Eigenlijk had ook dit blog ook de titel “het wordt persoonlijk (deel 7)” kunnen dragen want de gelijkenis is treffend. Wanneer ik op kom voor gerechtigheid, kritische vragen stel en een verhaal schrijf op MediaVrijheid en De Weblog van Helmond volgt een persoonlijke aanval van Woonpartners. In plaats van constructief met kritiek om te gaan richt Woonpartners de pijlen op de persoon.
Op 13 juni jl. ontvangen we een brief van de Advocaat van Woonpartners. Volgens deze raadsheer verblijven wij zonder recht of titel in de woning en dienen deze per direct te ontruimen. Natuurlijk Ontbreken de standaard dreigementen niet: “Blijft vrijwillige medewerking van u of één van u uit binnen een week na heden, dan zal zonder nadere aankondiging worden overgegaan tot het nemen van de geëigende rechtsmaatregelen tegen u allen. De kosten daarvan zullen zoveel mogelijk op u worden verhaald. Ik vertrouw er evenwel op, dat u het zover niet zult laten komen.“.
Vervolgens bestaat de brief uit beweringen die (aantoonbaar) niet kloppen dus komt het sterke vermoeden op dat deze zaken niet de werkelijke reden zijn. Ik antwoord dan ook naar de raadsman en leg hem uit dat zaken totaal anders liggen. Verder laat ik duidelijk blijken dat ik een “ontruimings-procedure” met vertrouwen tegemoet zie. Tegelijk stuur ik een e-mail naar woonpartners waarin ik aangeef verbaast te zijn over hun aanpak. Ik stel voor dat we een afspraak maken om (buitengerechtelijk) tot een vergelijk te komen. Woonpartners gaat erop in en stuurt me een uitnodiging.
Op 24 juni om 11:00 worden we ontvangen op het prachtige kantoor door Maureen en Marieke. Bekende gezichten van de info-avond van Woonpartners waarbij ik eerder aanwezig was. Volgens Maureen is er echter geen enkele link tussen deze info-avond en de procedure die men nu voert.
Het gesprek verloopt echter niet best. Er is geen sprake van een open gesprek om samen er uit te komen. Maureen vraagt me wat WIJ willen. We antwoorden dat niet zozeer de vraag is wat wij willen maar wat Woonpartners wil; zij hebben tenslotte een advocaat ingeschakeld om ons uit de woning te zetten waar we al 6 jaar wonen. Vreemd genoeg blijft Woonpartners bij haar standpunt dat ze eigenlijk niks met ons te maken hebben. Ze handhaven hun mening dat wij zonder hun toestemming in de woning wonen; dit ondanks jaren huur betalen, feitelijk wonen in hun woning en alle correspondentie gericht aan mij persoonlijk. Maureen handhaaft tevens haar standpunt dat wij, wat hun betreft, géén huurders zijn. Bij mij komt de vraag op wat we hier dan doen. Vreemd genoeg betoogt Maureen dat zij van mening is dat wij Woonpartners onder druk zetten. Dat is werkelijk de wereld op zijn kop: In een aangetekend schrijven laat een duur advocaten-kantoor weten dat we moeten verdwijnen en dus “op straat” staan maar WIJ zouden zaken onder druk zetten. Zeer vreemde visie op de gebeurtenissen, naar onze bescheiden mening.
Dan vraagt Marieke of wij het gesprek opnemen. Mijn vrouw bevestigd dit en men laat duidelijk blijken hier niet van gediend te zijn. Wij hadden dat moeten melden, aldus Marieke, duidelijk niet op de hoogte van regels hieromtrent. Ook blijken ze beiden, keer op keer, geen kennis van het dossier of de wetgeving te hebben wat behoorlijk frustrerend werkt. Het gesprek is duidelijk bedoeld om ons te intimideren.
Het gesprek eindigt dan ook zoals het begonnen is: zonder oplossing of ook maar enige bereidheid vanuit Woonpartners om in te binden of tot een oplossing te komen buiten de rechter om. Teleurgesteld gaan we huiswaarts. Thuisgekomen stuur ik uit fatsoen de opname van het gesprek door. Hierop komt op op 28 juni een laatste reactie: de visie van Woonpartners om tot een vergelijk te komen en de gerechtelijke procedure te stoppen is “mits u allen onvoorwaardelijk en schriftelijk instemt met de ontruiming van de woning“. Uiteraard is dat een totaal belachelijke stellingname. Ik antwoord nog een laatste keer per e-mail:
“Ik laat hiermee een klein gedeelte van mijn bewijsvoering zien in de hoop dat u het dreigement van een rechtszaak niet doorzet. Ik zie namelijk die casus met zeer veel vertrouwen tegemoet. Ik zou deze zaken ook doorsturen naar uw advocaat. Dan kan hij ook vooraf beoordelen hoeveel kans van slagen deze kwestie heeft namelijk, mijns inziens, nihil. Een procedure kost slechts tijd en verbetert onze relatie niet. Ik vind het nog steeds beter om gezamenlijk naar een oplossing te zoeken, in goed overleg. De mogelijkheden zijn er.
Ik benadruk nogmaals dat ik tegen deze kwestie aankijk met alle redelijkheid. Ik ben bereid om tot een oplossing te komen die ons beiden past en waar we beiden beter van worden. Ik weiger echter te buigen voor dreigementen gebaseerd op leugens en andere onwaarheden. De feiten spreken voor zich en zijn overduidelijk.“
De bal ligt bij Woonpartners.
(Vervolg)
