Door de urgentie van klimaatverandering zijn in Nederland de afgelopen jaren talloze maatregelen uitgerold: van het sluiten van boerenbedrijven tot het massaal elektrificeren van mobiliteit en verwarming. Op papier een logische stap richting verduurzaming. In de praktijk ontstaat echter een ander beeld: stijgende energiekosten, overbelaste elektriciteitsnetten, onzekerheid in voedselvoorziening, en een groeiend gebrek aan draagvlak onder burgers.
Te vroeg, te snel, te duur
De kern van het probleem ligt niet in de bedoeling van het klimaatbeleid, maar in het tempo. Terwijl de infrastructuur voor betrouwbare, duurzame energieopwekking en -opslag nog verre van volwassen is, worden burgers en bedrijven geconfronteerd met een torenhoge energierekening en onhaalbare eisen. Met name voor lagere inkomens en het mkb zijn de kosten nauwelijks op te brengen. De “duurzame” oplossingen blijken bovendien lang niet altijd duurzaam in praktijk: oude zonnepanelen en windmolens zijn nauwelijks recyclebaar en blijven soms als roestige monumenten in het landschap achter.
Technologische sprongen wachten op beleid dat adem geeft
Binnen tien tot vijftien jaar worden belangrijke doorbraken verwacht: beter batterijbeheer, grootschalige energieopslag, modulaire kernenergie (SMR’s) en efficiënte waterstoftechnologie. In plaats van nu miljarden te investeren in oplossingen die technisch en economisch nog niet uitontwikkeld zijn, zouden we beter kunnen investeren in innovatie en voorbereiding.
De energietransitie moet haalbaar blijven
De SDG’s spreken over betaalbare energie voor iedereen. Maar de praktijk in Nederland wijst de andere kant op: stijgende tarieven, netcongestie en een groeiende afhankelijkheid van import. Een samenleving waarin energie onbetaalbaar wordt voor grote groepen, verliest niet alleen haar draagvlak voor klimaatbeleid, maar ook haar sociale stabiliteit.
Wat moet er anders?
Temporiseer de invoering van dure maatregelen die burgers en bedrijven hard raken, totdat de infrastructuur en technologie op orde zijn.
Investeer in R&D: geef ruimte aan technologische innovatie en ondersteuning van sectoren die wél oplossingen kunnen bieden, zoals de landbouw.
Zorg voor transparantie: laat alle kosten-batenanalyses van klimaatmaatregelen door onafhankelijke instanties (zoals CPB of een Klimaatraad) doorrekenen.
Beleid met draagvlak: hervorm samen met burgers, niet tegen ze in.
Conclusie
Er is geen draagvlak voor een energietransitie die instabiliteit, onzekerheid en onbetaalbaarheid met zich meebrengt. De intentie mag dan goed zijn – de uitvoering moet nuchterder, eerlijker en realistischer. Niet stoppen met de transitie. Wel stoppen met doordrammen. Zonder balans tussen ambitie en haalbaarheid zal zelfs het meest nobele klimaatbeleid stranden in maatschappelijke weerstand.
De VN campagne “Sustainable Development Goals” (SDG’s) oftewel Duurzame Ontwikkelings Doelstellingen (DOD) zetten onvermoeid door en er komen steeds meer maatregelen bij. De slogan “You’ll own nothing. And you’ll be happy” werd door mij eerder al vrij vertaald naar “Ze nemen je alles af en je moet blijven lachen.“. De doelstellingen zelf gaan steeds meer lijken op Duurzame Opgelegde Ontwikkelings Doelstellingen (DOOD) en dan komen we dichterbij de waarheid.
Het enige “Duurzaam” wat deze doelstellingen vertegenwoordigen is de consolidering van de macht; het liefst nog verdere uitbreiding. Een groot doel is dan ook de verarming van een groot deel van de bevolking. In de eerste plaats door koopkrachtverlies dus de lonen stijgen veel minder dan de kosten van het leven.
De volgende stap is natuurlijk het bezit aanpakken (You’ll own nothing). Ik herinner me jaren geleden een gesprek / discussie met een vriend en hij zei, redelijk verontwaardigd, “Hoe kunnen ze nou mijn bezit afpakken? Als mijn huis is afbetaald dan is het van MIJ en niemand anders!”. Ik antwoordde dat men daar, te zijner tijd, maatregelen voor vind. Wellicht in de vorm van heffingen en belasting.
Erfbelasting en overwaarde huis onder de inkomstenbelasting krijgt steeds meer vorm en dat lijken de “maatregelen” te worden. De wetsvoorstellen liggen al klaar. Allereerst de erfbelasting waarbij men al praat over 75%. Dus 75% van je vermogen, in al die jaren zorgvuldig gespaard om iets achter te laten aan je kinderen, gaat regelrecht naar de belastingdienst. Een paar generaties en het bezit is verdampt.
Je eigen huis en vooral de overwaarde wordt al jaren meegenomen in de koopkracht-berekeningen. Daarmee werd je koopkracht kunstmatig omhoog gerekend wat op zich al bijzonder vreemd is. Maar nu wil men, bij verkoop van je huis, 50% van de “winst” oftewel “overwaarde” gaan heffen. Met andere woorden: Het “verkapte inkomen”, wat men al jaren bij je koopkracht rekent, moet nu voor de helft worden ingeleverd als je het ten gelde maakt.
Zomaar 2 nieuwe geplande maatregelen die het “bezit” behoorlijk gaan aantasten in de nabije toekomst. Want bezit maakt je vrij en onafhankelijk en dat zijn nu juist de zaken die men aan gaat pakken: Je vrijheid en je onafhankelijkheid. Die geven je macht over je eigen leven. Maar … je bent gelukkig … toch?
Maar wees gerust: Ze nemen je niet alles af. Een beroemd Sovjet-dissident zei ooit:
Wanneer gaat de gewone gemiddelde burger zich afvragen waar al deze maatregelen en slogans zoals “Build Back Better“, “Duurzame Ontwikkelings Doelstellingen” en “Beter voor het Klimaat” werkelijk beter voor zijn? Voor de gewone burger? Of voor TPTB?
Ik schreef er al meer over en eigenlijk merken we het allemaal: De prijzen stijgen, zeker in vergelijking tot inkomen, in een ras tempo en het leven wordt met de dag duurder. Onze overheid blijft beweren dat de “koopkracht” niet daalt maar ieder weldenkend mens neemt zelf waar dat het een leugen is. Soms neemt het absurde vormen aan zoals afgelopen weekend in Eindhoven: We moesten 19 euro aftikken voor deze 2 glazen; werkelijk waar, geen cent overdreven.
2 jaar geleden maakte ik zakelijk een voorbeeld mee dat zo overduidelijk was dat ik besloot me te verzetten. Het belande dan ook voor de kantonrechter en die besliste uiteindelijk in mijn nadeel. Dat was ik al een poos niet meer gewend dus ik was zeer geïnteresseerd in de motivatie van deze rechter (dictum) waarover verderop meer. Eerst deze casus in een notendop:
De basis van deze casus waren 2 facturen, een paar maanden uit elkaar, voor exact dezelfde levering maar met ruim 50% verhoging. Dat kwam door 3 factoren:
Hogere abonnementsprijs
Hogere stroomprijs
Hoger stroomverbruik (niet verklaarbaar)
De eerste 2 waren buiten proportie en er was geen aanleiding voor. Ik had navraag gedaan bij de leverancier van mijn leverancier en de prijs voor stroom of kast was niet noemenswaardig hoger geworden. Tijdens de rechtszaak bleek ook duidelijk dat het puur de marge was die omhoog was gegaan. De derde was wel het meest vreemd want er was niets gewijzigd dus hoe kon het stroomverbruik plotseling met 200 kWh per maand zijn gestegen.
Daarbij kwam het simpele feit dat, toen ik besloot op te zeggen, de leverancier met een voorstel kwam dat nauwelijks afweek van de oude factuur. Hij leverde de extra marge, bij wijze van spreken, klakkeloos in toen ik wilde vertrekken. Dat moest wel een heel overtuigend bewijs zijn van graaiflatie, zo leek mij.
Ik zag een “kat in het bakkie” en besloot, berekend en gemotiveerd, de laatste factuur a 537,82 niet te betalen. Dat maakte 90% van wat er teveel berekend was goed.
