MediaVrijheid

Als alles mis gaat, vragen stellen niet helpt, een klacht genegeerd wordt en de volgende klacht weken duurt en een uiterst stom antwoord oplevert wordt het, in mijn ogen, eens tijd voor een blog. Ja, uit machteloosheid aan de ene kant maar soms levert het ook wat op, heb ik gemerkt.

Het begint allemaal met een aangetekend schrijven, naar de rechtbank. Keurig afgegeven op het postkantoor op 6 september in een klein winkeltje. Helaas zijn de postkantoren niet meer wat het geweest is en het worden er steeds minder. Ik moet er steeds verder voor gaan. Maar het frommelige bonnetje wordt weer ingescand, opgeslagen bij de Conclusie van Repliek en het “track & trace” nummer ingevoerd in de app. Je verwacht dan dat je binnen 2 dagen een handtekening retour hebt, weliswaar digitaal maar toch.
Er kwam echter NIETS terug en in de app bleef de zending op “Bezorgmoment nog niet bekend” staan. Dat staat er overigens TOT OP DE DAG VAN VANDAAG. Na een week ging ik vragen stellen: “Wat is er aan de hand? Is mijn “aangetekend stuk” wel ontvangen? Ik krijg het ongelooflijke domme antwoord: “Dat weten we niet. Moet u vragen bij de geadresseerde.“.

Op 18 september vulde ik het “klachtenformulier” op de website van PostNL maar eens in. Alle gegevens erbij en ik ging er nog steeds vanuit dat nu PostNL een werkelijk “onderzoek” instelt waar het schrijven gebleven was. Weer MIS!

Op 22 september komt er een mail van PostNL:
Om het onderzoek op te kunnen starten, ontvang ik graag de volgende informatie:
– – de naam en/of naam bedrijf, het volledige adres en telefoonnummer van de geadresseerde
– – een beschrijving van het uiterlijk van de envelop met eventuele kenmerken
– – beschrijving inhoud
– – kopie van het verzendbewijs
Tja, dat had ik eigenlijk allemaal al doorgeven bij de vraag EN bij de klacht. Maar ik blijf rustig en geef op alle vragen, voor de derde keer, antwoord.

Op 4 oktober komt er een antwoord: “Uit onderzoek heb ik de zending helaas niet kunnen traceren. Hierdoor moet ik concluderen dat de zending nooit afgeleverd is. Als de rechtbank dit ook bij u aangeeft dan zal ik de verzendkosten moeten vergoeden aangezien wij de zending niet meer kunnen traceren. Graag ontvang ik hier een bevestiging op.“.

PostNL gaat er dus vanuit dat IK inderdaad ga informeren bij de geadresseerde. Zelf doen ze dat dus blijkbaar niet; tot zover het “onderzoek”. Ik antwoord nog: “Het gaat hier niet om vergoeden. Het gaat hier om juridische post en dus het bewijs kunnen leveren dat een brief is afgeleverd, de zogenaamde “handtekening retour” maar daar komt nooit meer een reactie op.

Over PostNL pakketdiensten kan ik nog wel 7 blogs schrijven maar daar zullen we de lezers maar niet mee vervelen. Ik ga ervan uit dat iedereen daar last van heeft.

Het is overigens niet de eerste keer dat ik schrijf over onze nationale postbezorger. Was het de vorige keer drama bij de postkantoren, nu is de bezorging en de informatievoorziening (app) aan de beurt.

Op 13 januari van dit jaar stond plotseling Brigadier van Politie H.M. Koklu aan mijn deur. Hij kwam een “PROCES-VERBAAL van mededeling van een niet onherroepelijk vonnis of arrest” betekenen. Hij had echter volledig over het hoofd gezien dat het hier een rechtspersoon betrof en niet mij persoonlijk, een behoorlijke juridische blunder. Ik wees hem erop maar dat leek hem weinig te interesseren. Hij liet me nauwelijks uitpraten. Hij vroeg mijn ID en liep er mee naar de auto om het formuliertje rustig in te vullen. Even later kwam hij terug en op het documentje stond te lezen: “Raaijmakers in persoon meegedeeld dat hij is veroordeeld bij uitspraak van 24-05-2016“. Zelfs nadat hij erop gewezen was dat dit niet correct was bleef hij standvastig.

Ik maakte me behoorlijk boos hierover en omdat het “gedrag” en/of “optreden” van een politieagent betrof besloot ik een klacht in te dienen. Ik stuurde de beelden van mijn bewakingscamera mee zodat er geen enkele discussie kon bestaan over wat er gebeurd c.q. gezegd was. De politie reageerde op 14 februari als volgt: “Door de klachtbehandelaar C.T.J. (Cees) de Groot is met de betrokken medewerker, H. Koklu, gesproken over uw klacht. Ook zijn de door u ter beschikking gestelde filmbeelden van het voorval gezamenlijk bekeken. In dat gesprek is uw feedback aan de betrokken medewerker doorgegeven en ter harte genomen. Naar aanleiding van de terugkoppeling van dit gesprek via uw mail op 01 februari 2017, waarin werd aangenomen dat uw klacht hiermee voldoende is behandeld, werd geen reactie uwerzijds meer ontvangen. Daarom sluiten wij de klachtbehandeling af.“.

