Wat is er aan de hand met de rechtspraak in Nederland? Zelf ben ik ook weer met een aantal zaken bezig waarvan 5 in het bestuursrecht. Elke keer weer vreemd om te zien dat rechtbank en gemeente met elkaar gaan bellen, mailen en overleggen buiten mij om.
Ik las het vonnis in de zaak VoorWaarheid (VirusWaarheid) versus ING-bank. Als je tegensputtert dan nemen we je gewoon je bankrekening af; dan ben je zo uitgesputterd. Totaal ridicuul natuurlijk maar het is inmiddels een echt wapen geworden om je monddood te maken.
Of de casus Greenpeace tegen de overheid over de stikstofdoelen. Een zwaar door de overheid gesubsidieerde NGO daagt dezelfde overheid voor de rechter en wijst ze op de gestelde doelen. Er wordt niet of nauwelijks verweer gevoerd en vervolgens zegt de overheid dan weer: “We kunnen er niks aan doen, de rechter heeft gesproken“.
Een toneelspel van lachwekkende proporties natuurlijk want de enige die hier iets aan KAN doen is diezelfde overheid. Die heeft totaal absurde doelen gesteld en in de wet verankerd. De oplossing is zo simpel als dat het logisch is: Haal die doelen UIT de wet! Opgelost! Maar de boodschap naar de burger is natuurlijk die van de rechtvaardige rechter die deze overheid op de vingers tikt en van die illusie moeten we af: Een rechtbank controleert helemaal niet of iets moreel rechtvaardig is; de rechtbank controleert of de wet goed is uitgevoerd. Dat is een groot verschil.
Ik heb zelf ook al meerdere absurde zaken meegemaakt waarvan ik er eentje zal vertellen:
- We verweren ons (bezwaar) tegen een besluit van een burgemeester, genomen in het kader van “orde en veiligheid“, overduidelijk een bestuursrechtelijke handeling. De gemeente acht het bezwaar niet ontvankelijk.
- Vervolgens maken we de gang naar de bestuursrechter die tot onze verbazing ons verzoek linea recta doorstuurt naar de kantonrechter onder het mom van “dit is civiel recht“. Er wordt volledigheidshalve nog een opmerking bij geplaatst: “U moet wel even een civiele dagvaarding indienen.“. Zo gezegd, zo gedaan en de dagvaarding landt bij de rechtbank, sector kanton.
- De kantonrechter merkt tijdens de zitting op dat hij niet bevoegd is omdat het duidelijk bestuursrecht betreft. Hij stuurt de zaak terug naar de rechtbank, sector bestuursrecht.
- Als we na verloop van tijd weer voor de bestuursrechter verschijnen toont deze zich verbaast: “Ik had deze zaak toch doorgeleid naar civiel recht?“.
- Wij: “Excuses edelachtbare maar de kantonrechter is er toch echt van overtuigd dat dit bestuursrecht is en zegt onbevoegd te zijn.“.
- Rechter: “Nou, dan vergist deze kantonrechter zich, het is duidelijk geen bestuursrecht!“.
- Wij: “Maar zo worden we op en neer gestuurd. Waar moet deze zaak dan dienen?“.
- “Niet hier en ik heb geen idee waar maar dat is ook niet mijn probleem. In ieder geval niet hier!“.
Ik was met stomheid geslagen. Ik had geen idee wat ik hier mee moest maar ook werkelijk geen idee wat de volgende stappen zouden kunnen zijn. Het stopte daar gewoon; einde van de casus omdat je niet weet waar je dit moet aanbrengen. Het was geen strafrecht dus moest het wel civiel- of bestuursrecht zijn.
Ik was dit typische “hoe-krijg-ik-dit-van-mijn-bureau” gedrag wel gewend van diverse gemeente-ambtenaren maar bij een rechter had ik dit nog nooit waargenomen. Mijn vertrouwen in de rechtspraak kreeg een lelijke deuk die dag.
Ik vraag me ook steeds meer af: Is dit het resultaat van 12 jaar verborgen globalistisch beleid van de Rutte-kabinetten? Hebben de diverse benoemingen van rechters deze ideologie verspreid over de rechtspraak? In de Correspondent lees ik:
Een Nederlandse regering die vindt dat rechters hinderlijke of politiek ongewenste uitspraken doen kan zorgen dat er meer rechters komen die haar visie delen. Met de huidige regels.