Hierop volgde eigenlijk niets, geen herinneringen, geen aanmaningen, geen dagvaarding, NIETS. Slechts een korte e-mail-wisseling met een incassobureau waarin ik gemotiveerd en vergezeld met producties (bewijzen) verweer voerde. Totdat er een VONNIS verscheen, bijna een jaar later. Bij verstek veroordeeld zonder ook maar enige dagvaarding. Gaarne betalen: 1227,03
Ik vroeg de stukken op en constateerde ook dat een dagvaarding (die ons nooit bereikt heeft) “niet in persoon was uitgereikt“. Ik werd hier alleen maar bozer om en tekende verzet aan.
Naast ieder 2 ronden van schriftelijke motivatie werd er ook een Comparitie van Partijen belegd. De tegenpartij was, net als ik, zonder advocaat aanwezig en had niets in te brengen. Zelfs als de rechter hem vragen stelde had hij geen antwoorden. Ik was aan de andere kant in staat alles te motiveren en met producties te ondersteunen.
Het vonnis was verbijsterend, op meerdere vlakken. Ik zal een paar citaten er uit halen:
Hier wordt een fundamenteel rechtsbeginsel geschonden: wie eist bewijst. De leverancier moet bewijzen wat hij geleverd heeft en het kan nooit zo zijn dat de koper moet gaan aantonen dat dit niet geleverd is. Daarbij hebben we tijdens de procedure geconstateerd dat de leverancier en wij dezelfde meters gebruiken. Dan hebben wij ook nog een dubbele meting en onze eigen metingen lopen niet uiteen. Ik voeg zelfs de cijfers, een berekening en een grafiek bij die duidelijk, in de laatste paar maanden laat zien dat de meting van leverancier onverklaarbaar oploopt in vergelijking tot 2 voorgaande jaren.
De cijfers en grafiek ondersteunen een pleidooi van ruim 2 pagina’s (A4) van ons dupliek uitsluitend over dit onderwerp. Dan worden de woorden van de rechter in het dictum “… niet genoeg op ingegaan” alleen maar meer ridicuul. Metingen zijn gedaan door dezelfde meters en aan onze zijde gecontroleerd door een ander type meter. Toch “gelooft” dus blijkbaar de rechter de metingen van de eiser zonder enig ondersteunend bewijs en de dubbele meting van ons niet.
Ons argument van de absurde prijsverhogingen zonder enige aanleiding wordt, zo mogelijk, nog eenvoudiger afgewezen door de kantonrechter: “Je kan toch opzeggen” … Tja, edelachtbare, dat hebben we ook gedaan maar tussen de verhoging, ontdekking, protest en uiteindelijke verhuizing ligt een paar maanden. Maanden die we toch blijkbaar moeten betalen.
Onderaan de streep: Of we even 1727,57 willen aftikken. Daarmee is ons verzet, wat duidelijk door het niet betekenen van de dagvaarding in eerste aanleg was veroorzaakt, ook voor onze rekening. En “de advocaat” krijgt ook nog een vergoeding, ondanks dat er helemaal geen advocaat aanwezig was ter zitting.
Deze kantonrechter is het spoor volledig bijster. Dit is geen recht; hier worden geen wetten en regels gevolgd; hier is geen sprake van onafhankelijkheid; hier worden basale rechtsbeginselen geschonden.
Ik heb vele zaken gewonnen. Dat brengt je niets op als de genoegdoening van gerechtigheid. Maar als je dan verliest betaal je het vele malen terug. Ik wilde een statement maken tegen de graaiflatie, natuurlijk voor ons zelf maar ook zeker voor het principe, voor de jurisprudentie. We kunnen concluderen dat graaiflatie in Nederland gedoogd wordt (waar de burgemeester van Kiev er een nekschot voor geeft).
We moeten er best hard voor bloeden nu dus een bijdrage voor ons werk is nu zeker welkom. Dus lees je met regelmaat MediaVrijheid en steun je de visie en het werk van MediaVrijheid: Een bijdrage op reknr NL85 INGB 0006 8362 14 t.n.v. 1 PERCENT Foundation is momenteel meer dan nodig. Bij voorbaat dankjewel.