Hierdoor werd ik nog bozer. Allereerst had mij nooit een e-mail bereikt en ten tweede kan en mag de politie een klacht in het voortraject pas dan afhandelen als de klager zelf aangeeft tevreden te zijn met de afhandeling. Het lag dus voor de hand dat ik hier op reageerde en de politie hierop wees. Men ging protesterend toch accoord met een behandeling door de klachtencommissie.

De hoorzitting van de klachtencommissie was een aanfluiting. Allereerst was voormalig inspecteur van politie Rien Heesakkers (zie inzet) voorzitter van de commissie maar hij trad meer op als “advocaat” van dhr Koklu. De betrokken brigadier zelf gaf zijn fouten toe maar vond eigenlijk dat het maar “normale menselijke vergissingen” waren. De voorzitter beaamde dat en vond dat ook een politieagent best wel eens een foutje kan maken. Daar behoeft niet direct een klacht op te volgen. Gaandeweg de hoorzitting hadden we er al geen vertrouwen meer in.

Toch kregen we op 19 juni een afhandelingsbrief van politiechef Heeres en in de brief stond te lezen: “Derhalve beoordeel ik uw klacht als gegrond.“. Verderop werd de zaak wel gebagatelliseerd met de woorden: “Ik zie dit als een slordigheid die in het dagelijks leven kan gebeuren.“. In de bijlagen stond verder te lezen: “De heer Koklu geeft aan dat hij achter zijn handelen van dat moment staat.“.

Het wordt nog gekker als we een brief ontvangen dd  26 juli 2017. In een begeleidend schrijven staat te lezen: “In het eerste oordeel van de Politiechef is een vervelende fout gemaakt. U ontvangt een herziene versie van het oordeel van de Politiechef.“. En inderdaad schrijft nu de politiechef “Derhalve beoordeel ik uw klacht als ongegrond.“.

Mijn haren gingen overeind staan bij het lezen van deze 2e brief. HET MOET NIET GEKKER WORDEN! Eerst gegrond en dan ongegrond maar vooral de opmerkingen dat een politieagent ook maar een mens is en dat hij best wel eens fouten kan maken. Ja, wij zijn allemaal mensen en we maken allemaal fouten. Maar als ik “per vergissing” 3 kilometer te hard rijd dan krijg ik wel de rekening thuis. Als ik “per ongeluk” een eenrichtingsweg in rijd moet ik wel op de blaren zitten. Is er dan enige coulance voor de “menselijke vergissing” die ik maak?

De gang naar de Nationale Ombudsman lag voor de hand en werd gemaakt. Die namen de zaak serieus en voortvarend op.  Vandaag kwam het oordeel binnen: ”

“De Nationale ombudsman is van oordeel dat de overheid de burger fatsoenlijk moet behandelen. Medewerkers van overheidsinstanties moeten attent zijn in contacten met burgers en hen op een respectvolle wijze benaderen. Wanneer de overheid fouten maakt dan moet zij bereid zijn die fouten toe te geven en zo nodig excuses aan te bieden.

Nu de politie erkent dat er een fout is gemaakt en u niet netjes te woord gestaan bent, had het op de weg van de politie gelegen dat te benoemen en aan u daarvoor excuses aan te bieden. De Nationale ombudsman acht uw klacht op dit punt gegrond en zal dit onder de aandacht brengen van de politiechef.“

Nu afwachten wat de politie ermee doet…

Er zijn van die momenten dat je er echt moe van wordt. Vandaag is zo’n moment: ik krijg een e-mail van de “Politie | PDC | Staf |Veiligheid, Integriteit & Klachten” omtrent een klacht die ik 16 januari heb ingediend: “Bij deze wil ik u bevestigen dat wij uw klacht via mevr. van Rossum ( inzet links) in goede orde hebben ontvangen en de zaak in behandeling zullen nemen. Vanwege de vakantieperiode is onze klachtenbehandelaar echter niet aanwezig op dit moment. Zodra de klachtenbehandelaar weer terug is van verlof zal zij contact met u opnemen en het verdere verloop van de klachtenprocedure met u bespreken. Naar verwachting zal dit in de week van 4 september zijn.“.

Nou heeft de Politie, voor wat betreft de behandeling van klachten, al een uitzonderingspositie: daar waar de gehele overheid zich aan een periode van 6 weken moet houden voor de behandeling van een klacht hanteert de politie een periode van 14 weken. Maar op dit moment zijn we al ruim 30 weken verder en Mike van ‘t Voort ( inzet rechts ) bevestigt alleen nog maar de ontvangst van de klacht en dat de persoon die het gaat behandelen nog een week of 3 met vakantie is. Die is wellicht net vertrokken.

Tja, het zal wel niet URGENT zijn, zul je wellicht denken. Nou, daar verschillen we dan van mening over. De situatie:

In een andere procedure krijgt ik een “afhandelingsbrief” met de woorden “Naar aanleiding van de terugkoppeling van dit gesprek via uw mail, waarin werd aangenomen dat uw klacht hiermee voldoende is behandeld, werd geen reactie uwerzijds meer ontvangen. Daarom sluiten wij de klachtbehandeling af.“.

