En dit gedrag is dus precies waar men op mikt. Laat de mensen vooral naar anderen kijken, oordelen en delen op Social Media; dan kan onze (r)overheid zo meteen weer zeggen dat “er behoefte aan is in de samenleving“. Ja, ik denk dan ook meteen: “Wat bezielt deze mensen?“. Kijk naar jezelf en denk er eens één keer over na wat JIJ kunt doen om deze verrottende wereld te verbeteren in plaats van kijken wat anderen mensen moeten doen, voor jouw plezier.
Zeker de opmerking “en waarom het is toegestaan“. Tuurlijk, vraag maar om meer regels, vooral regels waar JIJ geen last van hebt!
Ik denk ook dat het een stuk veiliger is als elke automobilist
in een brandvrije overal,
handschoenen,
met helm
en vierpuntsgordels,
ZONDER radio (zodat ze de motorrijders een keer aan HOREN komen want kijken doen ze niet)
en ook vooral ZONDER airco-blaas-lawaai
in de auto plaatsneemt. Zou je dat iets vinden? Is WEL veiliger, toch?
Dit soort “bruikbare idioten” zijn er verantwoordelijk voor dat onze wereld in ras tempo naar de kloten gaat. Deze heilige boontjes maken onze samenleving voor ons allen kapot. Dit soort moraalridders zorgen ervoor dat JIJ zo meteen te maken hebt met SCSen CBDC.
En om commentaar voor te zijn: Het gaat er ook absoluut niet om of IK in een korte broek op de motor zou gaan zitten! Dat is geen argument! Zoek bij mij geen medestander voor dit soort statements! IK wil graag doen wat IK wil. IK wil vrij zijn, zonder jouw bemoeienis. En als jij me vrij laat heb je geen last van me. DAT gun ik ook anderen.
Waarom kunnen we elkaar niet gewoon VRIJ laten? Laat mensen vooral doen waar ze zin in hebben, zolang ze anderen niet belemmeren in hun vrijheid. Wanneer gaan we weer gewoon leven en komen we los van die angstporno? Wanneer is het weer belangrijker wat je zelf doet, in plaats van anderen in hun doen en laten te bekritiseren? Wanneer kunnen we weer gewoon verder met ons leven, zonder kritiek en bemoeienis van (r)overheid en anderen?
Wanneer zijn we weer terug bij “normaal” in plaats van het “nieuwe normaal“?
Deze week lekte er een voorstel uit van de Europese Unie: Voorstel Wetgeving CBDC of zoals ze het graag noemen “Digitale Euro“. Dit voorstel zou 28 juni gepresenteerd moeten worden. Mooi moment, zo vlak voor het zomerreces, om zo’n belangrijk onderwerp Europa in de gooien. Maar eerst terug naar de definities: Men praat graag over CBDC en Digital Euro maar het is natuurlijk gewoon programmeerbaar geld, niet meer, niet minder. Dat moeten we even voor ogen houden.
In de Tweede Kamer heeft men druk gedebatteerd over dit onderwerp en daar is, in meerderheid, besloten dat bij invoering het digitale geld niet programmeerbaar mag zijn. Het moge duidelijk zijn dat dit een discussie voor de bühne is want digitaal geld is per definitie programmeerbaar; dat is een eigenschap ervan. Dus digitaal geld invoeren dat niet programmeerbaar is?
Dat is een illusie! Zeg maar gerust een dikke vette LEUGEN.
Maar als je je gezonde verstand laat werken, gewoon boeren-fluitjes-verstand, dan is het heel logisch. Gewoon weer uitzoomen en goed kijken wat de intentie is; wat de bedoeling is. Er is geen enkele behoefte aan programmeerbaar geld vanuit de samenleving. Niemand wil het en niemand heeft er om gevraagd. Het is slechts een middel voor meer controle en het sluit perfect aan bij het SCS.
Dus laat je niks wijs maken. CBDC of “Digitale Euro“ IS gewoon programmeerbaar geld en dat moet het, volgens de machthebbers, ook zijn. Anders heeft de invoering ervan totaal geen zin.
Zomer 2023. Het leven gaat door. Druk met werk, met de kinderen, met het huishouden, met de dagelijkse dingen. En ook weer drukker met sociale aangelegenheden. Weer lekker naar een restaurantje, een terrasje, een voorstelling, winkelen in de stad. Afspreken met mensen. Vakantie. Met het vliegtuig zelfs. Het is allemaal heerlijk, maar het voelt anders. Het voelt gek. Het voelt niet als vóór 2020, toen we nog bleu waren. Onbeschadigd.
Kan ik echt zomaar weer zonder mondkapje de trein en de winkels in zonder me te ‘wapenen’? Al die afkeurende blikken, afwijzing en tirades raakten een conflictmijdend mens als ikzelf nogal. Maar ik kon niet anders. Ik kon dat ding NIET op. De avondklok, de mondkapjes, de lockdowns en de QR-codes die mensen als ik de toegang weigerden tot het ‘normale leven’: ik vond het een traumatische ervaring. De lege en doodse stad tijdens de lockdowns, donkere restaurants. De ziel was eruit. De ellende aan geldzorgen en faillissementen die het impliceerde raakte me. De pijlen en stippen op de grond, die achterlijke plexiglas schermpjes. De verplichte desinfectie bij de winkels en stembus. De timeslots om de HEMA in te mogen. De juich-instructies vanuit de overheid voor tijdens een voetbalwedstrijd (wapper met je handen, spring op de plaats, maar maak geen geluid, omhels elkaar niet en neem een eigen bakje borrelnootjes!) Niet mee mogen zingen tijdens een concert in de buitenlucht. De gekmakende nutteloosheid en tegelijk schadelijkheid.
Maar het ergst van alles heb ik niet de poppenspelers gevonden die al deze grondrechten schendende regels aan de bevolking oplegden. Nee, gek genoeg vond ik de volgzaamheid van de mensen het moeilijkst te bevatten. Het gemak waarmee mensen iets ‘normaal’ maakten dat NIET normaal was. De zwijgende toestemming. De term ‘Het nieuwe normaal’, werd na ongeveer twee weken ‘to flatten the curve’ al geïntroduceerd. En dat zei eigenlijk alles. Maar met de grootste vanzelfsprekendheid ging het gros van de mensen erin mee, verklikten ze hun buren, ontvolgden en vermeden ze je, maakten ze andersdenkenden uit voor gek, gevaarlijk en schuldig. Ja, ook vrienden en familie van mij. Vele gezinnen, families, relaties en vriendschappen zijn beschadigd. Deden mensen dit vanuit de overtuiging dat ze echt het juiste deden? Of deden ze het om vooral niet als lastig gezien te worden, sociaal geaccepteerd te blijven? Stroopte men de mouw op voor een experimenteel middel om zichzelf en hun naasten te beschermen, of om de McDonalds in te mogen en op vakantie te kunnen? Zonder enige afweging of het risico erger was dan de kwaal, op basis van schimmige en summiere informatie.
De QR-fase spande de kroon. Het gemak waarmee dit discriminerende concept omarmd werd door veel mensen vond ik heel moeilijk om mee te maken. Ik denk ook dat veel mensen tot op heden niet beseffen wat dit voor impact had op diegenen die om diverse en legitieme redenen niet aan de QR-maatschappij mee wilden doen. Redenen die voor hen blijkbaar heel zwaar wogen, want je maakt jezelf niet graag de boeman van de gehele maatschappij. Een outcast. De schuldige. Hoe denk je dat het voelt als je je kinderen wel moet rijden voor een uitwedstrijd, maar niet mee de sporthal in mag? Als je over de heg naar een wedstrijd van je eigen team moet kijken? Niet op bepaalde locaties mag komen om je werk uit te oefenen? Niet naar binnen mag in een restaurant om te plassen? Bij alle sociale evenementen die plaats vonden voorzichtig moest peilen bij je vrienden en familie of het een QR-loze locatie betrof omdat je anders niet mee kon? Ongewenst bent in al die zaken en bijeenkomsten die de lijm van onze samenleving vormen? Als onrein wordt gezien, met bordjes op winkelramen met ‘verboden toegang voor ongevaccineerden’? Door media en overheid met de vinger wordt nagewezen als zijnde de schuld van hetgeen we allen moesten ondergaan? Continu te moeten opletten of er binnen de school van je kinderen niet wéér nieuwe maatregelen worden ingevoerd die onnodig en schadelijk zijn voor kinderen. En daar steeds op constructieve en verbindende manier over in gesprek moest treden met de school en andere ouders. Terwijl je eigenlijk van binnen kookt van woede en frustratie.
