Eens in de zoveel tijd neem ik een moment van zelfreflectie. Zo ook in de laatste weken. Ik nam wat rust en afstand en keek naar mezelf en naar dit blog, wat inmiddels een deel van me geworden is. Ik begon ermee zo’n 20 jaar geleden en ik heb het altijd als een soort therapie gezien. Van me af schrijven wat me dwars zat; de wereld in schreeuwen wat me irriteerde maar soms ook mijn geluk en verdriet delen. Eigenlijk interesseerde het me niet of iemand het las.
Ik wilde van begin af aan onafhankelijkheid; niet afhankelijk van de stabiliteit of goedkeuring van een ander. Om die reden was mijn uitwijk naar Hyves destijds tijdelijk; de enige spijt die ik daarvan heb is dat de historie van 2004 tot 2010 verloren is gegaan. Hoewel in die tijd er nog nauwelijks censuur was op Social Media had ik geen zin in moderators en reaguurders. Mijn gedachtespinsels zijn niet of nauwelijks te modereren.
Om dezelfde reden nam ik afstand van andere Social Media accounts in 2020. Niet alleen groeide de censuur gestaag maar Facebook en LinkedIn zijn niet langer onschuldige platformen waar men elkaar kan ontmoeten maar meer en meer informatiebronnen voor BigTech en zelfs manipulatieve propaganda verspreiders. Ook stoorde me de cultuur van goedkeuring.
Liever geen politiek standpunt plaatsen. Beter een pan erwtensoep op Facebook zetten; die krijgt gegarandeerd 400 likes.
Beter geen kritiek op de vaccinatie-campagne geven. Een buiteling van mijn hondje wordt meer gewaardeerd.
De “likes” en reacties werden voor velen een doel op zich en menigeen lijkt daar zelfs naar te gaan leven. De gehele “goedkeurings-cultuur” nam steeds akeligere vormen aan en daar wil ik geen deel van zijn.
De laatste tijd betrapte ik mezelf erop dat ik meer en meer naar de statistieken van MediaVrijheid ging kijken. Voelde me zelfs trots als er op een enkele dag duizenden en een enkele keer tienduizenden bezoekers voorbij kwamen. Het stoorde me dan weer dat Google een shadowban initieerde waardoor de bezoekersaantallen enorm daalden. Had ik ook behoefte aan goedkeuring? Was ik geworden wat ik zo verafschuwde?
Niet alleen walgde ik van mezelf maar realiseerde me dat het wellicht voor iedereen ontzettend moeilijk moet zijn. Zoeken we allemaal inmiddels naar goedkeuring? Is populariteit zo belangrijk geworden? Zijn de “likes” motiverend geworden en een gebrek aan “likes” zelfs van invloed op je doen en laten?
Is dit alles normaal menselijk gedrag of worden we doelbewust “klaargestoomd” voor een Social Credit System? Een maatschappij waar we automatisch om ons heen kijken en vooral naar dat kleine schermpje in onze hand of het wel gewenst is wat we willen doen? Een samenleving waarin we bang zijn dat we gecanceld worden als we afwijken van de menigte?
Is dit de nieuwe vorm van “zelfcensuur“? Hebben de PsyOps van de laatste jaren ons geprogrammeerd? Is dit het resultaat van de “schuld” indoctrinatie en WOKE cultuur?
De prijs is hoog, heel hoog. De prijs is namelijk onze individualiteit, onze VRIJHEID.
Ik heb de statistieken op MediaVrijheid afgezet en verwijderd. Het zal me jeuken of er 3000 of 300 lezers per dag voorbij komen. Ik wil er mezelf niet aan afmeten. Ik voel me er niet meer of minder door. Kijkcijfers bepalen niet het succes.
Het succes is de mate van plezier die ik er aan beleef.
“Like” it or not 🙂
