Ik heb even rust genomen. Even afstand van mijn blog. Even bezig zijn met andere dingen. PC’tjes in elkaar knutselen. Mijn eigen PC, na 14 jaar, een keer vervangen. En rustig op de bank een serie kijken … ontspannen. We zijn begonnen aan Yellowstone. Net als Sons of Anarchy de zoveelste Hamlet variant. Goed en kwaad zijn moeilijk van elkaar te onderscheiden. En dat is de trend. Maar het is ontspannend, leuk.
Maar deze serie is niet uitsluitend Hollywood-propaganda. Er zijn momenten waar men een andere boodschap vertelt. De boodschap van de foute bedoelingen in samenwerking met Big Tech. Een boodschap van onze boeren onder vuur en de gevolgen daarvan. Een andere kijk op de wereld waar we in leven. Daar kan ik van genieten. Ik hoef niet elke dag alternatief nieuws te horen en zeker niet elke dag de NOS staatsomroep. Maar een balans tussen beiden is prima.
Ik wil je 2 fragmenten niet onthouden:
Zomaar 2 fragmenten die je aan het denken zetten. Als je het wil zien …
Door sommigen wordt het gesprek dat Tucker Carlson had met de Russische President Vladimir Poetin al het interview van het jaar genoemd. Wellicht een beetje voorbarig want het is tenslotte pas begin februari maar het geeft wel aan dat het de gemoederen bezig houdt. Toch lijkt het heel moeilijk, voor zowel Main Stream Media als Alternatieve Media, om dit gesprek zonder allerlei vooroordelen te beluisteren. Ik was vooral blij dat er wat uit het oosten van Europa tot ons komt. Legio maatregelen en zwartmakerij maken het nagenoeg onmogelijk om informatie van beide zijden te krijgen en zelf een oordeel te vormen. Dit in overweging nemende vind ik het interview inderdaad een mijlpaal maar vooral geeft het me een beetje hoop dat het weer geoorloofd is om andere meningen en percepties in te nemen.
Poetin begint met een uitgebreide geschiedenis van de relatie van Rusland en Oekraïne. Zelfs Tucker verontschuldigd zich daar een beetje voor maar een geschiedenisles is misschien wel op zijn plaats. Deze oorlog is niet begonnen in 2022 en ook niet in 2014. Hier gaat eeuwen geschiedenis aan vooraf. Is dat relevant? Volgens mij wel. Net zo relevant als de duizenden jaren geschiedenis en religie die vooraf gingen aan de oprichting van de staat Israël. Niet meten met 2 maten zou ik maar weer eens zeggen.Maar ook de recente geschiedenis blijft van enorm belang. Het conflict in Oekraine kan en mag niet los gezien worden van een aantal gebeurtenissen die belangrijke context geven aan de situatie zoals die nu is ontstaan. Ik zal er een paar uitlichten:
In 1991 valt de Sovjet Unie uiteen. Citaat uit Wikipedia: “Tijdens de Russische Revolutie in 1917 was voor het eerst sprake van een zelfstandig, internationaal erkend land: de Oekraïense Volksrepubliek. De Sovjet-Unie slokte het op tot haar einde in 1991.“. Misschien moeten we daarom wel spreken van het ontstaan van Oekraïne in 1991. Wat afgeschilderd wordt als een land met een rijke historie en cultuur bestaat dus min of meer 30 jaar en van meet af aan trekken allerlei buitenlandse machten aan de Oekraïense touwtjes.
Met het uiteenvallen van de Sovjet Unie verdwijnt ook het Warschaupact. De NAVO geeft Gorbatsjov keiharde garanties dat ze niet verder uit breiden naar het oosten:
Geschiedenis leert dat het anders ging en de NAVO breidt uit in verschillende fasen:
Als in 2008 de NAVO Oekraine en Georgie wil toelaten laat Poetin voor het eerst echt van zich horen: Dit gaat niet gebeuren! De NAVO ziet er uiteindelijk vanaf.
2004: De Oranje revolutie. Na heel veel binnenlandse onrust (en buitenlandse inmenging) omtrent de verkiezingen wordt Viktor Janoekovytsj in de reguliere 2e ronde als President verkozen door een meerderheid van de Oekraïense stemmers maar weer opzij gezet met een ongrondwettelijke derde ronde. In 2010 zou hij echter alsnog gekozen worden.
2014: Tijdens Maidan-revolutie of, zoals anderen dit moment in de geschiedenis noemen, de Biden/Nuland/CIA staatsgreep wordt Viktor Janoekovytsj weer afgezet en hij moet vluchten voor zijn leven. Victoria Nuland bespreekt ruim voor deze opstand wie er in de Oekraïense regering plaats moeten nemen, zo is gebleken uit een uitgelekt telefoongesprek.
Vanaf 2014 woed er een heuse burgeroorlog in Oekraïne. De nieuwe regering in Kiev, of moeten we het een regiem noemen, kondigt maatregelen af die de Russen in het Oosten en de Krim als 2e-rangs-burgers wegzetten. De Oblasten (provincies) Crimea, Loehansk en Donetsk riepen, gesteund door referenda, onafhankelijkheid uit. Het regiem in Kiev liet de Krim aanvankelijk met rust maar startte hevige offensieven in de andere Oblasten in het oosten. Een burgeroorlog was geboren, zo leek het, maar in werkelijkheid werd Kiev financieel en militair gesteund door de VS, NAVO en de EU en de vrijheidsstrijders in het oosten kregen steun van Rusland.
En wijs man vroeg me jaren geleden: “Wat is het verschil tussen een vrijheidsstrijder en een terrorist?“. Ik moest lang nadenken en bleek niet in staat een goed antwoord te geven. Hij gaf mij een antwoord in zijn visie: “Een vrijheidsstrijder heeft gewonnen“. Dit is me altijd bijgebleven. Niet alleen schrijft natuurlijk de overwinnaar de geschiedenis maar de strijder wordt natuurlijk beoordeeld naar resultaat. Zo werd een van de meest gezochte en beruchtste terroristen aller tijden Yasser Arafat uiteindelijk een vrijheidsstrijder en ontving zelfs de Nobelprijs voor de Vrede.
In 2015 wordt, in het bijzijn van de Duitse Bondskanselier Angela Merkel en de Franse President Francois Hollande, een akkoord bereikt in Minsk. Het blijkt een waardeloos stuk papier en zelfs Merkel en Hollande geven achteraf toe dat het slechts een strategie was om tijd te rekken en Oekraïne de kans te geven zich massaal te bewapenen. Wederom een historisch staaltje van westers diplomatiek list en bedrog.
2019: Oekraine kiest in meederheid de komiek, acteur en auteur Volodymyr Zelensky als hun President. Het narratief en de geschiedenis vertelt ons dat deze “dienaar van het volk” de harten won van de Oekraïners met beloften van corruptiebestrijding en vrede. Met een van de grootste boeven in de Oekraïense geschiedenis Ihor Kolomoyskyi in zijn vrindenkring is er echter geen sprake van bestrijding van corruptie en over de beloofde vrede hoeven we het, denk ik, niet te hebben.
In 2022 steken Russische troepen de grens over in een poging de 8 jaar lang durende aanvallen op -en genocide van- de Russen in de regio Donbass te stoppen. De westerse media bericht alleen maar dat een imperialistische agressor, zonder aanleiding, een soevereine democratische staat binnen valt. De bewoners van de regio Donbass vieren de dag echter en verwelkomen de Russische bevrijders:
De (burger) oorlog in Oekraïne is niet begonnen in 2022 of zelfs in 2014. De onlusten en gevechten zijn een resultaat van tientallen, zo niet honderden, jaren van interne verscheuring. De inval van de Russen in 2022 los proberen te zien van al deze bovenstaande historische gebeurtenissen is bedrog en propaganda.
En als uiteindelijk Zelensky en Poetin, een paar maanden na de inval van 24 februari 2022, een akkoord bereiken om een einde te maken aan al dit onnodig bloedvergieten steekt de Britse Premier Boris Johnson een spaak tussen de wielen. Zelensky heeft geen keuze. De strijd moet doorgaan en het westen is bereid te strijden tot de laatste Oekraïner. De geschiedenis zal leren wie de agressor, imperialist, vrijheidsstrijder of bedrieger blijkt te zijn. Tenminste als er nog iemand over is om die geschiedenis te schrijven.
Feit 1. In februari 2014 werd de Oekraïense regering omvergeworpen door eenstaatsgreep, die gelegaliseerd werd door de OVSE (Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking gecertificeerde verkiezingen). De president, Viktor Janoekovitsj, moest vluchten voor zijn leven.