Tot ver in de afgelopen winter van ‘22-’23 heb ik verwacht dat er wederom op ieder moment nieuwe maatregelen aangekondigd zouden worden, een nieuwe staat van beleg. De besmettingscijfers en vooral de oversterfte gingen de hele afgelopen winter van ‘22-’23 door het dak, maar nu ineens mochten we wél ons leven leiden en kraait er verder geen haan naar. Voor mij voelt het besef dat de wurgketting deze winter niet opnieuw strak getrokken werd dus redelijk vers aan, onwennig bijna. Maar voor velen is al het gebeurde eigenlijk oud nieuws. Lekker door met leven. Zand erover. En daar sla ik dus op dicht. Ik kan dat niet. Ik voel mij alsof ik beduusd op een slagveld zit, het stof dwarrelt neer en ik zie links en rechts om mij heen de onmetelijke schade die aan onze samenleving is toegebracht. En ja, ik zeg het maar gewoon: willens en wetens.
Want heel monter horen we nu zeggen “met de kennis van nu…”, nou, die kennis was er toen ook al, maar is vakkundig verzwegen en gecensureerd. Op ongekende schaal. Met factcheckers die zijn betaald met ons eigen belastinggeld en door grote belanghebbende partijen. ‘Met de kennis van nu’ is de grootste dooddoener denkbaar. Alsof dat alles goedpraat terwijl de kennis toen niet gehoord mocht worden. Met desastreuze gevolgen.
Mensen zijn onnodig gestorven door het illegaal maken van goedkope en werkzame medicatie, mensen zijn onnodig gestorven door het onnodig inzetten van ventilatiemachines en zware medicatie als Midazolam. Mensen zijn van eenzaamheid, wanhoop en uitgestelde zorg gestorven. Mensen, ook veel jonge mensen, hebben zelfmoord gepleegd of zijn depressief geworden, of aan lagerwal geraakt. Failliet gegaan. Vervreemd van hun familie, vrienden, collega’s. En al heel vroeg in het hele lockdown-verhaal lag er een rapport dat vaststelde dat dit beleid veel meer levensjaren (qaly’s) zou kosten dan zou opleveren. Een rapport dat meteen onder de mat werd geveegd.
Er is wel degelijk wereldwijd door dappere mensen, artsen, wetenschappers, politici onder de aandacht gebracht dat dit beleid geen kans van slagen had. Met de wel degelijk reeds beschikbare kennis van toen. Althans: dat probeerden ze. Al vanaf het begin. Maar ze werden niet gehoord. Verguisd. Bedreigd. Gecanceld. De vreedzame gele pluutjes op het Malieveld en Museumplein konden een wapenstok in hun nek verwachten, opgedreven door politiepaarden, waterkanonnen en Romeo’s. Werden verwijderd van social media. Waren niet welkom aan tafel in praatprogramma’s. De microfoon werd soms zelfs uitgezet in de Tweede Kamer. En dat was toen, maar is nu nog niet veel anders.
Inmiddels is het voor een kritisch mens in onze maatschappij doodnormaal om per direct in de extremistische hoek weggezet te worden. Daar mag de maatschappij hen met een gerust hart uitkotsen en cancellen. Hoef je er niet naar te luisteren. Dan kun je zelfs iemand als ik, een bezorgde moeder die al haar hele leven een groot hart voor dieren en een schone aarde heeft, een extreemrechtse ‘wellnessmoeder’ noemen. Gewone mensen met vragen en zorgen, waaronder ook artsen en wetenschappers werden door de AIVD omgedoopt tot ‘anti-institutionele extremisten’ en geven de overheid grote reden tot stress en het nog verder inperken van privacy. Want al deze bezorgde mensen vormen blijkbaar een gevaar voor de samenleving. De omgekeerde wereld in een notendop.
Dat al deze mensen al vanaf het begin bezig waren om te waarschuwen voor wat er voor ernstigs gaande was heeft niets met extremisme te maken. Maar het overheidsnarratief mag blijkbaar niet bevraagd worden. Met de kennis van nu zijn er overigens nog steeds mensen die mij nog recht in de ogen kijkend zeggen dat de lockdowns door mensen als ik veroorzaakt werden, dat we er daardoor niet uit konden ontsnappen. Zelfs nu nog! Nu er toch inmiddels vanuit alle hoeken wel boven tafel is gekomen dat de prikken niet effectief waren en niet zorgden voor groepsimmuniteit.