Ik wilde na mijn drieluik (plus noodzakelijk epiloog) het onderwerp Joden en daarmee Israël achter me laten. Ik heb geen problemen met het Joodse volk an sich en ben zelfs een tijd in Israël geweest. Daarbij moet het dit blog niet gaan overheersen. Maar ik kan er, op dit moment, onmogelijk omheen hierover een mening te vormen.
De Israël/Palestina kwestie en de recente aanval van Israël (samen met de VS) op Iran zorgen ervoor dat Israël weer een groot deel van de Geopolitiek beheerst. Erger is dat het zijn invloed heeft op vele andere vraagstukken (links/rechts) en de allianties wederom verscheurd. Zeker ook het vraagstuk of kritiek op Israël als antisemitisme moet worden beschouwd is weer bijzonder actueel.
Ik was er al een beetje aan gewend dat men mij in de rechts (extremistische) en anti-institutionele hoek had geparkeerd met mijn meningen over cojona, Oekraïne en klimaatverandering. Nu bevind ik me echter weer in de linkse hoek met mijn mening t.a.v. Israël. Alles wat zichzelf rechts noemt gaat blijkbaar onvoorwaardelijk achter het zionisme staan.
Eerder had ik al een stukje geschreven en een filmpje gemaakt over de vluchtelingencrisis en daarbij bleek eigenlijk dat er in Israël een behoorlijk afkeer tegen allochtonen is. Als je tenminste al van autochtonen kan praten in de korte geschiedenis van dat land. Sommige noemen zionisme, en daarmee Israël, racistisch, apartheid en zelfs fascistisch.
Wat velen niet weten is dat de VN in 1975 een resolutie heeft aangenomen die precies dat zegt: Zionisme = Racisme (Resolutie 3379). Destijds was de grote meerderheid van de wereld het daarmee eens en vond dat er iets moest veranderen.
En er is ook iets veranderd: De Sovjet-Unie is uit elkaar gevallen en de VS wilde de enige wereldmacht zijn. Betrekkingen werden aangehaald met Zuid-Amerika, India, China en zelfs de Arabische staten in het Midden-Oosten. Andere landen werden aangevallen of bedreigd.
George Bush (sr) zorgde er persoonlijk voor dat de resolutie werd herroepen (46/86). Eigenlijk wordt Israël sindsdien geregeerd door een (extreem)rechtse regering en is de vreemdelingen-haat in Israël alleen maar gegroeid. De ironie is dat iedereen die kritiek heeft op dit beleid direct als antisemiet (racist) wordt weggezet.
Maar wat mij duidelijk is geworden is dat niet alleen Israël het meest vluchteling-onvriendelijke land ter wereld is maar ook het Joodse geloof van alle religies het meest vijandig is naar anders – of niet – gelovigen . Men noemt zichzelf het “uitverkoren volk” en ziet zichzelf verheven boven alle anderen (Goyim). Waar andere religies altijd bezig zijn meer zielen te winnen is het nagenoeg onmogelijk je tot het Joodse geloof te bekeren. Het wordt zelfs ontmoedigd. Joods ben je en kun je niet worden.
En in de Main Stream Media wordt alle kritiek op Israël en zionisme als “antisemitisme” bestempeld. Maar er zijn meer christelijke zionisten als joodse zionisten. Wat? Er zijn zelfs meer christelijke zionisten als Joden. Dus hoezo antisemitisch? Aangezien in vele landen van de wereld (en sinds kort ook in Nederland) antisemitisme bij wet strafbaar is (met gevangenisstraf) passen vele mensen wel op hun tellen. Het is dus een politiek verweer.
En de propaganda gaat maar door. Het is algemeen bekend dat Israël de beste en waarschijnlijk meest uitgebreide geheime dienst ter wereld heeft. Ook vele media-outlets in de wereld zijn in Joodse handen, daar hebben ook weinigen twijfel over. Dus viert de propaganda hoogtijdagen: 7 oktober 2023. Volgens Israëlische bronnen plegen Palestijnen wreedheden tegen Israël: Politici en media over de gehele wereld nemen de slogans klakkeloos over: 40 onthoofde baby’s, structurele verkrachtingen en iedereen werd gedood door Hamas.