MAIL? Welke mail? Na een speurtocht in onze logfiles blijkt dat er, door onze servers, een mail is geweigerd omdat de configuratie van de mail-servers van de Politie nog slechter is als van een oude Russische spam-server. Geen wonder dat deze mail wordt geweigerd. Ik zet deze servers in de “white-list”, zodat dit niet meer kan voorkomen, en dien een klacht in, via de website POLITIE.NL. Daar is tenslotte een klachtenprocedure voor: “Omdat de politie van haar fouten kan en wil leren, is er een klachtenregeling.” staat er op deze website te lezen.

Deze FOUTE instelling zorgt er voor dat waarschijnlijk 50% van de mensen geen mail kan ontvangen van deze politie-afdeling. En mocht je onverhoopt denken dat de politie dit probleem inmiddels al heeft opgelost: NEE, helaas. Het probleem bestaat nog steeds. Denk er nog maar eens over na: de e-mail van een klachten-afdeling bereikt je niet en als je niet reageert wordt je klacht als “afgehandeld” beschouwd. Lekker makkelijk …

Nou zijn er nogal wat klachten over de automatisering van de overheid. Op een of andere manier wil het allemaal niet goed werken en het kost bakken met geld. De overheid is constant op zoek naar mensen, vooral in de IT. Nou ben ik iemand die graag in oplossingen denkt en ik ben toch op zoek naar een nieuwe baan dus ligt het voor de hand:

Ik solliciteer op een baan als infrastructuur-beheerder, precies in mijn straatje. Mijn mond viel open toen ik een mail terug kreeg met de afwijzing. Vooral de reden van de afwijzing geeft te denken: “Een van de eisen is dat de kandidaat aantoonbaar minimaal 2 jaar ervaring als Netwerkbeheerder binnen een Enterprise omgeving (tot zover géén probleem) bij de overheid. Dit ontbreekt in uw c.v.“.

Dus je mag wel komen werken bij de overheid maar daarvoor heb je wel 2 jaar ervaring nodig bij diezelfde overheid 🙂

Journalistiek: Wat moeten we geloven? Wanneer is het een verslag en wanneer is het “gefabriceerd”? Meer en meer MAKEN journalisten het nieuws in plaats van het te verslaan. Niet alleen zit er vaak een “saus van mening” overheen maar heeft het de schijn van zelf gemaakt. Steeds vaker worden niet de “deskundigen” geïnterviewd maar ondervragen journalisten elkaar. Het clubje “BN’ers” bestaat meer en meer uit journalisten en programmamakers zelf. Kijkcijfers is de leidraad. Alleen kijkcijfers tellen, zo lijkt het. Of het nieuwswaardig is of zelfs maar de waarheid vertegenwoordigd is steeds minder belangrijk.

Met dat oog volgde ik de (vermeende) ontvoering van de crew van Spoorloos. Wat is hier gebeurd? Is het allemaal zo “TOEVALLIG” als men suggereert? Of is er meer aan de hand?

Stel je eens voor dat dit alles gewoon opgezet is. Dat deze programmamakers een en ander zelf opgezet hebben. Daardoor ontstaat tenslotte alleen maar een WIN-WIN-WIN-situatie.

• WIN voor Spoorloos en de KRO/NCRV want er komt een focus op het programma en de kijkcijfers gaan de lucht in.
• WIN voor de ELN want zij krijgen, ondanks dat het een betrekkelijke kleine organisatie is, weer volop aandacht.
• WIN voor de KIJKERS want zij smullen ervan.

Er zijn aanwijzingen voor dit scenario als je dit ARTIKEL leest: “Feit is dat Bolt en Follender zaterdag met z’n tweeën in de auto zijn gestapt. ‘Dat is niet heel gebruikelijk’, zegt Vertegaal. Wat de afweging is geweest, weet de eindredacteur nog niet. ‘Daar moet nog over gesproken worden. Maar er was vast een goede reden voor, want ik ken Derk en Eugenio niet als mensen die onverantwoorde risico’s nemen. Misschien zijn de omstandigheden hen wel te positief voorgesteld, maar dat is gissen.‘” Plotseling “onverantwoordelijk gedrag” van slechts 2 personen of een gecoördineerde actie?

Ook wordt in dit ARTIKEL het volgende gesteld: “Dinsdag wordt duidelijk dat guerrillabeweging ELN zelf ook niet zit te wachten op de ontvoering van twee Nederlandse journalisten.” maar wie oplet heeft ook dit ARTIKEL gelezen: “Spaanse journaliste ook ontvoerd door ELN“.

Is het werkelijk zover gezocht als je er aan denkt dat het hier om een één-tweetje gaat tussen programmamakers en een organisatie die (internationale) aandacht wil? Moeten we dit als zoete koek slikken? Of wordt er een loopje met de waarheid genomen en dus met de kijkers?

Het antwoord op deze vragen zal wel SPOORLOOS blijven.