Het blijft heel moeilijk voor bepaalde mensen om echt nieuws, ludiek nieuws, fakenews, desinformatie, misinformatie of zelfs “echt nieuws op een lachwekkende wijze gebracht” uit elkaar te houden. Veel mensen willen hapklare brokken en nadenken lijkt moeilijk. Deze week kreeg ik weer zo’n berichtje:
Vraagje, heb je hier een bron van, want die is nergens te vinden op het internet:
> https://mediavrijheid.nl/bekendmaking/
Om die reden zou het fake kunnen zijn, gemaakt.
Zucht … Natuurlijk is dit geen officieel document. Natuurlijk schrijft de overheid, op dit moment, geen memo’s meer op deze wijze. Ik dacht dat dit wel overduidelijk zou zijn. Maar is het “FAKENEWS” ? Nee, natuurlijk niet. Het is ludiek nieuws, echt maar triest nieuws op een lachwekkende wijze gebracht.
Het is natuurlijk gebaseerd op de invoering van de DSA (Digital Service Act) in de EU per 25 augustus 2023. Al jaren is de EU (of TPTB?) bezig met allerlei censuurwetgeving. Want dat is het gewoon: CENSUUR! Maar wel gebracht onder het mom van “bescherming van de bevolking” wat uiteraard een hele grove leugen is. Bekijk deze authentieke berichten uit de 40’er jaren: Verordening 1, verordening 2 en verordening 3. Let specifiek op exact dezelfde tekst:
ter bescherming van de Nederlandsche bevolking tegen onjuiste berichten
Als dan iemand mij een plaatje doorstuurt dat ook nog eens de naam van mijn blog (MediaVrijheid) er in vernoemt dan ben ik verkocht. Ik zie de intentie, de associatie en de nieuwswaarde hiervan. Ik weet oprecht niet wie dit plaatje in elkaar geprutst heeft, anders gaf ik hem/haar graag de credits.
Maar wellicht is dat ook de hele moraal van dit verhaal. Kunnen mensen zelf niet meer nadenken? Kunnen mensen zelf niet meer inschatten wat echt en niet echt is, wat gelogen is en wat niet? Eigen initiatief en zelfvertrouwen lijken te zijn verdwenen, waarschijnlijk door jaren van overregulering. Zoals Albert Einstein gezegd zou hebben: “Er zijn maar weinig mensen die met hun eigen ogen kijken en met hun eigen hart voelen.”.
Soms kom je op een kruispunt waar de verkeerslichten niet werken. Vaak loopt dan alles in het honderd. Veel mensen weten zich geen raad. Wat nu? Moet ik nu zelf beslissen wanneer ik kan rijden? Het resultaat is dat het hele kruispunt stagneert. Niemand rijd meer; niemand durft het initiatief te nemen.
Ons dagelijks leven lijkt vaak ook op dat kruispunt. Mensen kijken naar anderen of zelfs naar de overheid: “Wat moet ik nu doen?“. Ze lijken het vermogen om voor zichzelf te denken, te beslissen en initiatief te nemen volledig kwijt.
Zo zullen waarschijnlijk ook vele burgers weer denken dat deze DSA een goede ontwikkeling is. Er wordt namelijk weer voor hen nagedacht. Lekker makkelijk. Hoef je zelf niet te denken. Geen moment staat men stil bij de enorme impact dat deze censuur wetgeving heeft op onze informatiestromen. En het past in het plaatje: SCS, CBDC, DSA. Het is gewoon meer van hetzelfde. Meer gereedschap om de meute te controleren. Onze Minister noemt het ook gewoon “gereedschapskist”, alsof hij zijn burgers recht in het gezicht lacht. Ursula geniet ervan. Ook zij legt decennia oude mensenrechten wetgeving langs haar neer. Vraagt er nog iemand zich af waarom tegenstanders zo vaak de link met Nazi’s leggen?
We gaan langzaam maar gestaag naar een maatschappij die er uit ziet als een kruispunt in het verkeer. Met heel veel verkeerslichten, voor links af, voor rechtdoor, voor rechtsaf, voor fietsers, voor voetgangers en soms zelfs voor bus en tram. Iedereen let goed op die lichten en volgt gedwee de aanwijzingen op. Keurig gereguleerd worden de verkeersdeelnemers een voor een over het kruispunt geleid. Stop je niet voor het rode licht krijg je een boete, de camera staat vaak al in de aanslag. Maar de meeste verkeersdeelnemers zijn al overtuigd dat onze overheid deze lichten heeft neergezet “ter bescherming van de Nederlandsche bevolking“.
