De reguliere gezondheidszorg is volledig overgenomen en afhankelijk van de standaarden en richtlijnen van de RIVM die op haar beurt weer alle richtlijnen volgt van de WHO. Artsen, hoe betrokken ook bij hun patiënten, zijn vaak met handen en voeten gebonden. Dat kunnen we vooral waarnemen met betrekking tot onze fysieke gezondheid.
We kennen allemaal de voorbeelden van de laatste jaren: Goedkope en werkzame medicijnen als HCQ en ivermectine werden verboden waar peperdure en giftige medicijnen zoals remdesivir worden aangeraden of verplicht. Onwerkelijke maatregelen hebben de wachtlijsten verlengd en verdere bezuinigingen hebben de zorg verder uitgekleed.
Maar met de Geestelijke GezondheidsZorg is het, zo mogelijk, nog slechter gesteld. De wachtlijsten zijn astronomisch en voor veel hulpvragen is er gewoonweg geen remedie meer. Administratieve maatregelen, zoals de WMO, maken het steeds moeilijker om de juiste zorg te krijgen. Wat wordt er nog geregeld binnen de reguliere gezondheidszorg en betaald door het basispakket en wat moet je gaan zoeken bij gemeente in het kader van de WMO? Zelfs specialisten op dit gebied zijn dikwijls het spoor bijster.
Onze overheid beantwoord de vraag “Waar vind ik hulp bij psychische problemen?” als volgt:
Met psychische problemen kunt u online hulp zoeken. U kunt ook terecht bij uw huisarts of bedrijfsarts als u er zelf niet uit komt.
Ik vind de volgorde zorgwekkend. Je moet dus eerst maar gaan googlen voordat je er een (huis)arts mee lastig valt?
Dit alles vindt natuurlijk plaats in de naweeën van de meest ingrijpende (gezondheids)maatregelen ooit. Stilaan komen de fysieke gevolgen van alle coronamaatregelen bovendrijven maar de psychische gevolgen zijn nog nagenoeg onverkend terrein. Schoorvoetend wordt erkend dat velen in psychische nood zijn maar de link met de covid19-maatregelen durft men veelal nog niet te benoemen. Het aantal zelfmoorden is opgelopen maar van enige verantwoordelijkheid wil niemand weten.
De Geestelijke GezondheidsZorg is versplinterd als nooit tevoren. Mensen in nood zijn soms maanden bezig om ook maar een ingang te vinden. Dan zijn er weliswaar allerlei particuliere partijen die een diagnose willen stellen in ruil voor een dikke vergoeding maar de nazorg wil men niet aan. En, zoals gezegd, de suïcides lopen alleen maar op. Het is momenteel de belangrijkste doodsoorzaak onder jongeren. Onze overheid lijkt de coverup alleen maar te ondersteunen. Deze cijfers haalde ik van een site van de overheid:
Het aantal suïcides is inclusief de pogingen. Sinds 2022 vraagt men niet meer naar de gevolgen. Ook heeft men het aantal bevraagde instellingen gehalveerd. Het aantal suïcides loopt echter alleen maar op. Hoogstwaarschijnlijk zien we hier ook maar het topje van de ijsberg. Zeker gezien de richtlijnen hieromtrent:
Als een patiënt die in behandeling is binnen de geestelijke gezondheidszorg (ggz) suïcide pleegt, dan doet de zorgaanbieder hiernaar zelf onderzoek. In sommige situaties moet een zorgaanbieder een suïcide of een poging tot suïcide met ernstig schadelijk gevolg melden bij de Inspectie
Een typisch geval van de slager die zijn eigen vlees keurt dus. Zoveel is wel duidelijk. Bijzonder opvallend wordt het als je deze quote en het plaatje combineert: “een zorgaanbieder moet soms een suïcide met ernstig schadelijk gevolg melden bij de Inspectie” maar er wordt sinds 2022 niet meer gevraagd naar de “schadelijke gevolgen” bij de instellingen.
Ik kom al snel tot de conclusie dat de toestand van onze GGZ bijzonder zorgwekkend is maar de benodigde aandacht hiervoor is er domweg niet of wordt zelfs afgewezen. Hoe verder? En dat is niet alleen een algemene vraag maar voor velen een werkelijke vraag op leven en dood.
