Drie, niet geheel willekeurige maar juist actuele, woorden die veel gemeen lijken te hebben. Maar is dat zo? Voor sommige lijken ze zelfs bijna synoniem maar de schijn bedriegt en we weten dat er in deze tijd vaak een woordenspel wordt gespeeld, met name in de politiek en de media. De keuze van woorden en vooral de herhaling hiervan heeft een verbijsterend effect op de perceptie van de burger en de gemoedstoestand. Vaak zelfs hypnotiserend en daarmee soms verdovend.
We zien dat “persbureaus” zoals ANP of Reuters panklare korte soundbites samenstellen met bewust gekozen woorden die klakkeloos worden overgenomen door de MainStream Media. Dat zorgt voor de noodzakelijke herhaling, normalisering en uiteindelijk acceptatie.
Dit zie je dan ook vaak terug in tweets van politici, soms bijna woordelijk hetzelfde maar meestal het simpele gebruik, en daarmee herhaling, van dezelfde woorden. Twee van de hierboven gebruikte woorden spelen daarbij een steeds grotere rol namelijk democratie en consensus. Omdat het zoveel gebruikt wordt creëert men de illusie van een meerderheid en daarmee de geruststelling dat het prima is.
Democratie
Allereerst de illusie dat een democratie een overheid is die gedragen wordt door de meerderheid van de bevolking. Daarmee laten we een groot aantal zaken buiten beschouwing maar ik zal beginnen met de volksvertegenwoordiging: Onze Kamerleden worden eens per 4 jaar gekozen, direct of indirect door de stemgerechtigde burger. Belangrijk is dat de burger kiest voor een persoon en niet voor een beleid of visie.
Velen kiezen dan ook een persoon die leuk, populair, knap en amicaal is en “betrouwbaar” overkomt. De burger luistert en kijkt naar de kandidaten in de weken voorafgaand aan de verkiezingen en horen de beloftes aan. Of deze persoon iets van deze beloftes waarmaakt nadien is niet gegarandeerd en tegenwoordig zelfs hoogst onwaarschijnlijk. Om maar met de legendarische woorden van Robert Jensen te spreken:
Als Wilders gekozen wordt verandert er maar één ding: Wilders!
Deze “democratisch gekozen” politicus is dan ook, vanaf dat moment, persoonlijk gekozen en daarmee persoonlijk lid van de Kamer ondanks dat de kiezer wellicht voor de visie van deze persoon of de visie van de partij voorafgaand aan de verkiezingen heeft gekozen. Vaak draait die visie dan ook geheel de andere kant op en soms verlaat deze persoon ook de partij waarbinnen deze persoon is gekozen. Ik kan er hier wel een paar opnoemen (bv JA21) maar zal volstaan met één “kameleon” namelijk Wybren van Haga die dit zelfs 2 keer flikte (VVD -> FVD -> BVNL). Kortom:
De burger heeft geen enkele garantie dat de visie waarop hij stemde ook werkelijk wordt uitgevoerd.
Dan hebben we nog niet eens gehad over het ambtenaren-apparaat. Werkelijk honderd-duizenden van hen zitten vastgeroest in een baantje, veelal gegarandeerd voor het leven, en zijn niet van plan hun koers te wijzigen als er nieuwe politici “aan de macht” komen. Vaak zijn ze aangesteld door eerdere regeringen en hierdoor kan het jaren duren voordat een nieuwe visie of beleid kan worden doorgevoerd in hun gedeelte van de uitvoerende macht.
Denk daarbij ook aan de rechterlijke macht. Eenmaal gekozen en geïnstalleerd (door vaak ideologische globalistische politici) zijn ze nog vele jaren aanwezig als controleurs van de uitvoerende macht. Zelfs de nieuwe wetten en wetswijzigingen worden hevig beïnvloed door de Raad van State met hun adviezen.
Last-but-not-least moeten we het hebben over de werkelijke machthebbers, ook al noemt de AIVD, en daarmee onze regering, dit Anti-institutioneel extremisme. Als TPTB aan de touwtjes trekken bij de talloze NGO’s en deze op hun beurt blind gevolgd worden door overheden en media moet je serieus de vraag stellen of er nog iets te kiezen is en of we een werkelijke “volksvertegenwoordiging” hebben.
Consensus
Het woord consensus is, in mijn visie, een politiek woord. Het wordt echter tegenwoordig heel vaak gebruikt in de wetenschap, of beter gezegd, de politiek en de media hebben het over “consensus in de wetenschap“. Als je er goed over nadenkt is dit totaal absurd want een echte wetenschapper is het, in principe, niet eens met andere wetenschappers maar doet zijn eigen onderzoek en beschrijft zijn bevindingen.
Dat lijkt mij de basis van wetenschap en op die manier is er progressie. De meeste grote ontdekkingen kwamen vanuit één wetenschapper die de “gevestigde wetenschap” opnieuw onder de loep nam en onderzocht of het mogelijk toch anders zou kunnen zijn. Ik geloof dan ook dat “consensus in wetenschap” betekent dat de wetenschap stil staat.
Maar er ontstaat een praktisch probleem in deze redenering. In een kapitalistische maatschappij moeten ook wetenschappers brood op de plank hebben. Er zijn maar heel weinig (of geen) filantropische wetenschappers die onderzoek doen uit eigen beweging en vanuit eigen middelen. Met andere woorden: wetenschappelijk onderzoek moet gefinancierd worden.
Politici hebben het heel vaak over “consensus in de wetenschap” omtrent het onderwerp klimaatverandering. Maar dit zijn simpelweg verwijzingen naar de wetenschap die sterk gesponsord wordt door de belanghebbenden. Er zijn nauwelijks fondsen beschikbaar voor wetenschappers die deze mening niet delen. Dikwijls gaat het zelfs verder dan dit: Er zijn legio voorbeelden van gerenommeerde wetenschappers die het tegendeel aantonen maar vervolgens ijskoud worden genegeerd, gedemoniseerd en zelfs ontslagen.
Laten we vooral niet vergeten dat “de wetenschap” 50 jaar geleden met “stelligheid” beweerde dat er een nieuwe ijstijd aan zou komen want de temperaturen bleven zakken. Geen enkele grond om ook maar een beetje te twijfelen aan de “geleerden“.
Het fenomeen van “consensus” hebben we ook gezien tijdens de cojona-plandemie. Vele huisartsen waren het niet eens met de stellingen en deden zelf onderzoek om vervolgens een eigen protocol te ontwikkelen. Een aantal van hen zijn nog steeds in een juridische strijd verwikkeld, tot op de dag van vandaag. Een groot aantal stond op en getuigden zelfs voor de VS senaat om vervolgens alleen maar ontslagen te worden en hun licentie werd ingenomen.
De overgrote meerderheid van artsen en andere wetenschappers kiezen natuurlijk eieren voor hun geld en volgen het narratief verspreid door NGO’s, overheden en media, bang voor hun baan en toekomst. Zo dwing je een consensus af maar met “wetenschappelijke consensus” heeft het natuurlijk weinig te maken.
Tenslotte moeten we ons ook heel goed realiseren: Zelfs al zou het narratief door een meerderheid worden geloofd en ondersteund is dat nog geen criteria of het ook daadwerkelijk de waarheid is.
