Ik kreeg vele reacties op mijn blog 6000000. Veel verschillende reacties. Van reacties van afschuw tot lof dat ik het zo durfde te schrijven. Het zette een aantal mensen aan het denken en dat is precies de bedoeling. Voor mij is het belangrijkste punt dat we helemaal geen onderzoek meer mogen doen. Het gaat niet eens meer over ontkenning of zelfs twijfel. Je mag er gewoon geen vraagtekens bij zetten en dat stoort me enorm. De definitie van “wetenschap” is doodsimpel: Ik weet het niet! Dat lijken velen te zijn vergeten.
Onderaan mijn blog liet ik een kort fragmentje van de film Denial achter. In deze film werd duidelijk dat het hele proces helemaal niet over de holocaust ging en dat het team van advocaten er alles aan gedaan hebben om het niet over de holocaust te laten gaan. Zoals we weten zijn er nooit documenten gevonden of enigerlei ander fysiek materiaal die het narratief ondersteunen. Deborah E. Lipstadt (gespeeld door Rachel Weisz) geeft, zelfs in deze film, ronduit toe dat er geen bewijzen zijn. De reden: Omdat de Duitsers er voor gezorgd hebben dat er geen bewijs is. De Nationaal Socialisten registreerden echter werkelijk alles.
Er zijn ontelbare documenten overgebleven uit deze periode maar geen enkel document dat een bewijs levert. Er zijn echter wel belangrijke documenten bewaard gebleven maar die worden geheim verklaard, ontkent en geridiculiseerd omdat ze waarschijnlijk niet in het gewenste narratief passen. Ook zijn er vele, aanvankelijk als waar aangenomen, beweringen in een later stadium als vals of propaganda aangemerkt.
Waar moeten we beginnen? Ik vond de film Denial indrukwekkend. De film liet redelijk goed zien wat de discussie is maar ook zeker hoe de discussie dood gemaakt kan worden. Als de enige werkelijke bewijzen van de holocaust de getuigenissen van ooggetuigen c.q. overlevenden zijn moet dus koste wat kost voorkomen worden dat deze aan het woord komen. Het mag en kan niet gebeuren dat een revisionist vragen gaat stellen aan deze getuige. Stel je voor. Dat laten we niet gebeuren; nooit!
Laten we dus maar beginnen met het begin van de film: “Ontkenning van de Holocaust berust op vier fundamentele beweringen.“.
Let wel: Ik heb deze niet verzonnen. Ze komen rechtstreeks uit deze (Main Stream) Film:
- Dat er nooit een systematische of georganiseerde poging van de nazi’s was om alle Europese Joden te vermoorden.
- Dat de getallen veel minder zijn dan vijf of zes miljoen.
- Dat er geen gaskamers waren of speciaal gefaciliteerde vernietigingskampen.
- Dat de Holocaust dus een mythe is, uitgevonden door Joden om financieel gecompenseerd te kunnen worden en het wel en wee van de staat Israël te bevorderen.
Nogmaals: Ik doe deze beweringen niet en deze vertegenwoordigen op geen enkele wijze mijn visie. Ik zet alleen de vraagtekens op basis van onderzoek en bijdragen van velen voor mij:
1. Systematische of georganiseerde (massa)moord.
De film Conspiracy verhaalt over een supergeheime vergadering van een aantal kopstukken van het derde rijk. In de film worden alle soorten van vastlegging of notulen verhinderd of vernietigd. Dat is dus ook het narratief: Het heeft waarschijnlijk wel plaatsgevonden maar er zijn geen bewijzen van, zeker niet van de inhoud van deze vergadering. De film is dan ook speculatief over de onderwerpen van de vergadering en geen mogelijkheid wordt onbenut gelaten om de Nationaal Socialisten als beesten neer te zetten. Deze film heeft veel indruk op mij gemaakt in het verleden. Het was te gruwelijk voor woorden.
Maar net als de film Schindlers List is ook deze film fictie. De indruk wordt gewekt dat waargebeurde geschiedenis verfilmd is maar niets is minder waar.
