Klacht Gemeente Helmond

(vervolg van “Een Nederlander behoort de wet te kennen“.)

Op 8 november jl. kreeg ik (eindelijk) een telefoontje van de Gemeente Helmond: Ze nodigde me uit voor een hoorzitting. Gelukkig wordt dit later nog even per E-mail bevestigd: “Zoals afgesproken in ons telefoongesprek van zojuist bevestig ik hierbij de afspraak voor een hoorzitting op maandag 18 november, aanvang 15.00 uur.” (knip & plak).

Je moet hierbij weten dat ik deze klacht omtrent het GBA al op 22 augustus 2012 heb ingediend. Op 14 juni 2013 en op 16 september heb ik herinneringen gestuurd omtrent deze klacht. Ik stuur al enige tijd aan op een hoorzitting van de Klachtencommissie omdat men in de informele fase niets WIL.

Keurig op tijd stond ik bij de balie van het oude gemeentehuis te Helmond. Dat was de plek waar afgesproken was maar de receptioniste wist van NIETS. Toen ik een hoorzitting van de klachtencommissie noemde was ze ervan overtuigd dat ik verkeerd zat. Ze stuurde me naar de stadswinkel, een eindje verderop in de stad. Ik bleef vasthoudend en vertelde dat ik toch echt HIER uitgenodigd was. Na 10 minuten discussie, het was inmiddels 7 minuten over 3, kwam er een dame aan de balie die me op kwam halen. Een korte felle discussie tussen de receptioniste en deze dame liet weinig te raden over: er werd rang getrokken en over en weer vielen verwijten.

Een minuutje later liep ik een ruim kantoor binnen. Een dame die zich voorstelde als Lenie Thijs, Directeur Dienst Samenleving & Economie, vroeg me om plaats te nemen aan haar spreektafel. Toen ik vroeg of dit het idee van een hoorzitting was antwoorde ze dat ze me inderdaad even wilde horen.

Daar zat ik dan; pleitnotities in 5voud voor mijn neus en volledig verbouwereerd. Nogmaals vroeg ik of dit de hoorzitting van de  klachtencommissie was. Zij antwoorde dat zij me wilde spreken om te kijken of een en ander op te lossen was. Toen drong het tot me door: niks klachtencommissie maar gewoon weer een ander bureau in de ambtelijke molen. Ik sprak mijn ongenoegen uit en verwees op geïrriteerde toon naar “Der Process” van Kafka. Ze leek het niet te begrijpen en ging door in haar rol als zeer vriendelijke doch uitermate irritante behulpzame overheidsklerk.

Pragmatisch als ik ben en omdat ik er toch was legde ik het gehele verhaal nog eens uit. Daarbij onderbrak ze me meermaals op een wijze die niet alleen onfatsoenlijk was maar tevens blijk gaf van haar onkunde en onbegrip. Ik hou me echter bij mijn notities en laat me niet van het stuk brengen. Tot 3 maal toe zeg ik”: “daar komen we …, geduld a.u.b..”.

Nadat ik mijn verhaal had gedaan vertelde mevrouw Thijs me dat ze er “serieus” naar ging kijken en er op terug zou komen. Ik vroeg haar vriendelijk doch dringend wanneer ze een antwoord dacht te hebben en tot mijn stomme verbazing antwoorde ze dat ze 6 weken had om een antwoord te geven op een klacht en dat ze zou proberen binnen deze periode hierop terug te komen. Op dit moment werd ik heel boos. Ik legde haar uit dat de Gemeente Helmond 6 weken heeft voor de afhandeling van een klacht die inmiddels al 15 maanden loopt. Dat niet elk station of bureau waar ik langs word gestuurd die 6 weken kan claimen. Haar antwoord was, zo mogelijk, nog verbazender: “Mijnheer, ik krijg dit nu op mijn bureau en u zult begrijpen dat ik mijn werk zorgvuldig wil doen. Dat anderen dit niet juist hebben behandeld kunt u mij niet aanrekenen. Zo werkt dit nu eenmaal“.

Wederom loop ik tegen deze werkelijk stompzinnige uitspraken aan. Binnen de overheid geeft men elkaar de schuld en neemt men geen enkele verantwoordelijkheid. Zelfs niet als je directeur bent van een dienst en de ambtenaren zeer duidelijk onder je verantwoordelijkheid vallen.

Dat is ook de hele issue van deze kwestie: we zijn er al lang uit dat er een oplossing is en dat deze ook toegepast kan worden. Maar i.p.v. pragmatisch zoeken naar mogelijkheden voor een oplossing zoekt men steeds naar regeltjes en wetjes die aantonen dat het niet hun probleem is. Als ik daar op antwoord dat het de plicht is van de overheid om haar burgers te administreren en dat DIT de basis moet zijn waarin men naar oplossingen moet zoeken wuift men dat gewoon weg. Zelfs als ik vraag wie zijn probleem het dan wel is, antwoord men steevast: “dat weet ik niet maar in ieder geval niet het mijne/onze.”.

Helmi Martens, Juridisch specialist (zoals ze haarzelf noemt op internet en onderaan de brief) van de Gemeente Helmond stuurt me enkele pagina’s aan artikeltjes die volgens haar duidelijk weergeven dat het niet het probleem is van de Gemeente Helmond.

In de laatste alinea van haar advies stelt ze: “Ik heb hem uitdrukkelijk aangeraden een correctieverzoek in te dienen omdat hij daarmee een inhoudelijke discussie kan uitlokken.”(knip & plak). Dit is pas werkelijk kafkaësk. Een ambtenaar die na 15 maanden zegt dat je naar een andere deur moet. Of hebben ze de verkeerde deur voor me geopend toen ik precies dit vroeg?

Ik besluit met de woorden van Kafka: “De deur is er omdat jij er staat.”.