Als een aantal serieuze journalisten hier onderzoek naar doen blijkt al veel helemaal niet waar te zijn en botweg gelogen. Er zijn maar 2 baby’s omgekomen volgens de officiële lijst. 1 werd geraakt door een kogel door een deur die waarschijnlijk zelfs afkomstig was van IDF. Het Israëlische leger vuurde op huizen in de kibboetsen zonder zich ervan te overtuigen wie zich daar binnen bevonden. Vele huizen waren totaal gesloopt door zwaar geschut terwijl Hamas slechts lichte handwapens bij had.
Ook bleken vele gijzelaars op de weg naar Gaza door IDF gedood. IDF vuurde op alles en iedereen die vanaf Israel richting Gaza gingen, met zwaar geschut, vanuit de lucht (Apache’s) en vanaf de grond. Vele Israëli’s werden gedood door hun eigen leger en men veronderstelt zelfs dat IDF de Hannibal-richtlijn van stal gehaald had.
40 onthoofde baby’s. Netanyahu vertelt in een telefoongesprek met Biden over afgeslachte kinderen. De gehele pers en politici nemen het over als waarheid en schreeuwen het rond. Mijn gedachten dwalen af naar de zeep gemaakt van Joods vet en de lampenkappen van Joodse huid. Grove -en inmiddels weerlegde- propagandaleugens over de holocaust die nog steeds door mensen herhaald worden, tot op de dag van vandaag.
Ook deze propaganda zal zijn eigen leven gaan leiden.
En Israël heeft deze propaganda ook hard nodig. Een aanval van Hamasstrijders op Israël op zich is onvoldoende. Het is oorlog en Israel bombardeert Gaza dagelijks met honderd-duizenden doden tot gevolg. Het overgrote merendeel vrouwen en kinderen. Om daar tegengewicht in de media aan te geven moeten de Hamasstrijders als onmensen, als demonen en als “nazi’s” worden neergezet. Gruweldaden zijn dus nodig en hoe onmenselijker, hoe beter.
Tenslotte de “verkrachtingen“: Geen enkel bewijs hiervan wordt geleverd, laat staan voor structurele verkrachtingen als wapen. Een groot artikel in de New York Times beschrijft de horror maar familieleden reageren meteen: Het is niet waar, het is gelogen. Een podcast die geplanned was om het artikel op te volgen wordt gecanceld.
Vele vragen over deze dag blijven nog onbeantwoord. Waarom waren grensposten nagenoeg onbemand? Waarom waren vele IDF troepen terug gehaald van de grens? Waarom reageerde het “beste leger ter wereld” zo langzaam en bijzonder slecht? Waar kwam de feilloze organisatie vandaan zoals de gliders en specialistische explosieven die de hekken openden? Is er sprake van een (gedeeltelijke) false flag? Hamasstrijders die zichzelf later op de dag filmen lijken ongeorganiseerd en zelfs besluiteloos wat te doen.
Heeft hamas Israël aangevallen? Ik denk het wel. Maar ondanks de doden spint Israël en hun hele oorlog tegen Gaza er garen bij. En wat mij nog steeds bezig houdt: Wat deden operators van het Nederlandse Korps Commando Troepen die dag in Israël?
In plaats van ons te concentreren op een aanval van Hamas waarbij een duizendtal Israëli’s zijn omgekomen moeten we de honderdduizenden slachtoffers in Gaza ook niet vergeten. Daar waren namelijk WEL tientallen kinderen en baby’s bij. En de laffe moord door IDF soldaten op Palestijnse hulpverleners:
Zonder enige gene werden hulpverleners in ambulances met zwaailichten (AAN!) afgeschoten door het Israëlische leger. Vervolgens werden ze met bulldozers onder het woestijnzand begraven, compleet met voertuigen in een poging dit te verhullen.
Het was heel even nieuws omdat men er niet meer onderuit kon komen. De leugens die Israel en IDF hierover verspreiden werden namelijk ontkracht door de bodycam van een van de hulpverleners. IDF beweerde dat ze de voertuigen als militaire voertuigen van Hamas had aangezien en dat ze geen signalen voerden. Maar wat gebeurt ermee verder? Of komt Israël er weer mee weg?
Maar laten we allemaal stoppen met kritiek op Israël en luisteren naar de 13e voorzitter van de Europese Commissie Ursula von der Leyen:
