EEN ONBEVREDIGENDE VRIJSPRAAK – Gisteren was de (strafrechtelijke) zitting omtrent de casus. Weet je niet mee waar dit over gaat, lees dan deel 1, 2, 3 en 4 nog even terug. Ruim voor de zitting hebben we contact gelegd met de rechtbank met de vraag of de beelden nu wel aanwezig waren in het dossier. Dat was NIET het geval. Deze zijn we dus nog even persoonlijk gaan brengen.
Ook hebben we een verzoek gedaan om de strafrechtelijke zaken (strafbeschikkingen waartegen verzet was aangetekend) alle 4 tegelijk te behandelen. Tenslotte was alleen Joshua opgeroepen wegens “belet en belemmering”. Het verzoek werd gedeeltelijk gehonoreerd want ik kreeg een oproep op hetzelfde moment voor de aanklacht “verzet bij arrestatie”. Van de 2 strafbeschikkingen “weigering tonen ID” echter hoorden we niets.
Direct bij aanvang van de zitting hebben we ook gevraagd waarom de “weigering ID” niet bij de zaak betrokken was. We hebben niet alleen dat verzoek tot samenvoeging gedaan maar ook de beide arrestaties vloeien daaruit voort. Het is dus ook voor deze zitting van belang. Het OM antwoordde dat ze dat niet wist en de rechter voegde daaraan toe: “Het OM heeft dat niet ingebracht dus gaan we het daar niet over hebben“.
De beelden waren aanwezig en werden in de rechtszaal getoond. Net nadat ik in de auto stapte liet de rechter de film stoppen. Ik vroeg nog om een klein stukje verder te kijken want dan komt de vordering ID van Joshua. De rechter herhaalde dat “vordering ID” niet aan de orde was dus niet van belang. Blijkbaar waren de beelden duidelijk want direct hierna stelde de Officier van Justitie de eis bij: Het OM vroeg 2 maal vrijspraak. Daarmee leek de zaak in de pocket maar daar kwamen we natuurlijk niet voor.
Mr. Ruperti herhaalde nog maar eens dat de arrestatie van mij het gevolg was van de “weigering tonen ID” dus dat hij dat wel graag behandeld wil zien. De rechter zei, ten derde male, dat dit niet ingebracht is door het OM dus dat we dit niet gaan behandelen. Het leek er dus op de reden, waarvoor we deze zaak hebben geforceerd, namelijk het constant, te pas en te onpas vorderen ID, niet door deze rechter in ogenschouw zou worden genomen. Erg jammer, te meer omdat dit juist de issue-at-hand is.
Ik mocht het laatste woord van de rechter: “Edelachtbare, de officier noemde me “irritant” en wellicht heb ik ook politie en OM geïrriteerd. Als politie buiten haar boekje gaat moet de burger dit aan de orde stellen en dit doende vasthoudend zijn. Als dat als irritant wordt ervaren dan zie ik het als een compliment. Politie en justitie vallen ons constant lastig vanuit het OMG-beleid. Daarvoor is geen wettelijke basis. Dat moet ergens stoppen. “.
De rechter vonnist: “In beide zaken volg ik de eis van het OM namelijk vrijspraak. Ik wil wel zeggen dat ik de vordering ID wel terecht vond gezien de omstandigheden dus de politie heeft rechtmatig gehandeld“. Ik vroeg nog “Edelachtbare, uw opmerking omtrent de vordering ID, komt die in het dictum?“. Nu trok de rechter een geïrriteerd gezicht en beantwoorde de vraag niet.
Buiten gekomen liet ik Michael weten dat ik BOOS was. Hij lachte en merkte op dat dit de eerste keer is dat een cliënt boos is over een vrijspraak maar hij begreep het wel. Hoe kan het zijn dat een rechter, tot 3 keer toe, de discussie over de vordering ID niet toelaat maar er vervolgens wel iets over zegt in zijn vonnis? Dat heeft namelijk consequenties: ondanks dat we dit dus niet hebben mogen motiveren haalt hij ons wel de wind uit de zeilen m.b.t. een “onrechtmatige arrestatie“. Daar kunnen we niks meer mee.
Ook hebben we er alles aan gedaan om dit te bespreken. Er waren 4 getuigen bij de zitting. Deze zijn alle 4 NIET om een ID gevraagd terwijl ze toch ook in onze tuin zaten. We hebben het niet kunnen verwoorden. Het moment en de wijze waarop ID werd gevorderd, in een geval zelfs op film te zien, hebben we niet besproken omdat de rechter dat niet van belang vond. We hebben het niet kunnen verwoorden. We vonden dat de vordering ID besproken MOEST worden omdat dit de aanleiding was voor de arrestatie en dus het “verzet bij arrestatie”. De rechter vond dat niet. We hebben het niet kunnen verwoorden.
Maar wel in het vonnis een oordeel hierover opnemen. Gerechtigheid? Al met al geen bijzonder goed gevoel: EEN ONBEVREDIGENDE VRIJSPRAAK.
Wordt vervolgd …………. > VERVOLG