Ik heb als middelbare scholier het boek ‘1984’ van George Orwell gelezen. Vol vuur waren we allemaal tijdens de lessen Engels. Stel je voor dat je in zo’n maatschappij zou leven! Dan zou je toch met hand en tand actie gaan voeren? Nee dus. Sterker nog: het gros van de mensen heeft niet eens door dat onze maatschappij zwaar Orwelliaanse trekken vertoont. En wee het gebeente van de persoon die dit onder de aandacht probeert te brengen! Die persoon is een last. De aanwezigheid van die persoon is zelfs een stil verwijt. Voor mij is dit nog steeds onbegrijpelijk. Dat we in dezelfde maatschappij leven, in hetzelfde dorp wonen, naar dezelfde sportclubjes en scholen gaan, en dat de ene mens dit wel zo ziet, en de andere totaal niet. Huxley bleek meer to the point: tevreden slaven klagen niet. Maar hoe tevreden ben je nog als je de energierekening en de boodschappen niet meer kan betalen en je je huis kwijtraakt? Geen contant geld meer kan gebruiken? Je vrijheid alleen onder strikte voorwaarden geldt? Dan kun je niet meer terug. Te laat. Want het digitale web rondom ons sluit zich al. “You will own nothing and be happy”, verdorie! En of iedereen even zo snel mogelijk zijn coronasteun wil terugbetalen aan de belastingdienst. Niks uitstel of kwijtschelding. Jammer voor je.
Ik probeer het allemaal te begrijpen, het te doorvoelen en ermee in het reine te komen. Zoals ik Jandino Asporaat de ware woorden hoorde zeggen: “Ik kan vergeven, maar vergeten zal ik het nooit.” Ik wil heel graag vergeven, maar ik vind dat ondertussen toch knap ingewikkeld als we nu met z’n allen doen of er niks aan de hand was en alles achter de rug is. Zolang de waarheid nog niet op het 8-uur journaal is geweest, zo lang de overheidsstukken staatsgeheim blijven. Zolang we het verwerkingsproces blijven ontlopen en we nog niet met z’n allen hebben uitgesproken: “dit nooit weer”. Misschien is dat teveel gevraagd en werkt het zo niet in de maatschappij, maar een mens mag hopen. Gaan we dus echt zomaar weer na elkaar bijna drie jaar gemeden te hebben, na mij en vele anderen als gekkie te hebben weggezet, weer gewoon ouderwets gezellig met elkaar uit eten? Zand erover, geen oude koeien uit de sloot halen etc? We moeten dóór, je gooit al die jaren vriendschap toch niet overboord? Ik heb het daar moeilijk mee. Des te meer omdat het in mijn optiek nog helemaal niet voorbij is. De oversterfte blijft torenhoog, mensen blijven ‘plots’ overlijden, de turbokankers en auto-immuunziekten vliegen je om de oren, evenals mensen die hele winters doodziek van griep en verkoudheid zijn.
Terwijl de digitale munt en het digitale (gezondheids)paspoort voor onze deur staan. De boeren onteigend worden. De kinderen van toeslagenouders nog verdwenen zijn. Alle coronamaatregelen nog niet eens geëvalueerd zijn op hun effectiviteit, maar wel permanent zijn vastgelegd in de wet WPG, een totaal ondemocratisch machtsmiddel, dat in de jaren ‘30 in Duitsland wenkbrauwen zou hebben doen fronsen. Wat nou: ‘dit nooit weer?’ Hebben we dan niks geleerd?
Al die tijd komt er een stroom aan informatie vrij, over de frauduleuze onderzoeken van de vaccinfabrikanten, het gesjoemel met bijwerkingen, onderhandse deals, belangenverstrengeling, gekochte media en influencers, verbijsterende whatsapp-discussies, kwijtgeraakte miljarden en staatsgeheime sms-jes. WOB-verzoeken van over de hele wereld schetsen een werkelijk ontgoochelend beeld van wat ons is aangedaan, en dat is nog maar het topje van de ijsberg. Voor zover er aan WOB-verzoeken gehoor wordt gegeven. Zwart lakken is de norm en door de rechter opgelegde dwangsommen kan de overheid tot in het oneindige betalen van ons belastinggeld. Maar het komt allemaal niet op het nieuws, dus het bestaat niet. Men gelooft nog steeds in DE wetenschap. Die mondkapjes waren zo erg nog niet. De lockdown was wel lekker rustig. De avondklok waarbij we gezond en wel werden opgesloten in ons eigen huis was wel knus met een Netflix-serie. De prikjes voor de ander en de vakantie waren een offer dat men bracht. We leven nog steeds in een vrij land, toch? Agenda 2030? Nooit van gehoord. CBDC? Nooit van gehoord. Wet WPG? Huh? Contant geld afschaffen? Ik doe toch alles al digitaal? En mensen stemmen bij verkiezingen gewoon weer op degenen die hun rechten afpakten en blijven afpakken. Het lijkt het Stockholm syndroom in optima forma.
Maar ik ben ook heel optimistisch. Het hele gebeuren heeft me wel degelijk hard geraakt, maar het durven vasthouden aan mijn principes was het me helemaal waard. Ik had deze leerschool niet willen missen. Want ik voel me sterker dan ooit. Kan mezelf en mijn kinderen recht in de ogen kijken. Heb vele nieuwe inzichten en levenservaring opgedaan. Heb ontzettend veel nieuwe mensen ontmoet. Mensen met wie door die gedeelde levenservaring meteen diepe banden werden gesmeed. Want je weet niet wanneer je elkaar weer nodig hebt. Dat besef en die onzekerheid blijft. Het onbevangene is er totaal af. Toch voelen veel dingen realistischer, nu het keurige laagje vernis van onze maatschappij af is. Rauwer, maar écht.
Nederland is geen gaaf land. Nederland is tot op het bot corrupt en Nederland is één van de eerste landen waarin de uitrol van Agenda 2030 wordt uitgevoerd. Het braafste jongetje van de WEF-klas. Nederland is een getraumatiseerd land, net zoals grote delen van onze wereld. En zolang we dat niet met z’n allen onder ogen willen zien, zullen we niet met helen kunnen beginnen, en al helemaal niet met vergeven en vergeten. Glijden we met z’n allen gestaag af richting een totaal door de staat gecontroleerde maatschappij met grote verdeeldheid. En worden we een oorlog met reële kerndreiging in gerommeld.
De totale desinteresse waar ik vaak op stuit raakt mij. Ik kan er niks mee. Ik wil erover praten, het gaat verdorie ergens over: onze toekomst, onze vrijheid en vooral de toekomst en de vrijheid van onze kinderen! Maar nee: stilzwijgend de schouders ophalen. En lekker gezellig borrelen terwijl we het over de vakantie hebben en vooral niet over dingen die er werkelijk toe doen. En dus gooi ik er maar weer eens een FB-bericht uit, dat alleen wordt geliket door de mensen die er hetzelfde over denken. De rest zwijgt. Lezen ze het überhaupt?
De WHO zinspeelt alweer op nieuwe pandemieën en de klimaatangst wordt opgehitst. Alle voortekenen voor een herhaling van zetten zijn daar en de wettelijke kaders zijn vastgelegd. Ik ben nog steeds vol goede moed dat we daar als mensheid volmondig NEE tegen gaan zeggen. En tot die tijd ga ik onverdroten voort met het schrijven van dit soort stukken, om alles voor mezelf op een rijtje te zetten en de boosheid en frustratie even door mijn lijf te voelen gieren. Dat lucht op en geeft mij een bepaalde urgentie. Om dingen onder ogen te zien en mijn eigen koers te bepalen. Want de tijd dringt. Ik zou willen dat ik milder was, mezelf makkelijker over dingen heen kon zetten, zand erover. Maar dat kan ik niet. Ik blijk een principiële hardliner, iets wat ik nooit over mezelf had gedacht. Want het gáát ook ergens om!
Het gemak waarmee de ‘daders’ willen doen of er niks gebeurd is, denken de waarheid onder de pet te kunnen houden. De SIRE spotjes, zwaar gesponsord door voornamelijk WEF-bedrijven, waarin wordt opgeroepen om op te passen voor polarisatie, om elkaar vooral niet kwijt te raken. Jaja, raak elkaar niet kwijt. Nadat onze overheid er werkelijk alles aan gedaan heeft om mensen lijnrecht tegen elkaar op te hitsen. En de media daar nog stug mee doorgaan. Met resultaat.
Ik wil zo graag dat we dit met z’n allen kunnen gaan verwerken. Maar voor mijn gevoel zitten we als collectief nog helemaal niet in die verwerkingsfase, maar eerder in de ontkenning. En kunnen we dus helemaal nog niet ‘dóór’ met het leven. Met elkaar. Daarvoor is er net een tikkie te veel voorgevallen en kapotgemaakt. Dus willen we echt met elkaar door, elkaar niet blijvend verliezen, dan zullen er in mijn optiek toch een aantal noten gekraakt moeten worden. Dat het niet om gezondheid ging maar om gehoorzaamheid. En wat dit met ons gedaan heeft, en met onze kinderen. Onze ouderen, onze ondernemers. Onze hele samenleving.
Want ja, we moeten ook door met ons leven. We moeten tegelijkertijd collectief het beest in de bek kunnen kijken. Om te kunnen verwerken, tot elkaar te kunnen komen. Met z’n allen NEE durven zeggen tegen alles wat als een schending van onze grondrechten en overmatige overheidsbemoeienis wordt ervaren. Weg met die gemanipuleerde polarisatie. Samen. Zodat dit nooit weer gebeurt, en niet van kwaad tot erger gaat.
Annemarijn Laan
Soms lees je een verhaal en denk je “Dat zijn mijn gedachten; dat is mijn mening; dat had ik geschreven kunnen hebben.“. Dat was dit verhaal voor mij. Ik vond het zo mooi dat ik het hier geplaatst heb, onder de naam van de auteur.
Ik heb jullie beloofd af-en-toe een update te sturen over mijn bevindingen met mijn zonnepanelen. Ze liggen er nu ruim 2 maanden en ik nader de 300 kwh opbrengst dus dacht ik, waarom niet op deze zondag-morgen.
Een tijdje terug zat ik een youtube filmpje te kijken over zonnepanelen en daar had men het over 5 redenen waarom je daar aan begint. De vijfde was “gewoon omdat je het leuk vind” en dat is bij mij wel de voornaamste reden, heb ik gemerkt. Ik heb er domweg lol in; de installatie maar ook de aftermath. Gewoon een beetje de techniek in de gaten houden.
Laten we beginnen met de software. Vanmorgen gaf die aan dat ik inmiddels bijna 298 kwh heb binnengehaald in de afgelopen 2 maanden. Natuurlijk leg ik daarlangs mijn eigen meting en ontdek dan helaas dat de software wat optimistischer is dan de conventionele meters. Daar heb ik het principe “dubbel meten is zeker weten” dus twijfel ik geen moment aan de werkelijke opbrengst. Daar zit dan toch zo’n slordige 10% verschil in. Of dit met het marketing aspect van de software te maken heeft of de “normale” 10% verlies van het systeem wordt mij nog niet helemaal duidelijk maar feit is dat er een behoorlijke afwijking is in de meting.
Al met al heeft het me direct een slordige 90 euro bespaart dus daarvan uitgaande zou ik deze installatie wel eens in twee jaar terugverdient kunnen hebben. Natuurlijk ervan uitgaande dat ik het gemiddelde van 4,5 kwh per dag kan handhaven maar dat zal niet helemaal realistisch zijn.
Maar langs de meters speciaal voor de zonnepanelen heb ik meer meters en die houd ik ook (dubbel) al een tijdje bij. Daar komt uit dat ik sinds 6 april ruim 10 kwh per dag minder verbruik. Dat is meer dan het dubbele! Dit verschil is technisch niet te verklaren. Dus moet ik de conclusie trekken dat de zonnepanelen ook een psychologisch effect hebben. En dat klopt ook wel een beetje natuurlijk. Ik ben ook praktischer gaan kijken naar de stroomverbruikers. Ik heb een server uitgezet die niet perse noodzakelijk is, ik heb een tweetal elektrische ontvochtigers vervangen door vochtvreters van de Action, ik heb de toercaravan van het net afgekoppeld (ook zonnepaneeltje), enz, enz.
Ik ben dus meer bewust naar mijn eigen stroomverbruik gaan kijken en dat is een aspect dat ik behoorlijk onderschat had. Het is natuurlijk een logisch gevolg: Je volgt de techniek die je een besparing moet opleveren dus kijk je automatisch naar je verbruik. En ondanks dat ik een echte “klimaat-optimist” ben kan dat natuurlijk ook geen kwaad. Niet in de laatste plaats voor je eigen portemonnee. Maar ik wil ook even benoemen dat het een goed gevoel geeft dat hetzelfde zonnetje, dat momenteel mijn woning zodanig verwarmt dat de airco constant aan staat, deze noodzakelijke koeling ook mede betaald.
Misschien moet ik het volgende blogje over dit onderwerp maar “Groene TECHNIEK to-the-test” i.p.v. BS gaan noemen. Niet in de laatste plaats omdat ik snel geconcludeerd heb dat we, inclusief het bewuster gebruik, de installatie misschien wel binnen één jaar hebben terugverdient.
