maar als we dat vergeten is de functie van het herinneren weg. Dan kan het weer gebeuren omdat we niet meer weten hoe het kwam.
Herinner! Zorg dat het NOOIT meer gebeurd! Maar vergeet vooral niet dat het overgrote deel van ons landje het heeft laten gebeuren. Dat de meesten het niet interesseerde. Dat er massa’s doorgingen met hun eigen leventje en zeiden: “Tja, wat doe je er aan.“.
