Vandaag maar weer eens in de cijfers van het CBS gedoken. Deze keer heb ik de algemene sterftecijfers van 2020 genomen dus niet specifiek de “vermeende” corona doden. Deze worden behoorlijk ingewikkeld gepresenteerd maar een samenvatting van die cijfers in mijn eigen sheet maakt veel duidelijk. Allereerst is er een hele kleine oversterfte te zien in de cijfers; daarover geen onduidelijkheid. De vraag blijft of die minimale stijging de maatregelen kan of mag verantwoorden maar dat is een andere discussie. De data waar deze oversterfte plaatsvind is echter meer interessant.
Langs de cijfers en vooral de data heb ik de tijdlijn geplaatst. Dan komen er vragen omtrent oorzaak of gevolg naar boven. Op 11 maart jl. riep de WHO de pandemie uit. Op 12 maart kondigde het kabinet vergaande maatregelen af voor het weekend erna. Heel bijzonder is dat dit dus niet gebeurde aan de hand van een oversterfte. Op dat moment was er sprake van een ondersterfte van 2497! Echter vrijwel meteen schieten de cijfers omhoog. In de 2e week van de “intelligente lockdown” hebben we 837 extra doden te betreuren en tijdens de 3e week verdubbeld dat nog eens. Die vermeerdering zet door in de 3e week naar 2320 extra overledenen in Nederland waarmee de piek is bereikt.
Was de oversterfte het gevolg van de maatregelen? Het is een beetje suggestief, dat geef ik toe, maar de onderzoeken van Maurice de Hond tonen aan dat de verspreiding vooral te maken heeft met slecht geventileerde ruimtes. De lockdown zette veel mensen binnen.
Ook is het algemeen bekend dat de griep (elk airborne luchtweg-virus?) zich beter verspreid, niet zozeer door de kou, maar vooral omdat mensen binnen gaan zitten, de kachel opstoken en de ramen sluiten als het kouder wordt. Nu werd er in maart een “lockdown” afgekondigd, net als het weer voorzichtig voorjaar wordt en normaliter de mensen weer naar buiten gaan. Kijk maar eens naar de cijfers van 2018, een gemeen griepjaar. Van rond de 4000 sterftes per week zakt het vanaf eind maart weer naar onder de 3000. Dit jaar moesten we echter binnenblijven waardoor virussen bleven rondwaren.
Medio mei worden de maatregelen versoepelt en iedereen gaat weer naar buiten. In de grafiek zie je dat direct terug met als gevolg wederom een ondersterfte van week 20 t/m week 32. Ook in mei komt het interessante rapport uit van Gupta Strategists: COVID goes Cuckoo. How the March-April 2020 COVID-19 surge overwhelmed Dutch hospitals and undermined regular care. Daarin staat het vernietigende citaat:
Ziekenhuiszorg voor COVID-patiënten heeft in Nederland naar schatting 13 duizend tot 21 duizend gezonde levensjaren (QALY’s) gered (in maart en april). Echter, deze winst ging gepaard met een onacceptabel verlies in de REGULIERE zorg. Terwijl COVID-zorg de ziekenhuizen overspoelde, liep juist de REGULIERE zorg ongekende, disproportionele schade op. Het stopzetten van de reguliere zorg leidde tot een verlies van naar schatting 100 duizend tot 400 duizend gezonde levensjaren. Daarmee is het verlies in de reguliere zorg ongeveer tien keer zo hoog als zowel het aantal gezonde levensjaren gewonnen met COVID-zorg als het aantal gezonde levensjaren verloren door COVID.
Begin augustus trapt het kabinet weer op de rem, zoals de tijdlijn coronavirus dat zo mooi bestempelt. Maatregelen worden weer afgekondigd en lopen deze keer op tot zelfs strengere maatregelen (mondkapjes). In maart claimde het kabinet nog dat ze “100% van het beleid moesten bepalen terwijl ze maar over 50% van de informatie beschikte“. Nu echter hebben ze de beschikking over alle informatie die ze maar willen. De week erna gaan de cijfers weer omhoog. Niet zo drastisch als eerder dit jaar, maar toch.
Er is een duidelijke correlatie tussen maatregelen en sterftecijfers, dat moge toch wel duidelijk zijn. Wat de reden daarvoor precies is moet op zijn minst heel goed onderzocht worden.
