De andere kant in het bos

Eigenlijk wilde ik dit blog de titel “De andere k(r)ant bij bos(vreugd)” geven maar dan heeft Google weer een probleem met de komma’s in de titel, vooral als die verstuurd wordt middels de nieuwsbrief. Dus doen we het maar zo. Eigenlijk heette het de Andere Wereld Dag maar dit evenement werd natuurlijk georganiseerd door De Andere Krant. Wij togen erheen op zoek naar gelijkgestemden want die zijn tegenwoordig dun gezaaid. Op zoek naar een fijn gesprek met mensen die ook “wakker” zijn en niet meteen elk gesprek afkappen met de leuzen uit het narratief zoals complotdenker, wappie en anti institutioneel extremist.

Het is prachtig weer en de rit er naartoe op de motor was deze zondagmiddag al meer dan de moeite waard. Lekker binnendoor over de dorpen zonder enige haast of druk. Ik was al helemaal blij toen ik aankwam bij Bosvreugd. Het was druk. Het bescheiden terrein was afgeladen vol met standjes, vreetmobielen, drankverkooppunten en heel veel mensen van allerlei pluimage.

Dit gaat mijn meisje ook leuk vinden, dat was zeker. Zet haar op een stoeltje bij een tafeltje met een wit wijntje daarop en ze gaat niet meer naar huis. Die kan de hele dag mensen kijken met een stralende glimlach op haar gezicht. En … vrouw blij … dan ben ik doorgaans ook blij.

Ik drink zelf een enkel biertje voor de gezelligheid maar moet natuurlijk oppassen; Het ijzeren paard moet ook nog naar de stal. De eerste bekende die ik zag was Theo Heller, raadslid in Helmond namens het FVD. Ik denk niet geheel toevallig dicht bij de bar 🙂 Ik moest de begroeting kort houden want ik was tenslotte onderweg naar de bar voor een wijntje en ik wil dat mijn meisje blij blijft deze middag. Toch vind ik het fijn om een raadslid tussen de mensen aan te treffen. Dat zouden wellicht verplicht alle politici elk weekend moeten doen om het contact met de burger te houden. Dus Theo … bedankt!

Terloops merkte mijn ega op: “Hoog hippie gehalte hier, of niet?“. Zonder te oordelen moest ik haar gelijk geven. Een aanzienlijk gedeelte van het publiek had lange grijze haren en ruimzittende kleurige kleding aangedaan waardoor de zestiger jaren leken te herleven.

Er stond een bescheiden muziekje op maar toch werd er vrolijk gedanst op een manier die ik al een tijdje niet meer gezien had. We troffen direct goed gezelschap aan tafel en een leuk gesprek volgde. Het voelde als een verademing. Ik hoefde eigenlijk niks uit te dragen, niks te verdedigen. Ze snapten me met een paar woorden en er was geen discussie. Slechts een welkome aanvulling van wat ik al denk te weten. Soms andere inzichten maar nimmer veroordelend. Ik kan hier echt van genieten.

Het was tijd voor het popidool van mijn meisje Ernst Jansz. Als 14 jarige puber was zij een van de gillende (keuken)meiden in het publiek van Doe Maar. Dat de woest aantrekkelijke jeugdige popidool was veranderd in een grijze troubadour was helemaal niet erg. Hij straalde nog steeds en bracht Bob Dylan-achtige protest-songs ten gehore. Ik ben geen Doe-Maar-fan en ook nooit geweest maar hier kan ik ook van genieten. Na veertig jaar sluit ook ik me aan bij de fans van Ernst.

Ik kreeg de gelegenheid om Theo Schetters en Peter Toonen een hand te geven en te bedanken voor hun bijdragen in de afgelopen jaren. Ik heb bewondering voor deze mensen die een baken van wijsheid vormden in de donkere mediatijd. Peter natuurlijk met zijn huidige bijdrage aan De Andere Krant maar ook zeker zijn verleden bij Café Weltschmerz. En Theo vergeet ik nooit meer. Verstandige en rustige bijdragen tijdens het corona-debakel, altijd gevuld met nuttige en bruikbare inhoud. Een wil ik er even uitlichten want ik vind dat hij zichzelf hiermee (op 23 juni 2021) onsterfelijk maakte: