Ik krijg vele reacties maar ook vragen naar aanleiding van mijn blogs. Vooral de vraag waar ik zelf nou eigenlijk sta in de geopolitiek. Sommigen vinden dat ik mezelf tegen spreek, b.v. mijn anti-Amerikaanse inzichten en toch een positief gevoel bij Donald Trump.
Eigenlijk heb ik er deze zomer al een blog aan gewijd maar ik zal nog een aantal zaken duidelijk maken in dit blog. Allereerst een van mijn meest belangrijke credo’s:
Ik ben verantwoordelijk
voor wat ik zeg (of schrijf),
niet voor wat jij hoort (of leest).
Met enige regelmaat hoor of lees ik reacties van mensen die iets heel anders uit mijn verhaal hebben gehaald dan wat ik bedoeld heb. Vaak lees ik mijn blog dan terug en moet constateren dat ze het duidelijk anders lezen dan ik het feitelijk geschreven heb. Wat daaraan ten grondslag ligt is, althans voor mij, vaak een enigma.
Mogelijk heeft het te maken met het grote gat wat er vaak zit tussen emoties en feiten. Ik wil heel graag over feiten verhalen en emoties hierin achterwege laten maar heb uiteraard zelf ook mijn emoties. Ik probeer me echter hierdoor niet te laten leiden en mijn blogs zoveel mogelijk feitelijk te houden. Mijn mening te baseren op waarheidsgetrouwe feiten. Er zijn veel mensen die een paar zinnige dingen van een persoon horen er maar vanuit gaan dat alles wat ie zegt zinnig is. Dat bespaart je natuurlijk tijd en energie (door zelf onderzoek te doen en je eigen standpunt te vormen) maar dat brengt je niet dichter bij waarheid..
Een beroemd filosoof, Arthur Schopenhauer, zei:
De meerderheid van de mensen
is niet in staat om te denken,
alleen om te geloven,
en is niet vatbaar voor rede,
alleen voor autoriteit en emotie.
Eigenlijk is onze gehele politieke stelsel hierop gebaseerd en kiezen mensen voor emoties en andere mensen (politici) in plaats van feiten, doelstellingen en ervaringen. Mensen zijn vervolgens niet meer in staat om kritisch te kijken naar de politicus die ze gekozen hebben of aandachtig te luisteren naar de andere kant. Persoonlijk probeer ik daar niet aan mee te doen.
Zo ben ik ook absoluut niet pro Trump, zoals ik al eerder heb uitgelegd. Ook ben ik niet volledig anti-Amerikaans in mijn politieke denkbeelden. Ik heb wel een heel duidelijk standpunt over de inmenging van de VS in de politiek van andere (soevereine) landen. Altijd maar onder het mom van democratie en vrijheid andere naties beïnvloeden, manipuleren en tenslotte met militair ingrijpen naar hun hand zetten.
Vaak blijken achteraf de motivaties ook nog keiharde leugens te zijn, denk daarbij aan de “Weapons of Mass Distraction” van George Bush en Tony Blair. Veelal zijn het domweg eigen belangen die gediend worden en dan ook nog verborgen voor de leiders op de voorgrond (Deep State). Als dan Trump belooft hier paal en perk aan te stellen heeft ie mijn steun.
Aan de andere kant maak ik me zorgen over de zionisten binnen de overheid, ook in de VS. Trump doet daar ook aan mee en blijft onvoorwaardelijk achter Israël staan. Ik leg dan de connecties: Verkiezingen VS – Oekraïne – Israël. Ik denk dat iedereen de overwinning van Trump zag aankomen en hij had beloofd de oorlog in Oekraïne te beëindigen. Ik zag ver vóór de verkiezingen al een verschuiving van aandacht van Oekraïne richting Israël. Volgens mij kiest de Deep State dus eieren voor hun geld en probeert gezichtsverlies in Oekraïne te voorkomen en de winsten van het Militair Industrieel Complex te continueren, weliswaar op een andere plek in de wereld.
Het vijandbeeld moet blijven en als “war on terror” en het op de Wolfowitz-doctrine gestoeld Rusland vijandbeeld niet langer te handhaven is verschuiven we gewoon in één soepele beweging naar Israel – Gaza – Libanon – Iran. Ondanks dat dit ook bij mij een gevoel is probeer ik wel mijn onderzoek en naslag zoveel mogelijk met linkjes te onderbouwen. Maar het is en blijft mijn mening die ik verspreid en die kan wijzigen. Ik heb en ken ook geen misplaatst loyaliteitsgevoel naar enige politicus, beleid of denkbeeld. Wel probeer ik de zaken die continue meespelen er uit te halen en te benadrukken.
Denk daarbij aan censuur, propaganda, zionisme, antisemitisme, wokeïsme, leugens en alle zaken die ons op een verkeerd spoor zetten. Het is namelijk veelal geen toeval en verbonden met elkaar. Ik zoek altijd naar de aantoonbare connecties en verklaringen voor deze absurditeiten.
Vorige week vroeg me iemand of ik was veranderd in een vredesactivist. Ik moest erom lachen. Nee, ik ben alles behalve een vrede-activist of zelfs pacifist. Ik plaatste eerder een plaatje hierover maar misschien moet ik daar even een vertaling bij geven:
Je kunt jezelf niet “vredelievend” noemen
als je niet in staat bent tot grof geweld.
Als je niet in staat bent tot geweld
ben je niet vreedzaam maar machteloos.
Belangrijk verschil.
Wat betekent dat? Vredelievend is, mijns inziens, een keuze. Als je niet in staat bent tot geweld heb je dus duidelijk geen keuze; je enige pad is zonder geweld. Ik heb teveel mensen ontmoet die zich vredelievend noemden maar absoluut niet in staat waren om gewelddadig te worden, al zouden ze het willen. Dan is het een excuus, een smoes zonder enige waarde.
In 1983 was ik in Israël. Op een markt kocht ik een T-shirt met de tekst “Fighting for Peace is like Fucking for Virginity” wat zoveel betekent als vechten voor vrede is hetzelfde als neuken voor maagdelijkheid. Was ik toen al een vredesactivist? Nee, niet echt. Ik was militair en met verlof tijdens mijn uitzending in Zuid-Libanon. Niet echt een hippie dus 🙂 Maar de Israëli’s noemde hun 2e invasie van Libanon “Peace for Galilee“.
Ik heb IDF meegemaakt in Libanon en dat waren geen vredes-soldaten. Het liefst intimideerde ze de Libanese bevolking en vaak met geweld. Omdat onze (VN)troepen daar lagen moesten ze op hun tellen passen. Elke misdraging tenslotte werd direct naar de VN in New York doorgebriefd. Maar dat weerhield hen niet om de Christen-milities van Majoor Haddad of LAUI’s (Locals Armed and Uniformed by Israel) opdracht te geven het vuile werk voor hen op te knappen. Er zijn nog oorlogsmisdaden bekend uit deze tijd: De Bloedbaden in Sabra en Shatila.
Ondanks dat de hele wereld wist dat Israël betrokken was bij de bloedbaden had het nauwelijks consequenties voor de Israëli’s of IDF. Zionisten praten het, tot op de dag van vandaag, goed. Een omstreden commissie publiceerde op 7 februari 1983 de conclusies, waaronder: Er zijn geen bewijzen gevonden voor directe betrokkenheid van het Israëlisch defensieleger in het bloedbad. Kan iemand zich voorstellen dat ik mijn hart vasthield toen ik hoorde dat IDF wederom Libanon was binnengetrokken, eerder dit jaar.
Ik ben geen vredesactivist en niet principieel anti oorlog. Ik ben wel de leugens beu die er telkens over verteld worden. Ik ben het meten met 2 maten beu. We moeten achter het in-en-in corrupte en jarenlang in burgeroorlog verkerende Oekraïne blijven staan en onze premier noemt het zelfs “onze” oorlog.
Het machtige Rusland wordt beschuldigd van oorlogsmisdaden maar enige duiding wordt daar niet aan gegeven. We moeten het maar veroordelen van onze politici. Aan de andere kant pleegt het evenzo machtige Israël aan de lopende band oorlogsmisdaden in aanliggende soevereine landen maar daar moeten we weer achter staan en veroordeling daarvan is “antisemitisch” (IHRA definitie) en kan ons vervolging in eigen land opleveren.
Mijn mening is opgebouwd uit eigen ervaring en jarenlang onderzoek. Toch wil ik niet dat mijn lezers dit klakkeloos overnemen en geloven. Gebruik je verstand en doe je eigen onderzoek; luister naar Main Stream Media en alternatieve media en vorm een weloverwogen mening. Geloof niet elk verhaal wat je van me leest omdat je een of twee leuke en waarheidsgetrouwe blogs van me gelezen hebt maar loop ook niet blind achter de NPO programma’s en nieuwsuitzendingen aan. Realiseer je dat een groot deel propaganda is. Volg ook mij alsjeblieft niet blind maar klik op de linkjes en lees je in, aan alle kanten. Ik schrijf niet voor niks onder nagenoeg elk blog:
