Het was zomer 1983 toen ik Marielle ontmoette, 16 lentes jong. Ik was smoorverliefd vanaf de eerste keer dat ik haar zag. Aanvankelijk wilde ze NIETS van me weten maar ik ben een volhouder.
Op 5 september 1983 kregen we verkering. In december van het zelfde jaar gingen we samenwonen, in Helmond Noord. In 1985 verhuisde we terug naar Mierlo-Hout.
Op 21 augustus 1986, vandaag precies 30 jaar geleden, gaven we elkaar het ja-woord. Op een geleende motor met zijspan reden we naar het gemeentehuis, vergezeld door vele motorrijders. Marielle zat in de bak, de baby zat in de oven.
Op de stoep van het gemeentehuis vroeg mijn “best man” of ik in die leren jack ging trouwen. Hij vond dat geen gezicht en leende me zijn colbert. Zo bleef de motorjas achter in het zijspan en stapte ik als een heer het gemeentehuis binnen met mijn soulmate aan mijn zijde. De ceremonie op het gemeentehuis was een formaliteit, op donderdag-morgen, gratis en voor niks.
Het huwelijk voor de kerk was een ander verhaal. We wilden heel graag op onze manier trouwen en Meneer Pastoor leek daar niet in mee te gaan. Na een kort gesprek zijn we weggegaan, vastbesloten dat deze man ons leven NIET in ging zegenen. De oude priester van het bejaardenhuis en voormalig missionaris en motorrijder, Pater Bollen, bood uitkomst.
In zijn kapel mochten we trouwen, op onze wijze, met zijn zegen. Zijn motto was “als het hart maar op de goede plaats zit“. Een zelf samengestelde mis met muziek van de Scorpions en Led Zeppelin smeedde onze levens voor eeuwig aan elkaar. Toen ik over het middenpad de kerk uit liep wist ik dat dit voor altijd zou zijn.
Let me take you far away
You’d like a holiday
Exchange the cold days for the sun
A good time and fun
Let me take you far away
You’d like a holiday
Exchange your troubles for some love
Wherever you are
Let me take you far away
You’d like a holiday
30 jaar voor elkaar, in voor- en tegenspoed. Pieken en dalen, welvaart en armoede, gezondheid en ziekte. Bij goede en slechte beslissingen bleven we elkaar steunen. We deelden ALLES, van het grootste huis tot aan de kleinste caravan en vrachtwagen-cabine. Waar mijn meisje was, was mijn thuis en waar ik ook heen vertrok, mijn “pubertje” ging met me mee. Zo werd de wereld ons THUIS.
De katholieken noemde ons huwelijk een “moetje” maar we moesten helemaal niets. We WILDEN samen zijn, voor altijd. Ik wil, tot op de dag van vandaag, nog steeds niets liever. LoveU4ever.