Vlak na de capitulatie van het derde rijk werd er al snel beweerd dat er tientallen gaskamers waren aangetroffen in concentratiekampen over geheel Duitsland. Deze beweringen werden vrij snel ontkracht. In het gehele, door westerse geallieerde bevrijde gebied waren geen gaskamers. In Dachau trof men 4 kleine ruimtes aan maar deze waren zeer duidelijk bedoeld voor het ontluizen van kleding. Een grotere ruimte, waarvan men aanvankelijk beweerde dat deze wel bedoeld was voor mensen is nooit gebruikt (zie inzet rechts). Deze gaskamer was duidelijk in aanbouw en revisionisten claimen dat deze gebouwd is door de geallieerden voor propaganda doeleinden.
We worden geconfronteerd met eindeloze beelden van een trein die stopt in Auschwitz, dat joden worden uitgeladen, uitgekleed, geschoren en rechtstreeks de gaskamer in worden geleid om vervolgens in een aanliggend crematorium verbrand te worden. Er zijn echter geen bewijzen van; geen enkel document, geen enkele foto. Is het zo gebeurd? Menigeen heeft er onderzoek naar gedaan en moest het met zijn vrijheid bekopen. Je mag hier namelijk geen onderzoek naar doen. Onderzoek wordt aangemerkt als ontkenning en is in vele landen strafbaar gesteld.
Er zijn echter vele aanwijzingen dat het scenario trein-scheren-naakt-gaskamer-crematorium niet waarheidsgetrouw is. Er zijn legio Joden die maanden en zelfs jaren in Auschwitz verbleven. Zelfs het beroemdste holocaust slachtoffer van Nederland, Anne Frank, laat een heel ander scenario zien: Ze is opgepakt en vervoerd naar Westerbork. Van daaruit werd ze op transport gezet naar Auschwitz. Een reis van, heden ten dage, ruim 1100 km. Toen zij en haar zusje ziek werden (typhus) werden ze echter (terug)vervoerd naar Bergen Belsen, een reis van ruim 800 km weer terug in de richting van Nederland. Het kamp in Bergen Belsen stond bekend als een hersteloord voor zieke geïnterneerden. Daar is ze uiteindelijk bezweken aan typhus. Hierover is eigenlijk geen discussie en zelfs terug te vinden op de website van de Anne Frank Stichting.
Haar vader Otto Frank heeft Auschwitz overleefd. Hij heeft bijna een half jaar in Auschwitz geleefd en lag in het ziekenhuis van Auschwitz toen de Russen het kamp bevrijden.
2. Dat de getallen veel minder zijn dan vijf of zes miljoen.
Hier heb al heel veel aandacht aan besteed in het blog 6.000.000. Hier kan ik slechts aan toevoegen dat er cijfers zijn opgedoken van het Internationale Rode Kruis. In tegenstelling tot de krijgsgevangenen-kampen van de geallieerden (Rheinwiesenlager) waar het Rode Kruis niet werd toegelaten, mocht het Rode Kruis wel de concentratiekampen van de Nationaal Socialisten bezoeken. Volgens hun rapportages zijn er 271.304 mensen omgekomen in duitse kampen.
3. Dat er geen gaskamers waren of speciaal gefaciliteerde vernietigingskampen.
Er zijn natuurlijk heel erg weinig deskundigen op het gebied van gaskamers. Alleen in de VS kent men dit verschijnsel i.v.m. ter dood veroordeelden. Fred Leuchter was persoonlijk betrokken bij de executie van Amerikaanse criminelen in gaskamers. Hij heeft verschillende patenten op zijn naam staan. Op verzoek van -en ten behoeve van de rechtszaak van- Ernst Zündel deed hij uitgebreid onderzoek naar de gaskamers in Auschwitz en schreef het Leuchter-rapport : Naar de beste technische beoordeling is het daarom de mening van de auteur dat geen van de onderzochte installaties ooit gebruikt werd voor de executie van mensen en dat de crematoria nooit die capaciteit, kunnen hebben opgebracht, die men hen toeschrijft.
David Cole, een dappere joodse revisionist, ging zelf op onderzoek uit in Auschwitz. Hij documenteerde dit in een interessante film:
4. De Holocaust is een mythe, uitgevonden door Joden om financieel gecompenseerd te kunnen worden en het wel en wee van de staat Israël te bevorderen.
Ik vind dit persoonlijk een bijzonder vooringenomen standpunt. Het is dan ook niet mijn standpunt maar een (sarcastische) bewering in de film Denial. Ik kan het ook niet beoordelen anders dan constateren dat er inderdaad vele miljarden aan uitkeringen zijn verstrekt aan holocaust slachtoffers en tevens dat de staat Israël inderdaad veel baat heeft gehad bij de overlevering van de holocaust.
Dat valt denk ik ook niet te ontkennen. Joodse schrijvers, onderzoekers en zelfs politici hebben meermaals geopperd dat er waarschijnlijk geen Israël zou hebben bestaan zonder de holocaust.
Dit standpunt is ook ontstaan uit 2 zaken die uniek zijn in de geschiedenis. Nog nooit is een bevolkingsgroep/ras/geloof in deze mate gecompenseerd voor het leed wat men hen heeft aangedaan. En tevens is er, bij mijn weten, nog nooit een nieuwe staat ontstaan vanuit het leed wat een volk is aangedaan.
Ik moet even denken aan een eerder artikel dat ik schreef over antisemitisme:
Deze definitie (IHRA,2016) is erg omstreden vanwege de vage en onnauwkeurige formulering en vooral ook vanwege de Israël-gerelateerde voorbeelden die bij de definitie zijn gevoegd.
Dus zelfs tot op heden speelt de staat Israël een rol in de druk die wordt uitgeoefend op de overlevering van de holocaust.
Deborah E. Lipstadt (gespeeld door Rachel Weisz) besluit haar les met de woorden:
Oorlog, zeggen de ontkenners, is een bloedige zaak. Er is niets bijzonders aan de Joden, Ze zijn niet uniek in hun lijden. Ze zijn gewoon dagelijkse slachtoffers van een oorlog. Waarom al die ophef?
Wederom: NIET MIJN WOORDEN maar de woorden zoals die gebezigd worden in de (Main Stream) film Denial. Wel woorden om over na te denken want er zit iets in. Wie denkt er nog aan de tientallen miljoenen slachtoffers van de Sovjet Unie? Wie heeft het nog over de tientallen miljoenen slachtoffers van Mao? Een miljoen slachtoffers van Tito? Of zelfs de honderdduizenden die vermoord werden in Hiroshima en Nagasaki? Anderhalf miljoen slachtoffers in Vietnam? De Armeense genocide wordt door velen tot op heden ontkend.
De vraag is legitiem: Wat is er zo uniek aan de Jodenvervolging dat zij een status aparte krijgen in onze geschiedenis? Dat er exclusieve woorden voor verzonnen worden zoals antisemitisme? Hierboven staan een aantal gruwelijke voorbeelden van genocide; massamoorden op hele bevolkingsgroepen. Te gruwelijk voor ons voorstellingsvermogen. En ik hoop dat het nooit meer gebeurd. Maar de meeste van deze misdaden tegen de menselijkheid waren mogelijk omdat niemand iets wist. Omdat het “geheim” gehouden werd; verborgen werd; ontkent werd.
We leven in een andere tijd. Een tijd dat berichten van de andere kant van de wereld ons in seconden bereiken. Een tijd met de techniek die volledige transparantie mogelijk maakt. Het zou een gouden tijd kunnen zijn voor journalisten, voor fotografen, voor klokkenluiders. Een tijd voor ontmaskering van leugens; voor openbaring van lugubere geheimen, voor waarheid.
Maar dan is het verbieden, verbannen, bestraffen, ridiculiseren, demoniseren of zelfs beperken van de zoek naar de waarheid niet de weg. Dat zet alleen maar de deur open voor leugens en propaganda. En we weten waar dat toe leid.
