Ik kan niet slapen. Een avondje NPO maakt me kwaad. Misschien daarover later meer maar ik wil, en moet, mijn gedachte verzetten om mijn boosheid kwijt te raken. Ik denk terug aan mijn kwadrant. Een wijsheid die ik jaren geleden heb geleerd. Ik moet daar zelf maar weer eens meer naar leven. Ik moet zelf mijn keuzes van het moment weer eens wat beter gaan afwegen.
In feite zijn alle zaken in je leven globaal op te delen in 4 delen: Dringend en belangrijk, niet dringend maar wel belangrijk, dringend maar niet belangrijk en tenslotte niet dringend en niet belangrijk. Eigenlijk moet je, telkens als er iets gebeurd, dit kwadrant voor je ogen houden en een beslissing nemen.
Er is weinig discussie over dringend en belangrijk. Een simpel voorbeeld: Je kind is betrokken bij een verkeersongeval en is/wordt vervoerd naar het ziekenhuis. Je laat alles vallen wat je onder handen hebt. Je wil zo snel mogelijk bij je kind zijn. Je moet er heen.
Ook over niet dringend en niet belangrijk zal er weinig twijfel zijn. ’s Avonds, op je bank, lekker onderuit naar het kastje turen. Het is niet belangrijk en al helemaal niet dringend. Bij alles wat er gebeurt zul je waarschijnlijk de TV uitzetten en in beweging komen. Niks gemist en anders even de rode knop indrukken op je afstandsbediening.
Maar je leven is een constant gevecht tussen 2 delen in het kwadrant: Niet dringend maar wel belangrijk en zaken die dringend binnenkomen maar eigenlijk niet belangrijk zijn. Simpel voorbeeld? Je bent, vooraan in de avond, vlak na het eten, met je kind een spelletje aan het spelen en de telefoon gaat over.
Wat doe je? Samenzijn met je kind is bijzonder belangrijk. Het is heel teleurstellend voor een kind als de ouder plotseling wegloopt en de telefoon opneemt. Maar toch zullen 9 van de 10 mensen de telefoon oppakken. Waarom? Als het echt belangrijk is bellen ze wel terug hoor.
Natuurlijk zijn er legio voorbeelden maar ik denk dat het duidelijk is. Realiseer je elke keer welke beslissing je maakt. Anders is het resultaat dat je geleefd wordt door ogenschijnlijk dringende zaken die je belangrijke bezigheden naar de achtergrond drukken. Ben jezelf ervan bewust.
Ik moet mezelf er regelmatig aan herinneren. Zo ook vanavond.
Even ter herinnering: Gerechtelijke brief, een blogje van 31 januari van dit jaar; inmiddels dus ruim 9 maanden geleden. Intussen is er een boel gebeurd maar eigenlijk ook wederom helemaal niks aan de kant van de overheid.
Op 27 januari 2023 stuur ik per e-mail een klacht naar . Ik bel daar nog een aantal keer overheen maar zonder enig resultaat. Ze beloven wel terug te bellen maar dat gebeurd gewoon domweg niet.
Een week later, op 6 februari, laat ik hierover een bericht achter op mijn.overheid.nl . Hierop komt op 8 februari een reactie maar heel veel meer als “wat vervelend” en “wij kunnen helaas niets voor u doen” staat daar niet in. Toch volgt hier, wederom na een aantal telefoongesprekken, wel wat uit. MijnOverheid gaat onderzoeken onder welke overheid deze Gerechtelijke Brief valt en beloven mij erop terug te komen.
Op 21 maart krijg ik nog een e-mail van de “Servicedesk” van MijnOverheid waaruit ik citeer:
Aan de klantenservice heb ik doorgegeven dat er door u een klacht naar gerechtelijkebrief.nl is verstuurd op 27 januari. En verzocht of zij deze willen behandelen en contact met u willen opnemen hierover. De klantenservice kon alleen een notitie maken voor de backoffice, dit heeft zij ook gedaan. Zij had een aantal gegevens nodig van mij, ik heb hierop geantwoord dat de servicedesk van MijnOverheid heeft gebeld. Verder is er geen telefoonnummer doorgegeven, om te voorkomen dat de backoffice contact opneemt met ons in plaats van met u. Hierna heb ik gevraagd naar mevrouw haar naam, maar deze wilde zij niet geven. Mevrouw gaf aan dat zij alleen van de klantenservice is. Zij beheert de afspraken vanuit de koeriersdienst. Wij zullen uw klacht vanuit MijnOverheid sluiten en gaan ervan uit dat uw klacht verder wordt afgehandeld door de backoffice van gerechtelijkebrief.nl
Aldus MijnOverheid. Uiteindelijk loopt echter ook dit spoor dood.
Er gebeurt helemaal NIETS.
Ik besluit me te melden bij de Nationale Ombudsman. Klachtbehandelaar Fatima Azor neemt de telefoon aan en luistert mijn verhaal aan. Ze vraagt me de stukken, voor zover ik die heb, door te sturen en dat doe ik op 1 juni 2023. We zijn dan al ruim 4 maanden onderweg en dat betekent dat alle termijnen voor klachtbehandeling royaal overschreden zijn.
Mevrouw Azor begint aan een zoektocht naar Gerechtelijke Brief. Zelfs op BZK ( Ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties ) blijkt men deze, blijkbaar zeer nieuwe overheidsdienst, helemaal niet te kennen. Na een speurtocht blijkt dat ze onder toch wel indirect onder BZK te vallen en onderdeel zijn van IPKD wat weer onderdeel is van RBO ( Rijksorganisatie Beveiliging en Logistiek ). Je kunt daar werkelijk compleet verdwalen, zo blijkt wel.
Mevrouw Azor reageert per e-mail op 28 juli en het volgende citaat van haar wil ik jullie niet onthouden:
De heer Raaijmakers heeft met verschillende instanties contact opgenomen voordat hij de Nationale ombudsman probeerde. Ook ik heb u niet snel kunnen vinden. Een online zoektocht heeft niet veel informatie opgeleverd. Onze contactpersoon bij BZK gaf aan gerechtelijkebrief.nl niet te kennen. Onze contactpersoon bij JenV heeft in het register van AZ gezocht en mij vervolgens naar de Rijksorganisatie verwezen. Op de website van de Rijksorganisatie staat niet veel informatie waardoor ik de keuze heb gemaakt om het eerste telefoonnummer op de website te bellen (RBO) zij gaven mij vervolgens een 06 nummer van iemand bij IPKD. Zonder onze contactpersonen had ik niet kunnen achterhalen dat gerechtelijkebrief.nl onder IPKD valt en dat er bij IPKD een klacht ingediend kan worden. Als burger zijnde is het nog moelijker (lees onmogelijk) om hierachter te komen.
Informatie op de website van gerechtelijkebrief.nl is summier. Een klachtenregeling ontbreekt en ook telefonisch kreeg de heer Raaijmakers niet te horen waar hij terecht kon voor een klacht. Daarnaast ziet de website er niet bepaald betrouwbaar uit.
Aldus mevrouw Azor. Op dat moment begint het al redelijk kafkaësk te worden. Gelukkig had zij inmiddels de klacht doorgesproken met IPKD en deze laatste hadden al naar haar gereageerd. Het bericht van IPKD wordt meegestuurd door de Nationale Ombudsman en hieruit citeer ik:
Hierbij bevestigen wij hierbij dat de klacht in behandeling is genomen. Wij zullen nu een intern onderzoek gaan uitvoeren en de heer Raaijmakers informeren over de uitkomst. Volledigheidshalve delen wij u nog mee dat de klachtenprocedure bij de IPKD in principe maximaal zes weken duurt, vanaf het moment van ontvangst van de klacht. Dit kan eenmalig met vier weken worden verdaagd. Wij danken u voor het doorsturen van de klacht met uw uiteenzetting die wij ter harte nemen. Dit helpt ons de kwaliteit van onze dienstverlening te verbeteren.
Daar zakte mijn broek van af. Ze hebben mijn klacht eind januari ontvangen. Ontvangstbewijs is aanwezig. In maart erkennen ze aan MijnOverheid dat de klacht bij hen aanwezig is en ermee aan de slag te gaan. Toch claimen ze op 28 juli gewoon, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, 6 weken om deze klacht te behandelen; eventueel te verlengen met 4 weken.
Het is vandaag 16 november en we zijn bijna 10 maanden verder. Verbaast het iemand dat de klacht nog steeds niet afgewikkeld is? Het enige wat ik heb gekregen is, per e-mail, de vraag of ik gehoord wil worden (hoorzitting?). Daar heb ik weinig behoefte aan. Alles staat op papier en ik ga niet weer een reis naar Den Haag ondernemen om te herhalen wat er op schrift staat.
Dus vandaag maar weer eens gebeld met Fatima Azor van de Nationale Ombudsman: “Het verbaasd me dat u niets gehoord heeft” klinkt het aan de andere kant. “Ik ging ervan uit dat een en ander allang was afgewikkeld, aangezien ik niks meer gehoord heb van u“. Ik zakte deze keer door mijn stoel. Hoe is DIT mogelijk? Is dit de wijze waarop de Nationale Ombudsman met haar burgers om gaat?
Maar het wordt erger: “Ik ga nog eens contact opnemen met het IPKD” vervolgt Fatima. Overigens ondertekent ze weliswaar al haar e-mails met Fatima Azor, klachtbehandelaar, waardoor ik er vanuit ging dat ze graag met Fatima aangesproken wordt. Dit was een misvatting. Ik moet mevrouw Azor zeggen. De ambtelijke afstand wordt alleen maar vergroot. Waarom gebruikt u uw voornaam dan in de e-mail? “Omdat ik dat moet, om de drempel lager te houden” … Hoe lachwekkend is dit?
Wanneer is de grens bereikt?
Ik vraag haar hoeveel zin het heeft om wederom het IPKD om een respons te vragen. Hebben ze niet al genoeg tijd gehad? Wanneer “escaleert” de Nationale Ombudsman dit proces en geeft een oordeel? Mevrouw Azor: “Wij kunnen pas een oordeel geven als het IPKD het heeft afgewikkeld“. Pardon? Dus als ze het nog 6 jaar vooruitschuiven of negeren dan doet u niks? “Nee hoor, dan geven we wel een oordeel maar zolang duurt het niet“. Ok, duidelijk. Maar wat is dan de “grens” voor jullie? 1 jaar, 2 jaar, 3 jaar? Het antwoord: “Als het IPKD heeft gereageerd“. Nou ja; niks duidelijk dus.
Wie herinnert zich “de deur” uit Der Prozess van Franz Kafka? Ik heb hem gevonden:
Vanaf begin vorige eeuw speelt reclame en commercie een steeds grotere rol in ons leven. Men realiseerde zich snel dat ons geldsysteem van lenen van centrale banken en de daaruit voortvloeiende constante inflatie alleen kan blijven bestaan als de burger meer en meer consumeert. Economische groei werd het toverwoord en men sprak liever over consument als over burger. Tussen de wereldoorlogen werd adverteren steeds belangrijker. In het begin noemde men deze technieken propaganda (ook in de VS) maar het woord kreeg een foute connotatie toen de nazi’s het ook gebruikten. Sindsdien heet het gewoon Public Relations (PR) maar in feite is het gewoon synoniem.
Adverteren heeft eigenlijk alleen tot doel consumenten aan te zetten tot het kopen van zaken die ze niet nodig hebben. Dit kan natuurlijk niet bereikt worden met rationaliteit. Als je rationeel blijft koop je geen zaken die je niet nodig hebt; dat zou pure verspilling zijn. Dus adverteren richt zich vooral op gevoel, emotie. Als je uit kan dragen dat bepaalde aankopen je een beter gevoel geven, gelukkiger maken, dan gaan consumenten het kopen. Het gaat zelfs zover dat advertenties jou het gevoel gaan geven dat je slimmer bent. LET WEL: Het GEVOEL!
Maar men krijgt snel door dat niet alleen een positieve emotie mensen kan aanzetten tot kopen. Negatieve emoties zoals verdriet en angst zijn misschien nog wel krachtiger om consumenten over de streep te trekken. Daarbij werd adverteren niet meer alleen gebruikt om producten aan de man te brengen maar ook om meningen en gedrag te beïnvloeden; om politieke standpunten te ondersteunen. We kennen allemaal de propaganda van de nazi’s maar toen de Amerikaanse burgers warm gemaakt moesten worden voor de Tweede Wereldoorlog bereikte de propaganda in de VS ook een piek.
Ergens in de zestiger jaren zag de commercie ook de kinderen. Niet alleen zijn kinderen natuurlijk ook consumenten, die weliswaar tot dan een beetje over het hoofd gezien waren, maar kinderen hebben een enorme invloed op volwassenen, met name ouders. Ook brengen kinderen een hele krachtige emotie met zich mee. Eigenlijk is de kinder-gerichte-reclame de laatste jaren alleen maar gegroeid.
Ook hoeft reclame helemaal niet waar te zijn. Dat weet eigenlijk ieder weldenkend mens. In commerciële aanprijzingen worden soms de meest platte leugens verspreid. Maar wie maalt erom? Het moet gewoon in je hoofd blijven hangen. Maar intussen worden commerciële goeroes meer en meer ingezet voor politieke, economische en maatschappelijke standpunten. Op een of andere manier worden deze spotjes, advertenties en reclame-stunts meer geloofd dan de aanprijzingen van consumenten-producten. We kunnen toch vaststellen dat de gemiddelde burger meer waarde hecht aan een partij-programma dan aan een wasmiddel-reclame.
Tot hier ziet iedereen de logica. Vrijwel alle lezers kunnen dit verhaal nog volgen en het vergt niet veel om mensen hiervan te overtuigen. Toch neemt men op een of andere manier deze wijsheid niet mee naar deze tijd. Komt dat door de geslepen campagnes? De massale aandacht voor de campagnes?
Ik heb een leuke vraag voor jullie: Waarom wordt de “Climate Change” campagne getrokken door een Zweeds kind? Waarom laat men gerenommeerde en gevestigde klimaatwetenschappers niet aan het woord? Waarom mag een (aangetoond) geestelijk beperkt kind de VN toespreken terwijl er wetenschappers met een Nobelprijs op de borst dit graag gedaan hadden? Het antwoord is even simpel als voor de hand liggend: De emotie van een kind doet het goed. Het steekt andere kinderen aan die op hun beurt weer tegen hun ouders gaan zeuren. Op deze manier hoeven we niet te praten over de logica of de realiteit.
Dit is pure emotie die aankomt:
Dit filmpje doet veel meer met mensen als een bijzonder goed onderbouwde documentaire gemaakt door gevestigde wetenschappers:
Notabene dr. Patrick Moore, oprichter en voormalig topman van Greenpeace, werkte mee aan deze docu. Maar ook in Nederland zijn er ervaren deskundigen die vernietigende rapporten schrijven over de vermeende “klimaat verandering”. 1107 deskundige wetenschappers ondertekenden de “World Climate Declaration“, There is NO Climate Emergency. Er is GÉÉN Klimaat Noodsituatie!
Gisteren keek ik SBS6. De campagne is natuurlijk in volle gang, met het oog op de verkiezingen en de hoop van de globalisten gevestigd op Timmermans. Maar laat je niet leiden door deze emotionele beelden van kinderen die geen enkel idee hebben wat er speelt. Maak je keuze rationeel op basis van deskundigen en onderzoekers die serieus bezig zijn met dit onderwerp. Laat je leiden door 1107 mensen die weten waar ze het over hebben:
Op dit blog heb je zijn naam al meermaals voorbij zien komen: George Soros. Wie is deze man en wat doet hij? Waarom kennen veelal alleen insiders hem terwijl hij, waarschijnlijk nog meer als Bill Gates, zijn geld en politieke invloed overal ter wereld laat gelden. Vandaag duiken we hierin maar meer nog in de activiteiten ontplooid door George Soros. Wikipedia begint zijn pagina met de woorden:
Hij verwierf een enorm vermogen met beursspeculaties, geld dat hij is gaan gebruiken voor het realiseren van zijn filosofische en politieke idealen.
Een korte zin die eigenlijk in een paar woorden opsomt waar deze man voor staat. Een overduidelijk Oligarch van buitenproportionele omvang. Dit is het schoolvoorbeeld van een speculant. Hij levert NIETS, geen product, geen arbeid, geen zekerheid en geen continuïteit. Hij koopt en verkoopt, soms zonder- maar ook zeker met voorkennis. Daar is hij overigens voor veroordeeld (Handel met voorkennis) dus zelfs puur formeel heeft hij een (internationaal) strafblad en is dus een crimineel. Ook in de Bankencrisis van 2008 is hij verhoord door het Congres omdat hij, alleen al in 2007, zo’n 2,7 MILJARD dollar ($2.700.000.000) had verdient aan “speculaties” op de huizen en hypotheek markt. Maar in de VS, waar de oorzaak van deze crisis overduidelijk lag, werd niemand veroordeeld.
Nu zul je misschien zeggen: “Ver van mijn bed show” maar dat valt enorm tegen. Lees DIT artikel in de AD maar eens. Zijn speculatie, hebzucht en leugens beschadigen ook de gewone Nederlandse huurder.
Met zijn zogenaamde filantropische instelling Open Society Foundations geeft hij geld aan allerlei dubieuze en discutabele organisaties. Denk hierbij aan Black Lives Matter en Antifa. Organisaties die erom bekend staan dat ze maatschappelijk verstorend en gewelddadig zijn. Met medewerking van Antifa is Soros een van de belangrijkste geldschieters van de Karavaan in Midden-Amerika. Voor details hierover verwijs ik graag naar deel 3 van de Val van de Cabal van Janet Ossebaard.
Zo mogelijk nog discutabeler is de financiële steun aan NAMBLA, The North American Man/Boy Love Association. Ja, je hoort het goed: De Noord-Amerikaanse Man/Jongen Liefde organisatie. Een zeer duidelijke pedofiele insteek wellicht vergelijkbaar met onze eigen “Vereniging Martijn”.
Hoewel George Soros met zijn Foundation claimt Oost-Europese democratieën te ondersteunen kan ik niet echt lijn vinden in de talloze giften en donaties. De enige overeenkomst is dat het vrijwel allemaal maatschappelijk ontregelende organisaties zijn die geweld bepaald niet schuwen. Is dat zijn eigenlijke doel? Ontregelen en chaos creëren?
O ja, niet onbelangrijk: George Soros is van joodse afkomst. Zijn naam is eigenlijk “Schwartz”. Hij verbleef, schijnbaar ongestoord, in het door de nazi’s bezette Hongarije tot na de Tweede Wereldoorlog. Vrijwel direct na de oorlog “vluchtte” hij naar London en 10 jaar later reisde hij door naar de VS. Volgens Wikipedia heeft hij zijn vermogen te danken aan speculatie maar iedereen weet dat je geld nodig hebt om überhaupt te kunnen speculeren. Ik vermoed dat hij (lees zijn familie) dus met een aardig vermogen uit Hongarije is “gevlucht”. Hoe heeft hij dat (kleine?) vermogen daar, in die tijd, opgebouwd?
Kritiek op George Soros is, overal ter wereld, NOT DONE. Iedereen die dit durft wordt direct als antisemiet neergezet. Waarom is mij niet helemaal duidelijk want hij is niet echt een “holocaust-survivor” of zo. Hij heeft de oorlogsjaren blijkbaar ongestoord onder de nazi’s doorgebracht. Elon Musk gaat zelfs iets verder: Hij claimt dat Soros zijn “vermogen” gestart is met de verkoop van in beslag genomen Joodse bezittingen tijdens de oorlog. Buiten de bewering van Musk kan ik hier echter niets over vinden. Het zou wel verklaren hoe hij de bezetting overleefd heeft en waarmee hij zijn “speculaties” kon bekostigen.
Wederom bijzonder opvallend is dat FactCheck sites over elkaar heen vallen om dit te ontkrachten. Snopes en USAtoday zeggen dat dit pertinent niet waar is … 🙂 Voor een leuke samenvatting van SNOPES beveel ik Plandemic II – Indoctrination warm aan.
