Ik krijg best veel de vraag terug waarom ik zo fel ben op de QR-code, Corona Toegangs Bewijs (CTB) of Social Credit System (SCS), net hoe je het noemen wil. Veel feller als op andere maatregelen, prikken, e.d. De mensen die dit vragen hebben waarschijnlijk This Pivotal Moment niet gezien, niet begrepen of zijn wellicht de Engelse taal niet machtig. Ik zal er nog een blog aan besteden wat precies het SCS gaat betekenen voor ons.
Leuk plaatje gemaakt door iemand die er dus duidelijk NIETS van begrepen heeft. Je kunt werkelijk bijna niet verder van de realiteit af zijn met deze vergelijking.
Ik zal het nog een keer zo duidelijk mogelijk uitleggen:
- We leven (nog) in een rechtstaat. In principe is alles geoorloofd TENZIJ UITDRUKKELIJK BIJ WET VERBODEN. Dat is de basis van onze vrijheid, van onze rechtsorde.
- Het Social Credit System verandert ons systeem in een maatschappij waarin ALLEEN GEOORLOOFD IS WAT UITDRUKKELIJK WORDT TOEGESTAAN.
Een gevangene met een enkelband is nog steeds het product van de rechtstaat zoals we die kennen. Iemand die iets gedaan heeft wat uitdrukkelijk verboden is, de politie arresteert hem, het OM vervolgd hem en een rechter veroordeeld hem tot gevangenisstraf (of een enkelband). De enkelband tenslotte registreert als je ergens heen gaat waar je NIET mag zijn. Ondanks dat er nog altijd fouten kunnen sluipen in dit systeem zijn waarschijnlijk de meest gemaakte fouten in je VOORDEEL.
Het SCS wordt uitgerold over ALLE MENSEN, zonder uitzondering. Het SCS bepaalt, voor ALLE MENSEN wat je WEL MAG. Controle achteraf wordt erg ingewikkeld en het wordt vrijwel ONMOGELIJK om je RECHT TE HALEN.
Stel je eens voor: In de toekomst ga ik naar de benzinepomp; vóór het tanken moet de QR-code gescand worden; het “systeem” heeft bepaald dat ik mijn “CO2-grens” bereikt heb en weigert benzine af te geven. Dan moet ik een (wellicht maandenlange) bestuursrechtelijke procedure starten en aantonen dat het systeem fout zit. Ondertussen kan ik nergens meer heen want de poortjes van het OV geven dezelfde weigering. Dan hebben we het nog niet over FOUTEN in het systeem. Een fout treed namelijk, in jouw perceptie, pas op als je NIET meer kan tanken. Waarschijnlijk is dus ELKE FOUT in dit systeem in je NADEEL.
Hoe zet je dat recht? Bij wie moet je zijn? Wie beheert het systeem? Wie heeft “dit knopje omgezet“? Landelijke overheid? Gemeente? Politie? Belastingdienst? OM? AIVD? Werkgever? Big Tech? Green Peace?
Stel je eens voor: Ik sta bij een pinautomaat en mijn QR-code moet worden gescand. Een betaling of opname wordt geweigerd. Na lang uitzoeken kom ik er achter dat de belastingdienst mijn uitgaven heeft geblokkeerd omdat ik verdacht wordt van fraude met de kinderopvangtoeslag. Omdat ik die, volgens hen, terug moet betalen worden al mijn tegoeden bevroren. Totdat de fiscus deze fout heeft toegegeven en gecorrigeerd kan ik NIETS meer kopen.
De rechtsorde waarin we (nog) leven is er een die mensen beschermd. Je kunt, normaal gesproken, niet zomaar gearresteerd en opgesloten worden; je wordt, normaal gesproken, niet zomaar veroordeeld. Je bent VRIJ en mag doen wat je wil totdat bepaald wordt, via omlijnde procedures, dat dit niet meer mag. Het Social Credit System draait dit volledig om. Vanaf het moment dat dit ingevoerd wordt mag je slechts wat men bepaalt wat je mag. Dat is een zeer essentieel verschil.
Natuurlijk hebben we het over het volledig, naar Chinees voorbeeld, alles omvattende Social Credit System. Maar het CTB is al een afgeleide van dit systeem. Daarbij heeft de Tweede Kamer vorig jaar al een motie behandeld over de invoering van het SCS: Motie van het lid Van Houwelingen over het uitsluiten van de invoering van een sociaalkredietsysteem in Nederland. De motie wordt AFGEWEZEN! Onze Tweede Kamer geeft geen garantie dat dit (verwerpelijke Chinese) Social Credit System niet in Nederland komt. Ik durf te stellen dat, indien de Tweede kamer ons die garantie niet geeft, de plannen al lang en breed op tafel liggen.
