Begin 90’er jaren studeerde ik, in de avonduren, rechten aan het KUB in Tilburg als aanvulling op mijn werk bij het Sociaal Team van de vakbond. Een paar jaar had ik zelfs een praktijk waarmee ik werknemers hielp die niet waren aangesloten. Toen al vervaagden de grenzen tussen links en rechts regelmatig. Ik denk aan Wim Kok die zonder blikken of blozen overstapte naar de politiek.
Mijn goede vriend en advocaat Martien van Dijk zei eens: “Er is geen recht; er is alleen geld en geen geld” en dat bleef me bij. Op een dag verruilde het “scherven rapen” in de juridische omgeving voor het prachtige constructieve en innovatieve werk in de ICT. Ik werd daar gelukkiger van en jarenlang bleven mijn juridische aspiraties dorment.
Tot ik bij de MotorClub een overheid leerde kennen die halsstarrig en zonder wettelijke basis een beleid uitvoerde dat me keihard raakte. Mijn blog staat er vol mee. In mijn jaren van “afwezigheid” was het alleen maar onrechtvaardiger en soms zelfs kwaadaardig geworden. Was er nog recht? Soms wonnen we een slag maar de oorlog niet.
Sinds onze corrupte “bonnetjes” staatssecretaris Teeven de rechtsbijstand uitholde ging het van kwaad tot erger. En de oude brombeer Ivo Opstelten vond het allemaal prachtig. De huidige rechtspraak is voor een groot deel de legacy van deze 2 heren, in mijn optiek.
In maart 2020 kreeg het een nog grotere en meer bizarre vorm: Overheden bepaalden, zonder enige wettelijke basis, de meest idiote en grondrecht schendende maatregelen. En de rechtspraak keurde het goed of bleef stil. De avondklok casus van viruswaarheid liet bloedeloos zien waartoe onze overheid en rechtspraak verworden waren. Het spel van traineren, achterkamertjes en wegkijken was tot een kunst verheven.
En overheden spelen in op deze ongelijke strijd. Vaak weten ze dat het juridisch niet te verantwoorden is maar dan moet die burger eerst maar eens gelijk krijgen van de rechter. En de tientallen vertragende technieken die onze overheid toepast breekt de burger op.
Vandaag ging er weer een casus over mijn bureau: Een casus die al speelt sinds 1 september 2021. Jazeker, je leest het goed: 3 jaar en 3 maanden. Het betreffende bestuursorgaan heeft eindelijk een besluit genomen maar dat raakt kant nog wal en we moeten maar weer in bezwaar en beroep. Maar het kwaad is allang geschied. Het jaren traineren heeft een vernietigende werking gehad en eigenlijk is er vrijwel niets meer over om voor te vechten.
Maar de details zijn zo bizar dat het ongelooflijk wordt. Dit bestuursorgaan wordt op 1 september 2021 gevraagd een beslissing te nemen en halen nu in het besluit voorvallen van 13 september 2024 aan als motivatie. Oorzaak en gevolg worden omgedraaid. Zelfs de kritiek van een betrokkene (geuit in een gesprek met dit bestuursorgaan) op het handhaven van het coronabeleid wordt mede als argument gebruikt, terwijl het niets met de casus te maken heeft.
De methodes worden ook steeds valser: Het besluit wordt gedateerd 14 november 2024 maar pas 6 december aangetekend ter post besteld met een onvolledig adres op de enveloppe, in afwijking van het adres op het besluit zelf. Als we dat op 19 december, na intensief aandringen in handen krijgen staat er doodleuk op dat je binnen zes weken na dagtekening bezwaar kan maken.
De bezwaartermijn loopt dus volgens hen komende week af. Bijna 3,5 jaar om tot een besluit te komen en wij moeten binnen een paar dagen bezwaar maken, anders is het niet “ontvankelijk“.
Ja, natuurlijk staat er in de algemene wet bestuursrecht dat je, in principe, bezwaar kunt maken binnen 6 weken nadat je kennis hebt genomen van het besluit (ABW 6:8 lid 1) maar mijn ervaring leert dat ze toch meestal “niet ontvankelijkheid” inroepen en die moet je eerst weer aanvechten voor de bestuursrechter voordat het bestuursorgaan het bezwaar gaat behandelen. Deze keer hebben we, uit voorzorg, maar direct een proforma-bezwaar uit laten gaan met de medeling dat we voor eind januari een inhoudelijk bezwaar zullen presenteren. Je moet vervolgens dan als burger maar hopen dat dit geaccepteerd wordt.
Deze casus is niet ongebruikelijk. Ik heb zaken mee gemaakt die jaren duren i.p.v. de voorgeschreven 6 weken. Diezelfde overheid tikt je af op 1 dag termijnoverschrijding. Er is, in Nederland, geen recht meer; het land is krom. Je gelijk moet je halen, telkens weer, met eindeloos geduld en tegen verschrikkelijk lage verwachtingen. Maar als we, net als velen, stoppen met vechten is de wereld van hen. DAT NOOIT!