Feit 2. De staatsgreep werd geïnitieerd door Amerikaanse functionarissen. Neoconservatieven zoals Victoria Nuland en John McCain steunden de protesten actief. Zoals bevestigd in een in het geheim opgenomen telefoongesprek had Nuland weken van tevoren de machtssamenstelling na de staatsgreep bepaald. Ze schepte op dat ze gedurende twee decennia $ 5 miljard aan deze campagne hadden uitgegeven. Nuland leidde de staatsgreep, maar vicepresident Biden had de algehele leiding. Vervolgens heeft de zoon van Joe Biden persoonlijk geprofiteerd van de staatsgreep.
Feit 3. De coupregering handelde onmiddellijk vijandig tegenover haar Russisch sprekende burgers, 30% van de Oekraïense bevolking. Op de eerste dag dat het nieuwe regime aan de macht was, zorgde het ervoor dat Russisch niet langer een officiële staatstaal was. Dit werd gevolgd door meer vijandige acties. Zoals gedocumenteerd in de video “Misdaden van de Euromaidan-nazi’s“, werd een konvooi bussen op weg naar de Krim aangevallen. In Odessa stierven meer dan dertig tegenstanders van de staatsgreep toen ze werden aangevallen en de vakbondshal in brand werd gestoken:
Feit 4. Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren er nazi-sympathisanten in West-Oekraïne toen de Duitsers de Sovjet-Unie binnenvielen. Dit element wordt vandaag de dag voortgezet in de vorm van Svoboda en andere extreemrechtse nationalistische partijen. De Oekraïense regering heeft zelfs wetgeving aangenomen die nazi-collaborateurs heldhaftig maakt en standbeelden ter ere van anti-nazi-patriotten verwijdert. De situatie werd vijf jaar geleden beschreven in een artikel “Neonazi’s en extreemrechts zijn in opmars in Oekraïne“. De auteur vroeg zich af waarom de VS dit steunt.
Feit 5. De afscheiding van de Krim, Donetsk en Loehansk is een direct gevolg van de staatsgreep van 2014. Op de Krim werd snel een referendum georganiseerd. Met een opkomst van 83% en 97% die voor stemde, besloten de Krim zich af te scheiden van Oekraïne en zich te herenigen met Rusland. De Krim maakte sinds 1783 deel uit van Rusland. Toen het bestuur van de Krim in 1954 werd overgedragen aan de Oekraïne, maakten ze allemaal deel uit van de Sovjet-Unie. Dit gebeurde zonder de bevolking te raadplegen. In de provincies Loehansk en Donetsk aan de grens met Rusland spreekt de meerderheid van de bevolking Russisch en stond niet vijandig tegenover Rusland. Het regime in Kiev was vijandig en voerde een beleid uit waar ze het fel mee oneens waren. In het voorjaar van 2014 verklaarden de Volksrepublieken Loehansk en Donetsk zich onafhankelijk van het regime in Kiev.
Feit 6. De akkoorden van Minsk van 2014 en 2015 werden ondertekend door Oekraïne, Oekraïense rebellen, Rusland en andere Europese autoriteiten. Ze waren bedoeld om het bloedvergieten in Oost-Oekraïne te stoppen en de territoriale integriteit van Oekraïne te behouden, terwijl ze een zekere mate van autonomie verleenden aan Loehansk en Donetsk. Dit is niet abnormaal; er zijn 17 autonome zones in Europa. Deze overeenkomsten werden later afgewezen door de regering in Kiev en Washington. Dit leidde tot het besluit van Rusland op 21 februari 2022 om de Volksrepublieken Donetsk (DPR) en Loehansk (LPR) te erkennen.
Maar is afscheiding illegaal volgens het internationaal recht? De VS en de NAVO hebben weinig geloofwaardigheid om zich tegen afscheiding te verzetten, aangezien ze het uiteenvallen van Joegoslavië, de afscheiding van Kosovo van Servië, de afscheiding van Zuid-Soedan van Soedan en de Koerdische afscheidingsinspanningen in Irak en Syrië, enz. hebben bevorderd.
De afscheiding van de Krim wordt gerechtvaardigd door zijn unieke geschiedenis en overweldigende steun onder de bevolking. De afscheiding van Loehansk en Donetsk kan worden gerechtvaardigd door de illegale staatsgreep van 2014 in Kiev. De Amerikaanse interventie, zowel openlijk als geheim, is een belangrijke drijfveer geweest voor de gebeurtenissen in Oekraïne. De VS is de belangrijkste aanstichter van het conflict.
