Vorig jaar waren we te laat met aanmelden om een krans te leggen bij de dodenherdenking te Breda. We hebben ons toen wel opgesteld in een achteraf hoekje en ons respect getoond, op onze wijze, respectvol. Nadien zijn we alsnog naar voren gelopen om, nog steeds respectvol, ons ongenoegen te uiten.
Natuurlijk is er dit jaar veel gebeurd. Ik denk nog terug aan het thema van vorig jaar “Vrijheid geef je door“. Ook denk ik terug aan de vele rechtszaken die we sinds gevoerd hebben. Vrijheid uit de mond van de Burgemeester van Breda heeft voor mij een heel andere klank maar vooral waarde gekregen.
Dit jaar waren we ruim optijd. We willen een krans leggen, als Veterans MC. Het eerste antwoord was teleurstellend: “Kransen worden bij ons alleen gelegd door organisaties die een maatschappelijke binding hebben met de slachtoffers die ten tijde van en na de WOII zijn gevallen“. Ik moest dit echt 10 keer lezen.
Who the fuck denken jullie wie wij zijn?!
In een 2e mail wordt er gesproken over een “kennelijke miscommunicatie“. Het wordt nog wat verder uitgelegd: “In overleg met de overige bestuursleden van de Stichting 4 mei Dodenherdenking Breda en de voorzitter van het Comité Veteranendag Breda zijn wij tot de onderstaande conclusie gekomen. Gelet op de vele aanvragen van organisaties/instanties is het streven van de Stichting om het aantal kransen tijdens het officiële gedeelte van de herdenking zo veel mogelijk te beperken/stroomlijnen. Om die reden wordt er onder andere geen krans per krijgsmachtdeel meer gelegd maar in plaats daarvan één krans voor alle krijgsmachtdelen ter nagedachtenis aan de gevallen burgers en militairen werkzaam binnen alle krijgsmachtdelen.“.
We gaan dus vanavond kijken naar een heel lange rij van allerlei BOBO’s die een stichtinkje hebben opgericht terwijl degene die werkelijk een offer hebben gebracht in de afgelopen 70 jaar één hele krans mogen leggen om zaken te “stroomlijnen”.
REMEMBER THOSE WHO PAID THE HIGHEST PRICE FOR FREEDOM!
Ik ga vanavond! En mijn broeders zijn er ook!
Vanavond denk ik aan Soldaat de Wolf. Hij liet op 14 april 1983 zijn jonge leven in het verscheurde Libanon, op de dag dat ik zelf 20 werd. Terwijl je weet, in het vliegtuig als je om je heen kijkt, dat we niet allemaal terug komen laat het toch een compleet bataljon in diepe rouw achter. Complete verslagenheid, onbegrip en verdriet. Rijnard de Wolf is het gezicht van mijn dodenherdenking.
En vanavond herdenk ik HEM! Of de Burgemeester, het comité en andere BOBO’s het er mee eens zijn of niet! Het zal me jeuken.
Update 4 mei 20:30:
