Met al de problemen en tegenwerking lijkt het soms niet langer leuk om lid te zijn van een motorclub. Niets is echter minder waar. Ik zou het clubleven en de lifestyle niet willen missen, voor geen goud. Maar hoe ziet er dat leven uit? Dat wordt vaak vergeten. Een weekend van een member:
Vrijdag is de dag voor business. Samen met mijn broeder naar 
Den Haag om te kijken of we in een gesprek met het ministerie iets kunnen veranderen aan het walgelijke OMG-beleid. Hoe dat verliep lees je hier: Ministerie van Justitie en Veiligheid. Maar de ride erheen en het korte samenzijn met onze neven van de Black Sheep zijn gewoon om van te genieten. De eerste kilometers zitten erop en het weekend is, ondanks het teleurstellende resultaat, op de weg terug gewoon begonnen.
‘S-avonds is het tijd voor CLUBNIGHT! Helaas, zoals bekend, zijn we ons stekje in Breda kwijt dus de wekelijkse meeting is elders. Daarna rijden we, in de zwoele avondschemering, naar ons Chapter Deep South om de clubavond te vieren. De A73 is rustig en de gashendel kan wat verder open. Stout? Wellicht; maar niet crimineel. Vervolgens via Melick, Koningsbosch en een stukje Duitsland zijn we alweer op bestemming. Fijn om er te zijn maar jammer dat de rit er weer op zit. Life is about the journey, not the destination. Jammer genoeg zie ik mijn broeders in het zuiden niet elke week dus het “bijpraten” duurt tot in de late uurtjes. Het is nog steeds warm als we terugrijden naar mijn hometown Helmond. Weer genieten.
Zaterdag wijst de Garmin naar Woerden. Daar is de jaarlijkse harleydag en het was er vorig jaar erg gezellig. Op de weg erheen treffen we (toeval of karma?) mijn broer en broer-in-spe tijdens een peukenpauze bij een benzinepomp. Hoewel ik van elke kilometer op de motor geniet is het toch leuker om samen te rijden.
In Woerden treffen we het inmiddels vertrouwde terrein aan vol met fietsen, voornamelijk Harleys. Mijn zespitter valt niet eens op tussen de vele prachtige tweewielers en al snel zitten we gezellig aan een biertje; niet te veel want dat is, volgens justitie, wel crimineel.
Tijdens een rustig ommetje langs de standjes met allerlei prullaria komen we nog veel meer bekenden tegen. Het rondje duurt dan ook meer als een uur 🙂 De namiddag vliegt om en het is tijd om een plan te trekken. Roermond staat op de planning maar de route daar naar toe staat nog niet vast. Het lijkt me leuk om via Ede te rijden. Die gaan vast ook naar Roermond. Helaas waren de jongens al onderweg naar Roermond toen we aankwamen in Ede. Er achteraan dan maar!
Onderweg een culinaire stop in Malden en dat kan ik iedereen aanbevelen. Hoewel van origine een truckstop ben je daar ook als biker altijd zeer welkom. Het eten is prima en betaalbaar en op het terras was het heerlijk toeven. Hoewel zeer dicht aan de snelweg A73 van Nijmegen richting Venlo is het net of je achteraf zit met het uitzicht op de landerijen.
Weer een flink stuk dezelfde snelweg als de avond tevoren en wederom is de temperatuur zo aangenaam dat de jas in de tassen blijft. Wel rij ik, op uitdrukkelijk verzoek van mijn lief, een stukje rustiger en daardoor hoef ik ook wat minder op flitsers te letten. Ontspanning ten top na een stressvolle week.
In Roermond is het al behoorlijk druk. Alle motorclubs van betekenis zijn aanwezig en op een feestje als dit lijken de woorden in de media over “bendes” en “oorlog” nog nooit zover beneven de waarheid als tevoren. Ik zou hier liever het woord “club-harmonie” voor willen gebruiken want er is geen enkele wanklank; enkel gezelligheid, herkenning en veel plezier. Alleen maar bekende gezichten en tijd te kort om met iedereen bij te praten. Voor we het weten is het alweer diep in de nacht.
Ook deze nacht zijn de weergoden ons goedgezind. We zijn dichter bij huis als de nacht tevoren maar de weg, binnendoor over de Noord-Limburgse en Brabantse dorpen, is er niet minder om. Het wordt een cliché maar het is wederom jammer dat we thuis zijn.
Op zondag staat Mill op het programma. Hoewel het geen harleydag meer mag heten maar een American day is het er niet minder gezellig door. Een afgesloten dorpskern met kroegen, live muziek, kraampjes met prullaria, motoren en gevulde terrassen maken het een gewild doel voor de vele HD-rijders. Ook het inmiddels omgeslagen weer heeft weinig invloed. Tussen de buitjes door worden we wel weer droog. Al met al een prima evenement dat op de vaste kalender komt in 2016.
Maar om maar weer eens een cliché te gebruiken: aan alles komt een eind. In het begin van de avond zitten we weer op de motor richting huis.
“Nog even langs streetrock Bakel?” klinkt het onderweg vanaf de duozit. Tuurlijk; ik had ook nog geen zin om naar huis te gaan en slechts 10 minuten later parkeren we de fiets op 15 meter van de ingang van dit festival in het centrum van Bakel. Kunnen de beveiligers mooi een oogje op mijn trouwe paard houden. Ik realiseer me dat dit de eerste keer is dat ik daar rekening mee hou. Tussen de bikers laat ik vaak mijn sleutels zelfs op het contact zitten. No worries; we letten op elkaar en op elkaars bezittingen.
On Stage worden de voorbereidingen getroffen voor het optreden van Navarone. Maar niemand lijkt daar acht op te slaan. Het publiek kijkt me na tot aan de bar. Dat is helaas de rekening die we moeten betalen voor de negatieve media-aandacht. Iedereen ziet een “zware crimineel” lopen in plaats van de vrijgevochten biker, “the rebel without a cause”, de motorrijdende hippie, zoals ik mezelf het liefste zie. Ook de “security” lijkt alleen maar oog voor mij te hebben. Binnen 5 minuten staan er 7 stuks om me heen, op redelijk korte afstand. Onhandig proberen ze net te doen of ze met andere zaken bezig zijn maar het ontgaat zelfs mijn gesprekspartner en mijn meisje niet. WTF? Let maar op mijn motor, zoals ik dat geplanned had!
Ik vond DIT niet gezellig. Mijn biertje smaakte niet. De band klonk er minder goed door. Ik wilde weg, voor het eerst dit weekend. Naar huis; bankzaken doen.
